Ευχές

 

Τα πεύκα με την παράξενη κλίση προς τον Ισημερινό

 Πρόκειται για το είδος πεύκου Araucaria columnaris, που δεν αναπτύσσεται σε ευθεία αλλά με μια ελαφριά κλίση. Αυτή όμως η κλίση δεν είναι καθόλου τυχαία. Σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου και να αναπτυχθεί πάντα γέρνει προς τον ισημερινό.

 Τα πεύκα κάποτε συναντούνταν μόνο στη Νέα Καληδονία, ένα τροπικό αρχιπέλαγος στον Ειρηνικό ωκεανό. Μέσα από την καλλιέργεια, σήμερα τα συναντούμε σε όλο τον κόσμο και σε εύκρατα κλίματα. 

 Ο βοτανολόγος Matt Ritter από το California Polytechnic State University παρατήρησε ότι τα πεύκα στην Καλιφόρνια και τη Χαβάη, είχαν όλα την τάση να κλίνουν προς τον Νότο. Συνάδελφοί του από την Αυστραλία τον ενημέρωσαν ότι εκεί τα πεύκα έγερναν προς το Βορρά. 

10 +1 Λόγοι που τα φραγκόσυκα θεωρούνται υπερτροφή!

 

Τα φραγκόσυκα είναι οι καρποί της φραγκοσυκιάς, ενός κάκτου που ανήκει στο γένος Opuntia. Οι κάκτοι της οικογένειας αυτής πήραν την ονομασία τους από την αρχαία πόλη Όπους. Μάλιστα, ο Θεόφραστος υποστήριζε ότι η φραγκοσυκιά αναπαραγόταν με τις ρίζες των φύλλων της. 

 Η φραγκοσυκιά προέρχεται από το Μεξικό ενώ ευδοκιμεί ιδιαίτερα στην Κεντρική και Νότια Αμερική λόγω του θερμού και ξηρού κλίματος. Η φήμη της εξαπλώθηκε αργότερα στις χώρες της Μεσογείου και πλέον η καλλιέργεια της φραγκοσυκιάς έχει επεκταθεί σε παγκόσμιο επίπεδο. 

Στην Ελλάδα φυτρώνει σε πλαγιές και σε βράχια έχοντας αυτούς τους χαρακτηριστικούς καρπούς που απαντώνται σε διάφορα χρώματα (ανοιχτό πράσινο, κίτρινο, πορτοκαλί και κόκκινο) ανάλογα με τη φάση ωρίμανσης και την ποικιλία τους. Αξίζει να σημειωθεί πως τα φραγκόσυκα περιέχουν φυσικές χρωστικές ουσίες, τις βεταλαΐνες οι οποίες είναι πλούσιες σε αντιοξειδωτική δράση. 

 Ποια είναι όμως η θρεπτική τους αξία;  

Τα 150gr φραγκόσυκων αποδίδουν 61 θερμίδες, 10gr υδατάνθρακες, σχεδόν 1gr πρωτεΐνης, λιγότερο από 1gr λίπους και 5,5gr φυτικές ίνες. Τα φραγκόσυκα περιέχουν βιταμίνες Β (σε μικρή ποσότητα) ενώ είναι πλούσια σε βιταμίνη C (καλύπτει περίπου το 35% των ημερήσιων αναγκών μας). Επίσης, είναι πηγή μετάλλων – ιχνοιστοιχείων όπως ασβέστιο, μαγνήσιο, χαλκό και κάλιο.

 10 + 1 Λόγοι που τα φραγκόσυκα θεωρούνται υπερτροφή: 

Λευκή vs. καστανή vs. μαύρη ζάχαρη - Θερμίδες και διατροφική αξία

Η ζάχαρη παράγεται κυρίως από ζαχαρότευτλα, αλλά και ζαχαροκάλαμα. Τα ζαχαρότευτλα, μετά από ειδική επεξεργασία, συμπιέζονται ώστε να εξαχθεί ο φυσικός χυμός τους. Ο χυμός αυτός βράζεται μέχρι να πήξει και να αρχίσουν να δημιουργούνται οι κρύσταλλοι της ζάχαρης, οι οποίοι είναι πλούσιοι σε μια καστανή κολλώδη ουσία, τη μελάσα. 

Η μελάσα αποτελεί το τελικό προϊόν από τη διαδικασία καθαρισμού της ζάχαρης. Έχει σκούρο καστανό χρώμα, γλυκόπικρη γεύση και χαρακτηριστικό άρωμα καραμέλας. 

Από θρεπτικής άποψης, περιέχει περισσότερο σίδηρο σε σχέση με το μέλι, ενώ είναι πλούσια σε ψευδάργυρο, χαλκό και βιταμίνες του συμπλέγματος Β, καθώς και σε αντιοξειδωτικές ουσίες. Ταυτόχρονα, είναι καλή πηγή ασβεστίου, μαγνησίου και καλίου, ενώ από θερμιδικής άποψης ένα κουταλάκι του γλυκού μελάσα (5 γραμμάρια) αποδίδει 18 θερμίδες. 

 Η μαύρη ζάχαρη συγκεντρώνει περισσότερη μελάσα από την καστανή ζάχαρη γιατί δεν υφίσταται εκτεταμένη επεξεργασία ώστε να απαλλαγεί από αυτήν, όπως συμβαίνει με τη λευκή κρυσταλλική ζάχαρη (επεξεργασμένη ζάχαρη). 

Στο εμπόριο κυκλοφορούν διάφορα είδη ζάχαρης: 

 Λευκή κρυσταλλική ζάχαρη 

Σύνθεση ουρίας: Ένα τυχαίο πείραμα που γεφύρωσε την Οργανική με την Ανόργανη Χημεία

 

 

Ο άνθρακας είναι το θεμέλιο όλων των βιολογικών μορίων. Είναι το στοιχείο της ζωής! Μάλιστα, 

υπήρχε μια εποχή που νομίζαμε ότι οι ενώσεις άνθρακα μπορούσαν να παράγονται μόνο από ζωντανούς οργανισμούς. Γι’ αυτό το λόγο οι χημικοί εκείνης της εποχής τις ονόμασαν οργανικές ενώσεις, και συνεχίζουμε να τις αποκαλούμε έτσι μέχρι και σήμερα. 

18ος αιώνας: Βιταλισμός - Μυστηριώδης προέλευση των ενώσεων που προέρχονται από ζωντανούς (οργανικούς) οργανισμούς. 

 Στα τέλη του 18ου αιώνα, όταν η χημεία άρχισε να εξελίσσεται από αλχημιστική τέχνη σε σύγχρονη επιστήμη, υπήρχε μια γενική συμφωνία ότι τα χημικά πειράματα μπορούσαν να αποκαλύψουν τους νόμους που διέπουν τη χημεία των άψυχων, ανόργανων ενώσεων. 

 Ωστόσο, οι χημικοί εκείνης της εποχής θεωρούσαν ότι τα βιολογικά μόρια ήταν σχεδόν μυστικιστικής προέλευσης.

 Οι ενώσεις που μπορούσαν να απομονωθούν από ζωντανούς οργανισμούς, φαινόταν να έχουν εντελώς διαφορετική σύνθεση και ιδιότητες από τις ανόργανες. Αυτή η μεγάλη διαφορά στη χημική συμπεριφορά μεταξύ των ενώσεων θεωρούνταν ότι σχετίζεται στενά με την προέλευσή τους. Οι ανόργανες ουσίες μπορούσαν να εξαχθούν από τα ορυκτά ή τα νερά της Γης, ενώ οι οργανικές ουσίες βρίσκονταν μόνο στους ιστούς ζωντανών οργανισμών. 

Αυτές οι ανεξήγητες διαφορές, οδήγησαν πολλούς φυσιολόγους της εποχής να πιστεύουν ότι η μοναδική εξήγηση ήταν ότι οι οργανικές ενώσεις μπορούσαν να παραχθούν μόνο από οργανισμούς υπό την καθοδήγηση μιας δύναμης που υπάρχει αποκλειστικά στα έμβια όντα. Αυτή η δύναμη αναφερόταν ως ζωτική δύναμη (vital force > Vitalism = Βιταλισμός).

Alexis St. Martin: Το ανθρώπινο πειραματόζωο

 

Ο αμερικανός William Beaumont παρατήρησε για πρώτη φορά τις διαδικασίες που συνέβαιναν στο εσωτερικό ενός στομάχου σε έναν ζωντανό άντρα, στον οποίο ένας πυροβολισμός του είχε δημιουργήσει μια βαθιά πληγή που δεν επουλωνόταν. 

Στις αρχές του 1800 η διαδικασία της πέψης ήταν ένα μυστήριο τυλιγμένο από εικασίες και συζητήσεις. Οι άνθρωποι δε γνώριζαν τι πραγματικά συνέβαινε μέσα στο στομάχι. Ο 17ος και ο 18ος αιώνας γέννησαν μια μεγάλη συζήτηση μεταξύ εκείνων που πίστευαν ότι ήταν μια χημική διαδικασία και εκείνων που επέμειναν ότι ήταν μηχανική διαδικασία (κονιορτοποίηση). Παράλληλα, πολλοί φυσιολόγοι πίστευαν στον Βιταλισμό (Vitalism), οι οποίοι υποστήριζαν ότι σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να περιγραφούν οι ανθρώπινες διαδικασίες με τόσο μη πνευματικούς όρους. 

 Μπαίνοντας στον 19ου αιώνα, στην Ευρώπη το ενδιαφέρον των ερευνητών για τις πεπτικές διαδικασίες ήταν πολύ μεγάλο δημιουργώντας πολλές φορές έντονες διαμάχες, ειδικά στη Γαλλία. Εκείνη τη περίοδο η ιατρική στην Αμερική είχε μείνει πίσω και, κατά συνέπεια, κανένας μεγάλος αμερικανός ερευνητής δεν συνέβαλε σε αυτήν τη συζήτηση στην Ευρώπη. Έτσι ο αμερικανός William Beaumont, δεν γνώριζε τη διαμάχη και το ενδιαφέρον για την πέψη στην Ευρώπη. Ωστόσο, όταν παρουσιαστεί μπροστά του ένα επιστημονικό «θαύμα» θα έχει τα μέσα να ξεπεράσει τις έρευνές τους. Ο Beaumont έγινε γιατρός μαθητεύοντας δίπλα στον Benjamin Chandler, έναν αναγνωρισμένο γιατρό στο Vermont. 

Εκείνη την εποχή, το πιο κοινό μέσο για την απόκτηση ιατρικής εκπαίδευσης ήταν μαθητεύοντας δίπλα σε έναν άλλο γιατρό. Ο Beaumont πιστοποιήθηκε για να ασκήσει ιατρική από την Third Medical Society του Vermont το 1812. Στη συνέχεια, απέκτησε περαιτέρω χειρουργική εμπειρία στο στρατό των ΗΠΑ κατά τον πόλεμο του 1812. Μετά το τέλος του Πολέμου, άνοιξε ιατρείο στο Plattsburgh, New York, όπου γνώρισε τη μελλοντική του σύζυγο, Deborah Greene. Ο Beaumont απέκτησε εμπειρία στη φροντίδα στρατιωτών και πραγματοποίησε πολλές αυτοψίες. Κατά τη μάχη της Υόρκης, πέρασε δύο ημέρες ακρωτηριάζοντας άκρα. Κανένας από τους 200 ασθενείς του δεν πέθανε. Ωστόσο, εννέα χρόνια αργότερα, όταν θα τοποθετηθεί στο Fort Michilimackinac, Mackinac Island, Michigan Territory, θα συναντήσει ένα τραύμα όπως κανένα άλλο. 

Ο Beaumont ήταν ο μόνος γιατρός στο νησί, όταν στις 6 Ιουνίου 1822, κλήθηκε να φροντίσει έναν 19 χρόνο Γάλλο-Καναδό κυνηγό, υπάλληλο της American Fur Company, που είχε πυροβοληθεί κατά λάθος στο στομάχι από κοντινή απόσταση. 

Ο Beaumont δε γνώριζε τότε ότι αυτή η κλήση θα του έδινε την ευκαιρία να αλλάξει την πορεία όλων όσων γνωρίζαμε για την πέψη, καθώς και να οδηγήσει στην ανάπτυξη της πειραματικής ιατρικής. Το τραύμα ήταν σοκαριστικό. Ένα μεγάλο μέρος της πλευράς του ανατινάχτηκε. Αρκετά όργανα υπέστησαν ρήξη. 

Ο Beaumont ήταν σίγουρος ότι ο ασθενής του, ο Alexis St. Martin, θα πεθάνει, αλλά ο Beaumont πραγματοποίησε αρκετές χειρουργικές επεμβάσεις χωρίς αντισηπτικό και χωρίς αναισθησία στον St. Martin για αρκετούς μήνες και τελικά καθώς περνούσε ο καιρός εκείνος κατάφερε να αναρρώσει.

 Παράθυρο στην πέψη