tag:blogger.com,1999:blog-77205370804678473922024-03-13T02:46:50.071+02:00κυρ-βιολογίακυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.comBlogger1724125tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-56841222116086565332024-01-22T12:51:00.006+02:002024-01-22T13:00:05.571+02:00Τι είναι τα Gram-αρνητικά και Gram-θετικά βακτήρια<p> Όταν υποφέρουμε από μια βακτηριακή λοίμωξη, επισκεπτόμαστε το γιατρό για συνταγογράφηση αντιβιοτικών. Ωστόσο, υπάρχει ένα ευρύ φάσμα αντιβιοτικών που διαφέρουν τόσο στη χρήση τους όσο και στον μηχανισμό δράσης τους. Τα ίδια τα βακτήρια μπορούν να χωριστούν σε δύο ευρείες κατηγορίες, σε Gram-θετικά και σε Gram-αρνητικά, κάτι που έχει σημασία για τη θεραπεία.</p><p> Όπως όλα τα κύτταρα, τα βακτήρια έχουν κυτταρική μεμβράνη η οποία αποµονώνει το εσωτερικό του κυττάρου (κυτταρόπλασµα) από τον εξωτερικό χώρο. Η κυτταρική μεμβράνη είναι μια εύκαµπτη και λεπτή επιφάνεια που ρυθµίζει τη µεταφορά διαφόρων ουσιών προς και από το κύτταρο. Αποτελείται από λιπίδια -μια διπλή στρώση λιπιδίων- που ενσωματώνουν πρωτεΐνες.</p><p> Εκτός από κυτταρική μεμβράνη, πολλά βακτήρια έχουν και κυτταρικό τοίχωμα, όπως συμβαίνει με μύκητες και φυτικά κύτταρα. Το κυτταρικό τοίχωμα βρίσκεται αμέσως μετά την κυτταρική μεμβράνη. Είναι ένα από τα σημαντικότερα τμήματα του βακτηριακού κυττάρου, περιέχοντας συστατικά που σχετίζονται με την παθογένειά τους. Το τοίχωμα προστατεύει τα βακτήρια από τοξικές ουσίες, κάτι που τα κάνει ανθεκτικά στους εξωτερικούς βλαπτικούς παράγοντες. Αν αφαιρεθεί, τα βακτήρια καταστρέφονται. Είναι ένα εύκαµπτο, πορώδες, διαπερατό σε πλήθος µικρών µορίων υλικό του οποίου το κύριο συστατικό είναι η πεπτιδοδγλυκάνη, ένα µακροµόριο που αποτελείται από επαναλαµβανόµενο σκελετό µακριών αλυσίδων γλυκάνης. </p><p>Το κυτταρικό τοίχωμα δίνει τις χαρακτηριστικές µορφές των διαφορετικών ειδών των βακτηρίων. Παρέχει τη βάση για άλλα βακτηριακά εξαρτήµατα. Τα µαστίγια, οι σµήρακες και οι βλεφαρίδες έχουν ως βάση το τοίχωµα. </p><p><b><span style="font-size: medium;">Χρώση κατά Gram <span></span></span></b></p><a name='more'></a><p></p><p> Υπάρχουν δύο τύποι βακτηριακού τοιχώματος που διακρίνονται στην πράξη με μια ειδική χρώση, τη χρώση κατά Gram. Ανάλογα με τη συμπεριφορά των βακτηρίων στη χρώση κατά Gram, αυτά ταξινομούνται σε<b> Gram-θετικά</b> (χρωματίζονται<span style="color: #20124d;"><b> μπλε ή μωβ</b></span>) και <b>Gram-αρνητικά</b> (χρωματίζονται <span style="color: #990000;"><b>κόκκινα, ροζ ή φούξια</b></span>). </p><p> Οι διαφορές κατά Gram προκύπτουν από τη δομή του κυτταρικού τοιχώματος και η διάκριση σε θετικά και αρνητικά έχει μεγάλη κλινική σημασία γιατί σχετίζεται με την ευαισθησία των βακτηρίων απέναντι στα αντιβιοτικά και το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου. </p><p>Στα<span style="color: #351c75;"> <b>Gram-θετικά</b></span> υπάρχει ένα ομογενές παχύ κυτταρικό τοίχωμα πεπτιδογλυκάνης και πέραν αυτού δεν υπάρχει κάτι άλλο.</p><p> Στα <span style="color: #990000;"><b>Gram αρνητικά βακτήρια</b></span> τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Υπάρχει ένα πιο λεπτό στρώμα πεπτιδογλυκακών -κυτταρικό τοίχωμα- το οποίο όμως περιβάλλεται από μια δεύτερη εξωτερική μεμβράνη ή περίβλημα. Τα Gram-θετικά βακτήρια δεν έχουν αυτή την εξωτερική μεμβράνη ή περίβλημα. Το εξωτερικό περίβλημα αποτελεί ένα φυσικό εμπόδιο για τα αντιβιοτικά. <u>Συνεπώς, τα Gram-αρνητικά βακτήρια είναι μεγαλύτερη απειλή από τα Gram-θετικά βακτήρια τα οποία έχουν την πεπτιδογλυκάνη τους εκτεθειµένη. </u></p><p>Το εξωτερικό περίβλημα διαφέρει αρκετά στα διαφορετικά είδη βακτηρίων. Αποτελείται από υδατάνθρακες, πρωτεΐνες ή και τα δύο. Υπάρχουν δύο τύποι: το ιξώδες στρώµα (slime layer) το οποίο είναι έχει μια χαλαρή οργάνωση και δέσµευση, και το έλυτρο ή κάψα (capsule) που έχει υψηλή οργάνωση και ισχυρή δέσµευση. Το έλυτρο προστατεύει τα βακτήρια από τη φαγοκύττωση (από τα λευκά αιµοσφαίρια), τους βακτηριοφάγους ή φάγους (ιούς που εισέρχονται μέσα στα βακτήρια) και τα πρωτόζωα. Αποτελεί παράγοντα παθογένειας για τον άνθρωπο.
</p><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhurG0iYavq8Os-Jq6SlbdexvzWKgphb3LK_GDF8JoPOczCvrL9SO8LQxSTAH4HrCBnXctgIGllMkGu1hQ7rqoqtopkbp1GI-e4-U2VzG8UlJP5Nv-PUrHXHfk7VyGypFffN_Mr_RMcKDyD2PabkxB_2JpWr4hLDFGgQperibEYondvAutMRMcGjESOmlsk/s506/gram-vakthria-506x288.jpg" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="288" data-original-width="506" height="309" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhurG0iYavq8Os-Jq6SlbdexvzWKgphb3LK_GDF8JoPOczCvrL9SO8LQxSTAH4HrCBnXctgIGllMkGu1hQ7rqoqtopkbp1GI-e4-U2VzG8UlJP5Nv-PUrHXHfk7VyGypFffN_Mr_RMcKDyD2PabkxB_2JpWr4hLDFGgQperibEYondvAutMRMcGjESOmlsk/w544-h309/gram-vakthria-506x288.jpg" width="544" /></a></div><p>
Ο <b>Hans Christian Gram </b>(1853-1938) βρήκε μια χρώση (1884) στην προσπάθειά του να παρατηρήσει τα βακτηριακά κύτταρα σε µολυσµένα βιολογικά δείγµατα. Η χρώση Gram χρωµατίζει µε τρόπο διαφορετικό τα διαφορετικά βακτήρια. Τα βακτήρια στα οποία η πεπτιδογλυκάνη είναι εκτεθειµένη, δίνει θετική χρώση κατά Gram. Αυτά στα οποία η πεπτιδογλυκάνη καλύπτεται από εξωτερική µεµβράνη, δεν δίνουν χρώση (αρνητικά κατά Gram).</p><p> Στα Gram-θετικά βακτήρια, το οµογενές περίβληµα της πεπτιδογλυκάνης είναι πάχους 20-80 nm. Περιέχει τειχοϊκό οξύ και λιποτειχοϊκό οξύ. Το τοίχωµα αυτό είναι πιο όξινο. </p><p>Στα Gram-αρνητικά βακτήρια το προστατευτικό μέρος είναι ουσιαστικά δύο διακριτές δοµές που συγκρατούνται µεταξύ τους τους µε λιποπρωτεΐνες. Η περιοχή µεταξύ των δύο µεµβρανών (πεπτιδογλυκάνης και εξωτερικής) ονοµάζεται περίπλασµα. </p><p> Να σημειωθεί ότι τα αρχαία, μια κατηγορία μικροβίων που διαφέρει από τα βακτήρια, δεν έχουν πεπτιδογλυκάνη στα κυτατρικά τους τοιχώματα. Υπάρχει ένα ανοµοιογενές τοίχωµα ανάµεσα στα διαφορετικά γένη, π.χ. κυτταρικά τοιχώµατα από πρωτεΐνη ή πολυσακχαρίδια ή τα τοιχώµατα λείπουν εντελώς. </p><p><b><span style="font-size: medium;">Συνήθη Gram-αρνητικά και Gram-θετικά βακτήρια </span></b></p><p> Η διάκριση καθορίζει, έως ένα βαθμό, την ενδεδειγμένη θεραπεία. Τα αντιβιοτικά που σκοτώνουν τόσο τα Gram-θετικά όσο και τα Gram-αρνητικά είναι τα ευρέος φάσματος. Τα αντιβιοτικά ευρέος φάσματος συνταγογραφούνται όταν ο γιατρός υποψιάζεται ότι ένας ασθενής έχει βακτηριακή λοίμωξη αλλά δεν γνωρίζει τον συγκεκριμένο οργανισμό. Τα αντιβιοτικά που σκοτώνουν μόνο τα Gram-θετικά ή μόνο τα Gram-αρνητικά βακτήρια είναι γνωστά ως αντιβιοτικά στενού φάσματος. </p><p>Ένα καλά μελετημένο κατά <u>Gram-αρνητικό βακτήριο</u> είναι η <b>E. coli</b> που έχει µορφή ράβδου και ανήκει στην οικογένεια των <b>εντεροβακτηρίων</b> (Enterobacteriaceae). Είναι ένας συµβιωτικός οργανισµός και εντοπίζεται σε τεράστιους αριθµούς στο κόλον του ανθρώπου και άλλων ζώων. Eξαιτίας του εντοπισµού του στο κόλον πολλές φορές αναφέρεται και ως κολοβακτηρίδιο. Mερικά στελέχη του βακτηρίου E.coli προκαλούν γαστρεντερίτιδα ή ουρολοιµώξεις. H ύπαρξη βακτηρίων E.coli σε πόσιµα νερά είναι δείκτης µόλυνσης των νερών από λύµατα και ανθρωπογενούς ή/και ζωικής προελεύσεως.</p><p> Ένα κατά <u>Gram-θετικό βακτήριο</u> είναι ο <b>πνευμονιόκοκκος</b> (<b>Streptococcus pneumoniae</b>) το οποίο εµφανίζεται µε µορφή ζευγών κυττάρων, όταν καλλιεργηθεί σε υγρό θρεπτικό µέσο. Τα κύτταρα αυτά έχουν τη µορφή κόκκων. O S. pneumoniae είναι παθογόνο μικρόβιο µόνο όταν εξωτερικά του κυτταρικού τοιχώµατος φέρει και κάψα. Eντοπίζεται φυσιολογικά στην στοµατική κοιλότητα και την αναπνευστική οδό. Μπορεί να προκαλέσει πνευµονία σε άτοµα εξασθενηµένα από ιικές µολύνσεις της αναπνευστικής οδού.</p><p> Ο <b>χρυσίζων σταφυλοκκοκος</b> (<b>Staphylococcus aureus</b>) είναι ένας κατά <u>Gram-θετικός κόκκος</u>, προαιρετικά αναερόβιος, χωρίς δυνατότητα κίνησης. Oι κόκκοι μετά τον πολλαπλασιασμό τους παραμένουν μεταξύ τους συνδεδεμένοι σχηματίζοντας ακανόνιστα συσσωματώματα. Tα διάφορα είδη σταφυλοκόκκων είναι υπεύθυνα για πολλές ανθρώπινες ασθένειες (δερματοπάθειες, μολύνσεις των τραυμάτων, τροφικές δηλητηριάσεις, πνευμονίες, κλπ).</p><p><a href="https://www.healthyliving.gr/2020/06/24/bacteria-vakthria-gram-uetika-arnhtika/" target="_blank"> https://www.healthyliving.gr</a></p><p> </p>κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-29781982393695522522023-08-24T20:22:00.005+03:002023-08-24T20:22:57.430+03:00Σύνδρομο Εντερικής Ζύμωσης: Μόνιμα μεθυσμένοι<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://sp-ao.shortpixel.ai/client/to_webp,q_glossy,ret_img/https://www.healthweb.gr/wp-content/uploads/2016/01/03/beer2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="534" data-original-width="800" height="408" src="https://sp-ao.shortpixel.ai/client/to_webp,q_glossy,ret_img/https://www.healthweb.gr/wp-content/uploads/2016/01/03/beer2.jpg" width="612" /></a></div><br /><p></p><p>Πριν από μερικούς μήνες στη Νέα Υόρκη, ένας αστυνομικός σταμάτησε ένα αυτοκίνητο που πήγαινε πέρα-δώθε, έχοντας σκασμένο λάστιχο. Ο αστυνομικός διαπίστωσε πως η οδηγός ήταν μεθυσμένη καθώς το αλκοτέστ έδειξε πως είχε υπερβεί κατά πολύ το φυσιολογικό όριο. Η ίδια αρνήθηκε πως είχε πιει και μόλις πριν από λίγες ημέρες δικαιώθηκε στο δικαστήριο καθώς αποδείχθηκε πως πάσχει από το <b>Σύνδρομο Εντερικής Ζύμωσης! </b></p><p>Το<b> Σύνδρομο Εντερικής Ζύμωσης</b> (Auto-brewery syndrome) είναι μια σπάνια πάθηση κατά την οποία παράγονται μεθυστικές ποσότητες αιθανόλης μέσω ενδογενής ζύμωσης στο πεπτικό σύστημα. Με απλά λόγια, όποιος πάσχει από το <b>Σύνδρομο Εντερικής Ζύμωσης</b> το πεπτικό του σύστημα λειτουργεί ως ζυθοποιείο! Το έντερο φιλοξενεί έναν τεράστιο πληθυσμό του σακχαρομύκητα <b>Saccharomyces cerevisiae</b>, περισσότερο γνωστού ως μαγειρική μαγιά. Η μονοκύτταρη αυτή ζύμη χρησιμοποιείται ευρέως στη ζυθοποιία, την οινοποιία και την αρτοποιεία, χάρη στην ικανότητά της να ζυμώνει τους υδατάνθρακες και να τους μετατρέπει σε αιθανόλη, δηλαδή αλκοόλ! Έτσι, οι ασθενείς δείχνουν μεθυσμένοι και ας μην έχουν πιει ποτέ στη ζωή τους! <span></span></p><a name='more'></a><p></p><p> Παρόμοιο περιστατικό είναι παρατηρηθεί και το 2010 στο Τέξας. Μια νοσοκόμα κατηγορούσε τον 61χρονο σύζυγό της για αλκοολισμό. Εκείνος ορκίζονταν πως δεν έπινε και τότε η γυναίκα του τον έβαλε στο νοσοκομείο όπου τον παρακολουθούσαν για μέρες, χωρίς καν να του επιτρέπουν επισκέψεις. Οι συνεχείς εργαστηριακές εξετάσεις αποκάλυψαν τι συνέβαινε στο έντερό του. Έπειτα από τη χορήγηση αντιμυκητιακών φαρμάκων, το πρόβλημα υποχώρησε και τα επίπεδα αιθανόλης στο αίμα του ασθενή μηδενίστηκαν.</p><p> Πρόσφατα, επίσης στην Αμερική, ένας 35χρονος καταλάβαινε πως… μεθούσε, κάθε φορά που έτρωγε υδατάνθρακες (πατάτες ή γενικά οτιδήποτε αμυλούχο). «Ήταν παράξενο, καθώς έτρωγα υδατάνθρακες και ξαφνικά άρχιζα να λέω ανοησίες ή να κάνω χυδαία αστεία. Την δε επόμενη ημέρα ξυπνούσα και έκανα εμετό», ανέφερε. Έπειτα από σειρά εξετάσεων αποδείχθηκε πως έπασχε από το Σύνδρομο Εντερικής Ζύμωσης. </p><p>Το Σύνδρομο Εντερικής Ζύμωσης είναι σχεδόν καινούργιο στην Δυτική ιατρική, με τις πρώτες (κι ελάχιστες) καταγεγραμμένες περιπτώσεις να έχουν διαγνωσθεί και μελετηθεί τα τελευταία 15 χρόνια.</p><p><a href="https://www.healthweb.gr/nea-ygeias/pathiseis/spanies-pathiseis/syndromo-enterikis-zymosis-monima-methysmenoi"> https://www.healthweb.gr/nea-ygeias/pathiseis/spanies-pathiseis/syndromo-enterikis-zymosis-monima-methysmenoi</a></p>κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-5766756320522308822023-03-19T20:57:00.007+02:002023-03-19T20:57:50.179+02:00Κράταιγος, το βότανο της καρδιάς<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKXnJlUmgbdKuF0XpyGYDDUU2ELHai__2PcQnTs2Fcay9NJPNAnEAwS4mlmUlIAFSuO13CgJKnz7lSa3gPjR6SGSYVIfRXbBW3B3FItc1O4WbcGHC_X_u0srIvODSJdIEDRZNBcsnlxO_zHIC94i8pDrbSgfMmoEo5bqz9gGTEf1Z-wq46DfT3u8g3Sw/s700/krategos-to-votano-tis-kardias.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="473" data-original-width="700" height="297" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKXnJlUmgbdKuF0XpyGYDDUU2ELHai__2PcQnTs2Fcay9NJPNAnEAwS4mlmUlIAFSuO13CgJKnz7lSa3gPjR6SGSYVIfRXbBW3B3FItc1O4WbcGHC_X_u0srIvODSJdIEDRZNBcsnlxO_zHIC94i8pDrbSgfMmoEo5bqz9gGTEf1Z-wq46DfT3u8g3Sw/w440-h297/krategos-to-votano-tis-kardias.jpg" width="440" /></a></div><br /><b>Κράταιγος, το βότανο της καρδιάς </b><p></p><p><b>Επιστημονική ονομασία</b>: Κράταιγος η οξυάκανθα & Κ. η μονόγυνος-Crataegus </p><p><b>Άλλα ονόματα:</b> Τρικουκιά, Μουρζιά, Μπουρμπουτζελιά, Τσαμπουρνιά, ξαγκαθιά. </p><p><b>Οικογένεια</b>: Ροδίδες (Rosaceae)</p><p>Ο κράταιγος (C. monogyna) είναι ένα εξαιρετικά πολύτιμο φαρμακευτικό βότανο. Ήταν γνωστό κατά το Μεσαίωνα ως σύμβολο της ελπίδας και εχορηγείτο για πολλές ασθένειες. Σήμερα χρησιμοποιείται κυρίως για διαταραχές της καρδιάς και του κυκλοφορικού και ιδιαίτερα για τη στηθάγχη. </p><p> Οι βοτανοθεραπευτές της Δύσης το θεωρούν κυριολεκτικά ως «τροφή της καρδιάς», που βελτιώνει τη ροή του αίματος στους καρδιακούς μυς και επαναφέρει στο κανονικό τους καρδιακούς παλμούς. Πρόσφατες έρευνες έχουν επιβεβαιώσει την εγκυρότητα αυτών των χρήσεων.
Ο κράταιγος έχει μούρα έντονου κόκκινου χρώματος κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου. Χρησιμοποιείται σε γιατρικά για τη θεραπεία ποικίλων διαταραχών του κυκλοφορικού συστήματος. <span></span></p><a name='more'></a><p></p><p><b>ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ </b></p><p>Φυλλοβόλο, ακανθωτό δένδρο, με μικρά φύλλα, λευκά άνθη και κόκκινους καρπούς, που φθάνει σε ύψος τα 8 μέτρα [αγγλ. Hawthorn].
Ο κράταιγος είναι δενδρώδης αγκαθωτός θάμνος που απαντάται σε όλη την Ευρώπη και στην Ελλάδα στα αραιά δάση και τους φράχτες, στενός συγγενής του πυράκανθου.
Είναι ένας αρκετά πυκνός αγκαθωτός θάμνος, που γίνεται 5-8 μέτρα.
Τα φύλλα του είναι μικρά, τριγωνικά, λαμπερά, με λοβούς. Τα άνθη του λευκά μικρά, κατά κορύμβους με στρογγυλωπά πέταλα και με πολλούς στήμονες, που κάποτε είναι κόκκινοι και πολύ αρωματικοί. </p><p>Ο καρπός είναι ωοειδής, σφαιροειδής με κιτρινωπή σάρκα και περιέχει 2-3 σπέρματα. Προτιμά τα δροσερά, αργιλώδη χώματα.
Η εποχή της άνθησης είναι Απρίλιος-Ιούνιος, ενώ χρησιμοποιούμενα μέρη για θεραπευτικούς σκοπούς είναι τα φύλλα του, τα άνθη του που συλλέγονται κατά τη στιγμή που ανοίγουν, οι κόκκινοι καρποί του που είναι άνοστοι στη γεύση και η ρίζα του πιο σπάνια. </p><p><b>ΦΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ & ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ </b></p><p>Τα δένδρα του κράταιγου συναντώνται σε φράκτες, αλσύλλια και αγρούς σε όλα τα Βρετανικά νησιά και σε όλες τις εύκρατες περιοχές του βόρειου ημισφαιρίου. Οι σπόροι χρειάζονται 18 μήνες για να φυτρώσουν, αλλά τα δένδρα συνήθως καλλιεργούνται από μοσχεύματα. Τα ανθοφόρα στελέχη συλλέγονται στο τέλος της άνοιξης και οι καρποί στο τέλος του καλοκαιριού ή στις αρχές του φθινοπώρου. </p><p><b>ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕΝΑ ΜΕΡΗ </b></p><p>Νωπά ανθοφόρα στελέχη περιέχουν τριμεθυλαμίνη, η οποία διεγείρει την κυκλοφορία. Τα μούρα, βοηθούν την καρδιά, να λειτουργεί κανονικά. </p><p><b>ΕΝΕΡΓΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ</b> </p><p>Βιοφλαβονοειδή (ρουτίνη, κερκετίνη), τριτερπενοειδή, κυανιούχοι γλυκοζίτες, αμίνες (τριμεθυλαμίνη-μόνο στα άνθη), πολυφαινόλες, κουμαρίνες, ταννίνες </p><p><b>ΕΡΕΥΝΑ </b></p><p>Βιοφλαβονοειδή. Ο κράταιγος έχει ερευνηθεί διεξοδικό. Η κύρια φαρμακευτική του επίδραση οφείλεται στο ότι περιέχει βιοφλαβονοειδή. Αυτά τα συστατικά χαλαρώνουν και διαστέλλουν τις αρτηρίες, ιδιαίτερα τη στεφανιαία αρτηρία.
Αυτό αυξάνει τη ροή του αίματος στους καρδιακούς μυς και μειώνει τα συμπτώματα της στηθάγχης. Τα βιοφλαβονοειδή είναι επίσης ισχυρά αντιοξειδωτικά και βοηθούν στην πρόληψη ή τη μείωση του εκφυλισμού των αιμοφόρων αγγείων.
Καρδιοτονωτικό βότανο. Ένας σημαντικός αριθμός δοκιμών έχει επιβεβαιώσει την αξία του κράταιγου για τη θεραπεία της χρόνιας καρδιακής ανεπάρκειας. Είναι αξιοσημείωτο ότι μία δοκιμή, που έγινε στη Γερμανία το 1994. έδειξε ότι ο κράταιγος βελτιώνει το ρυθμό των καρδιακών παλμών και χαμηλώνει την πίεση του αίματος. </p><p><b>ΒΑΣΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ </b></p><p>Καρδιοτονωτικό </p><p>Διαστέλλει τα αιμοφόρα αγγεία </p><p>Χαλαρωτικό </p><p>Αντιοξειδωτικό </p><p><b>ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ & ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ </b></p><p><b>Ιστορικές χρήσεις. </b></p><p> Ο κράταιγος εχρησιμοποιείτο παραδοσιακά στην Ευρώπη για τις πέτρες των νεφρών και της ουροδόχου κύστης και ως διουρητικό. Οι βοτανολογίες του 16ου και του 18ου αιώνα, των Gerard Culpeper και K’Eogh, αναφέρουν όλες αυτές τις χρήσεις.
Η σύγχρονη χρήση του κράταιγου, για τα προβλήματα του κυκλοφορικού και της καρδιάς, προέρχεται από έναν Ιρλανδό γιατρό, ο οποίος άρχισε να τον χρησιμοποιεί με επιτυχία στους ασθενείς του για αυτές τις παθήσεις, προς το τέλος του 19ου αιώνα.
Ο κράταιγος είναι ισχυρό καρδιοτονωτικό, που επιτρέπει την αποκατάσταση της υπότασης και της υπέρτασης, της ταχυκαρδίας και της αρρυθμίας.
Ακόμα, είναι σπασμολυτικός και καταπραϋντικός, καθώς και πολύ αποτελεσματικός για την καταπολέμηση της αϋπνίας που οφείλεται σε νευρική υπερένταση, αφού ελαττώνει τις εξάψεις του νευρικού συστήματος καθώς και της στηθάγχης.
Επιπλέον, ο κράταιγος προφυλάγει από την αρτηριοσκλήρωση και έχει ευεργετική επίδραση πάνω στα αγγεία, ενώ θεωρείται ακόμα φυτό αντιπυρετικό (ιδιαίτερα κατά του τριήμερου πυρετού). Στην Κίνα οι καρποί του θεωρούνται χωνευτικοί ενώ στη Γαλλία χρησιμοποιούνται κατά της δυσπεψίας και της διάρροιας. </p><p><b>Γιατρικό της καρδιάς </b></p><p>Ο κράταιγος χρησιμοποιείται σήμερα για τη θεραπεία της στηθάγχης και των παθήσεων της στεφανιαίας αρτηρίας. Είναι επίσης χρήσιμος για περιπτώσεις καρδιακής ανεπάρκειας ήπιας μορφής, λόγω κυκλοφορικής συμφόρησης και αντικανονικού καρδιακού παλμού.
Είναι αποτελεσματικός, αλλά ίσως να χρειαστεί μερικούς μήνες ώσπου να εμφανίσει αξιοσημείωτα αποτελέσματα. Όπως πολλά βότανα, ο κράταιγος δρα σε αρμονία με τις φυσιολογικές λειτουργίες του σώματος και χρειάζεται χρόνος για να εμφανισθούν οι αλλαγές. </p><p><b>Πίεση του αίματος </b></p><p> Ο κράταιγος δεν είναι μόνο ένα πολύτιμο γιατρικό για την υψηλή πίεση του αίματος, αλλά αυξάνει επίσης και τη χαμηλή πίεση. Οι βοτανοθεραπευτές, χρησιμοποιώντας τον κράταιγο, ανακάλυψαν ότι επαναφέρει την πίεση του αίματος στο κανονικό.
Φαίνεται παράξενο το γεγονός ότι ο κράταιγος μπορεί να βοηθά σε προβλήματα υπέρτασης αλλά και υπότασης. Αυτό οφείλεται στην αμφότερη δράση του βοτάνου που εξομαλύνει την καρδιακή λειτουργία. Δηλαδή στην ικανότητά του να χαλαρώνει ή να διεγείρει την καρδιά, ανάλογα με το τι χρειάζεται.
Η ενίσχυση συστολής του καρδιακού μυός βοηθά σε προβλήματα υπότασης αλλά η παράλληλη ικανότητα του βοτάνου να προκαλεί διαστολή των αγγείων της στεφανιαίας κυκλοφορίας βοηθά σε προβλήματα υπέρτασης. </p><p><b>Κακή μνήμη </b></p><p>Σε συνδυασμό με το τζίνγκο μπιλόμπα (Ginkgo biloba), ο κράταιγος χρησιμοποιείται για να ενισχύσει την κακή μνήμη.
Δρα, βελτιώνοντας την κυκλοφορία του αίματος μέσα στο κεφάλι και ως εκ τούτου αυξάνει την ποσότητα του οξυγόνου στον εγκέφαλο. </p><p><b>Εφαρμογές-Παρασκευάσματα-Χρήσεις</b></p><p> – Το έγχυμα που παρασκευάζεται από τα άνθη ή τα φύλλα βοηθάει στην επαναφορά των επιπέδων της πίεσης του αίματος στο κανονικό. </p><p> – Το βάμμα από τα ανθοφόρα στελέχη ή τα μούρα είναι το παρασκεύασμα που χρησιμοποιείται συνήθως. </p><p> – Το αφέψημα από τα ανθοφόρα στελέχη είναι πολύτιμο για τις διαταραχές του κυκλοφορικού.</p><p> – Τα δισκία που περιέχουν κονιορτοποιημένα ανθοφόρα στελέχη είναι κατάλληλα, για μακροχρόνια χρήση. </p><p>– Τα άνθη του κράταιγου, μόνα τους ή με άλλα κατευναστικά φυτά, είναι κατά της αϋπνίας και κατά των ενοχλήσεων της εμμηνόπαυσης. Η θεραπεία για την πρώτη περίπτωση της «νευρικής αϋπνίας», είναι χρησιμοποίηση ενός αφεψήματος των ανθέων -Flor. Grataegi- 2 κουταλιές της σούπας άνθη για 1 φλιτζάνι βραστό νερό με δόση 2-3 φλιτζανιών τη μέρα, για 1 μήνα. </p><p> – Το υγρό εκχύλισμα του φυτού συστήνεται κατά της στηθάγχης, ενώ με τους ξερούς καρπούς του φυτού παρασκευάζεται αφέψημα στυπτικό, πολύ καλό κατά της διάρροιας.</p><p> – Η φλούδα του φυτού, που μαζεύεται από νεαρά κλαδιά, νωρίς την άνοιξη, συστήνεται ως αντιπυρετικό. Με τα άνθη γίνεται έγχυμα, τονωτικό της καρδιάς (10 γρ. σε 1 κιλό νερό), ενώ οι καρποί χρησιμοποιούνται ως έγχυμα κατά του πονόλαιμου (10 γρ. σε ένα κιλό νερό).</p><p> – Τα άνθη και οι καρποί χρησιμοποιούνται κατά της υπέρτασης ως έγχυμα (4 κουταλιές φυτού σε 750 γρ, νερό, η δόση είναι 1 ποτήρι τη μέρα ως ρόφημα) ή ως βάμμα (κατά προτίμηση 10-25 σταγόνες μέσα στο νερό, 3 φορές τη μέρα). </p><p>Τέλος, φαρμακευτικά, ο κράταιγος γίνεται: Βάμμα 1/5: 20 σταγόνες, 2-3 φορές τη μέρα. </p><p>Ρευστό εκχύλισμα: 10-15 σταγόνες, 3-5 φορές τη μέρα. </p><p><b>ΑΛΛΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ </b></p><p>Ο κράταιγος ευδοκιμεί παντού στην Ελλάδα, δεν χρειάζεται πότισμα και είναι από τους πιο κατάλληλους θάμνους, για τη δημιουργία φράχτη προστασίας στο περιβόλι μας.
Για αυτό δε εξάλλου και ιδιαίτερα αυτός με τα κόκκινα άνθη πουλιέται και σε φυτώρια. </p><p><b>ΠΡΟΦΥΛΑΞΕΙΣ </b></p><p>Δεν το χρησιμοποιούμε βέβαια αν παίρνουμε παράλληλα φαρμακευτική αγωγή για την υψηλή πίεση γιατί υπάρχει φόβος να χαμηλώσει η πίεση μας περισσότερο από όσο πρέπει.
Πάντα χρησιμοποιείτε τα βότανα υπό την επίβλεψη ενός ειδικού ιατρού και ειδικά όταν λαμβάνετε ταυτόχρονα άλλα φάρμακα, βότανα ακόμα και συμπληρώματα.
Οι πληροφορίες που παρέχονται είναι καθαρά και μόνο για ενημερωτικό σκοπό. </p><p>Πηγές: Βοτανοθεραπεία-Μεγάλη εγκυκλοπαίδεια θεραπευτικών φυτών, 200 βότανα και οι θεραπευτικές τους ιδιότητες</p><p><a href="https://www.proionta-tis-fisis.com/krategos-to-votano-tis-kardias/" target="_blank"> https://www.proionta-tis-fisis.com/krategos-to-votano-tis-kardias/</a></p>κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-40158550512491622512023-02-05T20:39:00.001+02:002023-02-05T20:39:00.288+02:00Πώς σχηματίζονται τα μαργαριτάρια<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8asu_I9GahsHKp1bx8cBCun46_5k1LsWD_Cv1OmMnLfTu6SyqSgTV4RzvuucLVffZhowqrc3o8QtLzaCpOCJ2xgKAk_xtMumDe9qywHw_LkI5jhpCLAxVwKkcBHZugwUMbjOQXHJNx_9aWwIw3i_FRMfZ5OllViUw_p6jOXe1Fccv7C_lcvckGVWcCA/s600/cmo_se_forman_las_perlas_-_formacin_y_obtencin.jpg.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="445" data-original-width="600" height="351" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8asu_I9GahsHKp1bx8cBCun46_5k1LsWD_Cv1OmMnLfTu6SyqSgTV4RzvuucLVffZhowqrc3o8QtLzaCpOCJ2xgKAk_xtMumDe9qywHw_LkI5jhpCLAxVwKkcBHZugwUMbjOQXHJNx_9aWwIw3i_FRMfZ5OllViUw_p6jOXe1Fccv7C_lcvckGVWcCA/w474-h351/cmo_se_forman_las_perlas_-_formacin_y_obtencin.jpg.webp" width="474" /></a></div><br /><p></p><p>
Από την αρχαιότητα υπάρχουν διάφοροι μύθοι για την προέλευση των μαργαριταριών και τις διαφορετικές χρήσεις που τους έχουν δοθεί. </p><p>Πίσω από την ανακάλυψη των μαργαριταριών βρίσκουμε την προσπάθεια των δυτών και την επιμονή των επιστημόνων που έχουν ερευνήσει να γνωρίσουν το φαινόμενο του σχηματισμού τους. Τα μαργαριτάρια είναι ένα από τα πιο πολύτιμα αντικείμενα στον κόσμο και η ανθρώπινη φιλοδοξία να τα αποκτήσει για εμπορικούς σκοπούς έχει αυξηθεί με το πέρασμα του χρόνου. </p><p><b>Τι είναι τα μαργαριτάρια</b> <span></span></p><a name='more'></a><p></p><p>Το μαργαριτάρι είναι ένα γυαλιστερό σκληρό αντικείμενο μεγάλης αξίας για τον άνθρωπο που δημιουργείται μέσα στον μαλακό ιστό μαλακίου. Υπάρχουν διαφορετικά είδη μαργαριταριών ανάλογα με το χρώμα, το μέγεθος, το σχήμα και την περιοχή που συλλέγονται, όπως: </p><p>Τα μαργαριτάρια της θάλασσας. </p><p>Τα μαργαριτάρια του ποταμού. </p><p>Τα λευκά μαργαριτάρια. </p><p> Τα μαύρα μαργαριτάρια. </p><p>Οι στρογγυλές πέρλες. </p><p>Τα μπαρόκ μαργαριτάρια.
</p><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhC1bjAcAs5gcUncknFsIVIdrTfoD1MLjQVcJblXoo0OlIZMX0XLsMfkWEHJ5usSqit1_P-ucrIWE-gg1yZBoaKeP2zFbhSIoC4NEup4U8QyetpkubPWqDlfGkMYV4OWnKYGfeEmrbMoI2qHlWd__VVN7B7snBXxkNa5TbYpadlrkaPt1VorAEKAGDoeA/s600/cmo_se_forman_las_perlas_-_formacin_y_obtencin_2.jpg.webp" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="446" data-original-width="600" height="311" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhC1bjAcAs5gcUncknFsIVIdrTfoD1MLjQVcJblXoo0OlIZMX0XLsMfkWEHJ5usSqit1_P-ucrIWE-gg1yZBoaKeP2zFbhSIoC4NEup4U8QyetpkubPWqDlfGkMYV4OWnKYGfeEmrbMoI2qHlWd__VVN7B7snBXxkNa5TbYpadlrkaPt1VorAEKAGDoeA/w419-h311/cmo_se_forman_las_perlas_-_formacin_y_obtencin_2.jpg.webp" width="419" /></a></div><p>
<b>Ποια μαλάκια έχουν μαργαριτάρια </b></p><p>Κυρίως, τα μαργαριτάρια σχηματίζονται σε δίθυρα μαλάκια, δηλαδή έχουν δύο κοχύλια (όστρακα). Στρείδια και μύδια Είναι ξεκάθαρα παραδείγματα μαλακίων που παράγουν μαργαριτάρια, αλλά για τη βιομηχανία μαργαριταριών χρησιμοποιείται συνήθως το στρείδι, ειδικά το λεγόμενο φίλντισι. </p><p> <b>Σχηματισμός μαργαριταριού</b> </p><p>Όταν ένας κόκκος άμμου ή κάποιο παράσιτο, εισχωρήσει σε ένα από τα δύο κοχύλια ενός στρειδιού, μία ενόχληση προκαλείται στο στρείδι. Εκείνο, αδυνατώντας να διώξει τον «εισβολέα», παράγει μια λεία σκληρή κρυστάλλινη ουσία (αποτελούμενη από ανθρακικό ασβέστιο) γύρω από αυτό για να προστατεύσει τον εαυτό του. Όσο ο εισβολέας μένει εκεί, το στρείδι συνεχίζει να παράγει στρώματα αυτής της ουσίας, ώσπου μετά από κάποια χρόνια έχει παγιδευτεί μέσα σε ένα λείο και λαμπερό κουκούλι, το οποίο πλέον έχει γίνει ένα μαργαριτάρι. Δηλαδή, τα μαργαριτάρια είναι κύστεις μαργαριταριών που σχηματίζονται στα μαλάκια για να απομονώσουν ένα ξένο σώμα που έχει εισέλθει στο σώμα τους. </p><p>Το χρώμα του μαργαριταριού ποικίλλει και μπορεί να είναι άσπρο, ασημί,
κρεμ, χρυσό, πράσινο, μπλε ή μαύρο, ανάλογα με το στρείδι ή το
οστρακόδερμο μέσα στο οποίο βρίσκεται σε συνδυασμό με τις συνθήκες του
νερού και συχνά σε συνδυασμό με τον πυρήνα βάση του οποίου δημιουργείται
το μαργαριτάρι.</p><p> Ωστόσο, τα μαργαριτάρια που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή κοσμημάτων προέρχονται από καλλιέργειες μαργαριταριών, καθώς υπάρχει λιγότερη πιθανότητα να σχηματιστεί ένα μαργαριτάρι φυσικά </p><p>Για την καλλιέργεια μαργαριταριών επιλέγονται συνήθως εύκρατες υδάτινες περιοχές όπως το Βιετνάμ, η Καραϊβική, η Αυστραλία, η Ιαπωνία ή ο Περσικός Κόλπος. Αν και άλλες χώρες όπως η Κίνα, η Ινδονησία ή η Πολυνησία μπαίνουν στην αγορά.</p><p> Τα τελευταία χρόνια με την μόλυνση των θαλασσών και γενικώς του
οικολογικού συστήματος, ένας τομέας που είχε πληγεί ήταν και αυτός των
φυσικών μαργαριταριών. Καθώς η ζήτηση αυξανόταν και οι ποσότητες δεν
επαρκούσαν άρχισαν να τα καλλιεργούν σε ειδικές φάρμες μαργαριτάρια. Η
διαδικασία είναι χρονοβόρα και καθόλου εύκολη, αρκεί να αναφέρουμε ότι
από τα 2.000 μύδια που θα καλλιεργηθούν μόνο τα 10 μύδια θα παράγουν
μαργαριτάρια που θα είναι με υψηλά ποιοτικά στάνταρ.</p><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisPzPdKskV86RCxo8uuazArDjbwxfopcgl1hI8vWzQX442mrIP1g32B7UQcpxRjeVgNPeCsvs44UkoFBbpQKeC7N8-XZYpcrlmIlLFVpaUcaeTt8wcPsAXIQKCy0Gwj3-gw3hZL9Vr3k0Zn4rsOK4dilHyAd4hWxuwg9VmB7hGkmgTgKchdMoqmCuZ-A/s600/cmo_se_forman_las_perlas_-_formacin_y_obtencin_3.jpg.webp" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="455" data-original-width="600" height="276" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisPzPdKskV86RCxo8uuazArDjbwxfopcgl1hI8vWzQX442mrIP1g32B7UQcpxRjeVgNPeCsvs44UkoFBbpQKeC7N8-XZYpcrlmIlLFVpaUcaeTt8wcPsAXIQKCy0Gwj3-gw3hZL9Vr3k0Zn4rsOK4dilHyAd4hWxuwg9VmB7hGkmgTgKchdMoqmCuZ-A/w363-h276/cmo_se_forman_las_perlas_-_formacin_y_obtencin_3.jpg.webp" width="363" /></a></div><br />κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-33467794250800411892023-02-02T20:29:00.001+02:002023-02-02T20:29:12.999+02:00Λύθηκε ένα από τα πιο περίεργα μυστήρια του ζωικού βασιλείου: Γιατί ο φασκωλόμυς κάνει τετράγωνα κόπρανα<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtns2JgphBiNi2JpNsTaXZPDh45q3zM8XNgsg7L8GqRBGxAzaPOj3z4MB_Ex_OIeUFONUD0VaAqMwO9RZp2YDmM04CEACrTaf6gfthh9uwz9iZmroG7jsqnbVfNo_XVN0EqTLCJ7dXCtnyOWNQMHN_iz-G4AXe5fD_mAglWyvb8-d9yzyGHW1PEO-nxQ/s720/5bf2ac1b240000300499b99f.webp" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="390" data-original-width="720" height="248" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtns2JgphBiNi2JpNsTaXZPDh45q3zM8XNgsg7L8GqRBGxAzaPOj3z4MB_Ex_OIeUFONUD0VaAqMwO9RZp2YDmM04CEACrTaf6gfthh9uwz9iZmroG7jsqnbVfNo_XVN0EqTLCJ7dXCtnyOWNQMHN_iz-G4AXe5fD_mAglWyvb8-d9yzyGHW1PEO-nxQ/w460-h248/5bf2ac1b240000300499b99f.webp" width="460" /></a></div>
<p> </p><p>Είναι χνουδωτά, είναι αξιαγάπητα και ζουν στην Αυστραλία. </p><p>Ο λόγος για τον μαρσιποφόρο φασκωλόμυς (wombat) που για χρόνια έκρυβαν το πιο περίεργο μυστήριο στο ζωικό βασίλειο. Κάνουν τετράγωνα κόπρανα και οι επιστήμονες δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί.
Ο φασκωλόμυς παράγει 80 με 100 κύβους περιττωμάτων κάθε βράδυ, τα οποία αφήνει σε στρατηγικά σημεία για να μαρκάρει την περιοχή του. </p><p>Αυτό που ήταν άγνωστο μέχρι σήμερα ήταν πως το έντερό του παράγει κόπρανα σε μορφή κύβου.
Ερευνητές στο Georgia Institute of Technology’s Patricia Yang λένε ότι ανακάλυψαν την διαδικασία χώνεψης των τριχωτών μαρσιποφόρων, με την οποία εξηγείται το περίεργο σχήμα. <span></span></p><a name='more'></a><p></p><p><a href="https://meetings.aps.org/Meeting/DFD18/Session/E19.1">Παρουσίασαν τα ευρήματα της έρευνάς τους σε συνέδριο</a>.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, το σχήμα των περιττωμάτων του wombat είναι μοναδικό στο ζωικό βασίλειο, καθώς σε άλλες περιπτώσεις τέτοιο σχήμα μπορεί να παραχθεί μόνο με επεξεργασία.
Για να λύσουν το μυστήριο, η ομάδα εξέτασε την διαδικασία πέψης των wombat, που διαρκεί περίπου δύο εβδομάδες.
Όπως διαπιστώθηκε από την έρευνα, καθώς τα κόπρανα μετακινούνται στο τελικό 8% του εντέρου, αλλάζει η μορφή τους (από υγρή σε στερεή ύλη). Σε αυτό ακριβώς το στάδιο τα κόπρανα παίρνει το σχήμα του κύβου, διαστάσεων περίπου δύο εκατοστών.</p>
<div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBCvmlP9Vyj1YfB6VrQnbNO4hSRNRcI09wwb7bSNel6YLCvNpaLbNuAptWB3lsjpLBy25ElrBcBEeGmPHl0KABn1Ei1FJIVY1BsDw5Sml4gywTMx6fPi8ri5gd00JUCXpCUWz5AZB5BDPNgngJ93rTKOp0BQhV6S40vuMz63TSK5jqMZqAkF1ahXXoMg/s720/5bf2ac8f3c000021040ebae3.webp" style="display: block; padding: 1em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="477" data-original-width="720" height="263" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBCvmlP9Vyj1YfB6VrQnbNO4hSRNRcI09wwb7bSNel6YLCvNpaLbNuAptWB3lsjpLBy25ElrBcBEeGmPHl0KABn1Ei1FJIVY1BsDw5Sml4gywTMx6fPi8ri5gd00JUCXpCUWz5AZB5BDPNgngJ93rTKOp0BQhV6S40vuMz63TSK5jqMZqAkF1ahXXoMg/w397-h263/5bf2ac8f3c000021040ebae3.webp" width="397" /></a></div><p>
Φουσκώνοντας το έντερο με ένα μπαλόνι, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το τελευταίο τμήμα των εντερικών τοιχωμάτων των wombat τεντώνονται ανομοιόμορφα, επιτρέποντας τον σχηματισμό των κύβων. </p><p> Όπως εξηγεί η επικεφαλής της ομάδας, Πατρίσια Γιανγκ, τα έντερα του wombat εναλλάσσονται από σκληρά σε μαλακά τοιχώματα (περιοδική ακαμψία). Τα σκληρά τοιχώματα σχηματίζουν τις επίπεδες επιφάνειες, ενώ τα πιο ελαστικά τμήματα δημιουργούν τις γωνίες, μετατρέποντας τα κόπρανα στο τελευταίο στάδιο της πέψης σε κύβους.
Για την Γιανγκ η ανακάλυψη βοηθά και άλλες επιστήμες, αφού όπως λέει οι μηχανικοί έχουν μόνο δύο τρόπους για να δημιουργούν κύβους: είτε με καλούπι είτε με κοπή. Μαθαίνοντας από τον φασκωλόμυς ίσως ανοιχτούν και άλλοι δρόμοι για την δημιουργία κύβων. </p>
<a href="https://www.huffingtonpost.gr/entry/letheke-ena-apo-ta-pio-perierya-mesteria-toe-zoikoe-vasileioe-yiati-o-faskolomes-kanei-tetrayona-koprana_gr_5bf29a14e4b0757388204ec3">https://www.huffingtonpost.gr/entry/letheke-ena-apo-ta-pio-perierya-mesteria-toe-zoikoe-vasileioe-yiati-o-faskolomes-kanei-tetrayona-koprana_gr_5bf29a14e4b0757388204ec3</a>κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-27876008886274310802022-12-27T20:24:00.001+02:002022-12-27T20:24:24.462+02:00Ευχές<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisQh6-vqeIe_upvNg4zTkd_QxzGEmn3J51sggJwtaizaQQXYWXmPUIMwCUBP7KNhiwmA81-bMEuceSnQiO7Oowaj-PO9cK2uMLG91H64MpZbpA_LiDQu4h30Lr0Imdf9y-UvJC-crYyBArULm2LGEUrJrSTCJScfvcgSLFGGFoMc7e1-xTm5gfCCmGgw/s839/%CE%9A%CE%91%CE%A1%CE%A4%CE%91-%CE%A7%CE%A1%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%9F%CE%A5%CE%93%CE%95%CE%9D%CE%9D%CE%A9%CE%9D.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="507" data-original-width="839" height="372" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisQh6-vqeIe_upvNg4zTkd_QxzGEmn3J51sggJwtaizaQQXYWXmPUIMwCUBP7KNhiwmA81-bMEuceSnQiO7Oowaj-PO9cK2uMLG91H64MpZbpA_LiDQu4h30Lr0Imdf9y-UvJC-crYyBArULm2LGEUrJrSTCJScfvcgSLFGGFoMc7e1-xTm5gfCCmGgw/w616-h372/%CE%9A%CE%91%CE%A1%CE%A4%CE%91-%CE%A7%CE%A1%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%9F%CE%A5%CE%93%CE%95%CE%9D%CE%9D%CE%A9%CE%9D.jpg" width="616" /></a></div><br /><p></p>κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-55521365562478099462022-09-13T12:47:00.004+03:002022-09-13T12:47:46.688+03:00Σύνδρομο Διαρρέοντος Εντέρου: Με Ποιες Παθήσεις Συνδέεται;<p> </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://pathologia.eu/wp-content/uploads/2019/08/syndromo-diarreontos-enterou-me-poies-pa8hseis-syndeetai-1068x712.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="533" data-original-width="800" height="402" src="https://pathologia.eu/wp-content/uploads/2019/08/syndromo-diarreontos-enterou-me-poies-pa8hseis-syndeetai-1068x712.jpg" width="603" /></a></div>Το σύνδρομο διαρρέοντος ή διαπερατού εντέρου είναι μία πάθηση του γαστρεντερικού συστήματος που προσβάλλει το τοίχωμα του εντέρου. Στους ασθενείς που πάσχουν από το σύνδρομο αυτό, τα βακτήρια καθώς και άλλες τοξίνες μπορούν να διαπεράσουν το εντερικό τοίχωμα και να εισέλθουν στην κυκλοφορία του αίματος. <p></p><p><br /> Αρκετοί επαγγελματίες υγείας δεν αναγνωρίζουν το σύνδρομο διαρρέοντος εντέρου ως νόσο, ωστόσο τα τελευταία επιστημονικά δεδομένα δείχνουν ότι αυτό συμβάλλει στη εμφάνιση μίας σειράς παθήσεων. </p><p><b>Τι είναι το Σύνδρομο Διαρρέοντoς Εντέρου;</b> </p><p>Το γαστρεντερικό σύστημα αποτελείται από μία σειρά οργάνων που συνδέονται μεταξύ τους. Εκτείνεται από το στόμα μέχρι τον πρωκτό και περιλαμβάνει: </p><ul style="text-align: left;"><li>Τον οισοφάγο </li><li>Το στόμαχο </li><li>Το λεπτό και το παχύ έντερο </li></ul><p> Τα πεπτικά ένζυμα που βρίσκονται στο στόμαχο και το λεπτό έντερο διασπούν τις θρεπτικές ουσίες της τροφής σε μικρότερα μόρια τα οποία ο οργανισμός χρησιμοποιεί για την εκπλήρωση των ενεργειακών του αναγκών, την ανάπτυξή του και την επιδιόρθωση των βλαβών που έχει υποστεί. </p><p> Το έντερο παίζει επίσης σημαντικό ρόλο στην προστασία του οργανισμού από επιβλαβή βακτήρια και τοξίνες.</p><p> Μικρά ανοίγματα στο εντερικό τοίχωμα επιτρέπουν στο νερό και σε άλλες ουσίες να εισέλθουν στην κυκλοφορία του αίματος, αποκλείοντας παράλληλα την είσοδο σε βακτήρια και άλλες επιβλαβείς ουσίες. Στο σύνδρομο διαρρέοντος εντέρου, τα ανοίγματα αυτά είναι ευρύτερα, γεγονός που επιτρέπει σε σωματίδια της τροφής, βακτήρια και τοξίνες να εισέλθουν άμεσα στην κυκλοφορία του αίματος. <span></span></p><a name='more'></a><p></p><p><b>Εντερικό Μικροβίωμα και Σύνδρομο Διαρρέοντος Εντέρου</b></p><p> Το έντερο φιλοξενεί ένα μεγάλο πληθυσμό βακτηρίων τα οποία αποτελούν το εντερικό μικροβίωμα. Τα βακτήρια αυτά βοηθούν στην πέψη, προστατεύουν το εντερικό τοίχωμα και υποστηρίζουν τη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος. Στο σύνδρομο διαρρέοντος εντέρου παρατηρούνται συχνά ανισορροπίες στα βακτήρια του εντερικού μικροβιώματος. </p><p>Σύμφωνα με μία μελέτη του 2016, η διαταραχή της ισορροπίας του εντερικού μικροβιώματος μπορεί να προκαλέσει ανοσιακή απόκριση. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα εμφάνιση εντερικής φλεγμονής και αυξημένη διαπερατότητα του εντερικού τοιχώματος. Η τελευταία αναφέρεται στην ευκολία με την οποία οι διάφορες ουσίες μπορούν να διαπεράσουν το έντερο και να εισέλθουν στην κυκλοφορία του αίματος.</p><p><b> Σύνδρομο Διαρρέοντος Εντέρου και Άλλες Παθήσεις <br /></b></p><p>Το σύνδρομο διαρρέοντος εντέρου μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο μίας σειράς παθήσεων οι οποίες περιλαμβάνουν: </p><ul style="text-align: left;"><li>Το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου </li><li> Τη νόσο του Crohn </li><li> Την κοιλιοκάκη </li><li>Τη χρόνια ηπατική νόσο </li><li>Το σακχαρώδη διαβήτη </li><li> Τις τροφικές αλλεργίες και ευαισθησίες </li><li>Το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών </li></ul><p> Ακόμα δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα αν το σύνδρομο διαρρέοντος εντέρου αποτελεί αίτιο ή σύμπτωμα των παραπάνω παθήσεων.</p><p> Ωστόσο, μία μελέτη του 2015 διαπίστωσε ότι η αυξημένη διαπερατότητα του εντερικού τοιχώματος συμβάλλει στην εμφάνιση των φλεγμονωδών νόσων του εντέρου. Αντίστοιχα, μία μελέτη του 2019 παρατήρησε ότι το ίδιο σύμπτωμα προϋπάρχει της εμφάνισης του διαβήτη τύπου 1.</p><p> Αρκετοί επιστήμονες έχουν εξετάσει επίσης τον άξονα εντέρου-εγκεφάλου, δηλαδή τη σύνδεση ανάμεσα στο γαστρεντερικό σύστημα και τον εγκέφαλο. Μία μελέτη του 2017 έδειξε ότι το σύνδρομο διαρρέοντος εντέρου αυξάνει τον κίνδυνο εμφάνισης ψυχικών νόσων, όπως οι αγχώδεις διαταραχές και η κατάθλιψη. Ωστόσο, οι παρατηρήσεις αυτές πρέπει να επιβεβαιωθούν από μελλοντικές έρευνες. </p><p><b>Συμπτώματα <br /></b></p><p>Το σύνδρομο διαρρέοντος εντέρου έχει αρκετά συμπτώματα που εμφανίζονται και σε άλλες παθήσεις, γεγονός που καθιστά τη διάγνωση της νόσου ιδιαίτερα δύσκολη. </p><p>Συμπτώματα που εμφανίζονται συχνά στο σύνδρομο περιλαμβάνουν: </p><ul style="text-align: left;"><li> Χρόνια διάρροια, δυσκοιλιότητα ή μετεωρισμό </li><li>Διατροφικές ανεπάρκειες </li><li>Αίσθημα κόπωσης </li><li>Κεφαλαλγία </li><li> Σύγχυση </li><li>Δυσκολία στη συγκέντρωση </li><li>Δερματικά προβλήματα όπως ακμή, εξάνθημα ή έκζεμα </li><li>Αρθραλγίες </li><li>Διάχυτη φλεγμονή </li></ul><p><b>Αιτία και Παράγοντες Κινδύνου </b><br /></p><p> Ακόμη δεν γνωρίζουμε ποια είναι τα αίτια των συμπτωμάτων του συνδρόμου διαρρέοντος εντέρου. Ωστόσο, διάφοροι παράγοντες κινδύνου μπορούν να διαταράξουν το εντερικό μικροβίωμα και να αυξήσουν τη διαπερατότητα του εντερικού τοιχώματος. Αυτοί περιλαμβάνουν: </p><ul style="text-align: left;"><li> Κακή διατροφή</li><li> Κατανάλωση αλκοόλ </li><li>Λοιμώξεις </li><li>Αυτοάνοσα νοσήματα, όπως ο λύκος
Σακχαρώδης διαβήτης </li><li>Στρες </li></ul><p><b>Υπάρχει Σύνδεση Ανάμεσα στο Σύνδρομο Διαρρεοντος Εντέρου και τον Αυτισμό;
</b> </p><p>Τα αίτια του αυτισμού δεν είναι ακόμη γνωστά. Ωστόσο, οι επιστήμονες υποθέτουν ότι διάφοροι γενετικοί, βιολογικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες ενοχοποιούνται για την εμφάνιση της νόσου. Προσφάτως, αρκετοί ερευνητές έχουν αρχίσει να εξετάζουν μία πιθανή σύνδεση ανάμεσα στο εντερικό μικροβίωμα, την αυξημένη διαπερατότητα του εντέρου και τον αυτισμό. </p><p><b>Εντερικό Μικροβίωμα και Αυτισμός </b></p><p>Σύμφωνα με μία μελέτη του 2016, τα παιδιά με αυτισμό παρουσιάζουν συμπτώματα από το γαστρεντερικό, όπως δυσκοιλιότητα, διάρροια και έμετο, με αυξημένη συχνότητα.
Σε μία μικρή έρευνα του 2017, οι επιστήμονες συνέκριναν δείγματα κοπράνων από δύο ομάδες παιδιών. Η μία ομάδα περιελάμβανε παιδιά με αυτισμό και συμπτώματα από το γαστρεντερικό, ενώ η δεύτερη παιδιά χωρίς τα παραπάνω. Οι ερευνητές παρατήρησαν σημαντικά υψηλότερα ποσοστά του βακτηρίου Clostridium perfringens στα δείγματα των παιδιών με αυτισμό και συμπτώματα από το γαστρεντερικό. </p><p><b>Εντερική Διαπερατότητα και Αυτισμός </b></p><p> Σε μία ανάλυση του 2019, οι επιστήμονες κατάφεραν αν επιβεβαιώσουν τη σύνδεση ανάμεσα στις ανισορροπίες του εντερικού μικροβιώματος και τον αυτισμό. </p><p>Μία έρευνα του 2010 διαπίστωσε αυξημένη διαπερατότητα του εντέρου τόσο σε ασθενείς με αυτισμό όσο και στους συγγενείς πρώτου βαθμού αυτών. Αντιθέτως, μία έρευνα του 2013 δεν παρατήρησε σημαντικές διαφορές στην εντερική διαπερατότητα των παιδιών με αυτισμό. </p><p> Σίγουρα πρέπει να γίνουν περισσότερες έρευνες για να διαπιστωθεί αν η αυξημένη διαπερατότητα του εντερικού τοιχώματος παίζει ρόλο στην εμφάνιση αυτισμού. </p><p><b>Θεραπεία και Βελτίωση της Υγείας του Εντέρου <br /></b></p><p> Καθώς αρκετοί επαγγελαμτίες υγείας δεν θεωρούν το σύνδρομο διαρρέοντος εντέρου πραγματικό νόσημα, δεν υπάρχει εγκεκριμένη θεραπεία για τη νόσο. Ωστόσο, ορισμένες παρεμβάσεις στον τρόπο ζωής και τη διατροφή μπορούν να βοηθήσουν στη βελτίωση της υγείας του εντέρου, γεγονός που με τη σειρά του μπορεί να περιορίσει τα συμπτώματα της νόσου. </p><p>Οι παρακάτω συμβουλές μπορούν να βοηθήσουν στη βελτίωση της υγείας του εντέρου: </p><ul style="text-align: left;"><li> Κατανάλωση προβιοτικών για την ενίσχυση των ωφελίμων βακτηρίων </li><li>Κατανάλωση τροφίμων που είναι πλούσια σε πρεβιοτικές ίνες, όπως λαχανικά και τρόφιμα ολικής αλέσεως</li><li>Περιορισμός της κατανάλωσης κρέατος, γαλακτοκομικών και αυγών </li><li> Αποφυγή των προστιθεμένων σακχάρων και των τεχνητών γλυκαντικών </li></ul><p>Οι παρακάτω προσεγγίσεις μπορούν να βελτιώσουν την πέψη και να ενισχύσουν την υγεία του εντέρου: </p><ul style="text-align: left;"><li>Φυσική άσκηση </li><li> Επαρκής ύπνος </li><li>Περιορισμός του στρες </li><li> Περιορισμός της αλόγιστης κατανάλωσης αντιβιοτικών </li><li> Διακοπή του καπνίσματος </li></ul><p> Α. Δημητρακόπουλος MD, PhD </p><p>Φωτογραφία: Liza Summer</p><p><a href=" https://pathologia.eu/enimerosi/eswterikh-pathologia/syndromo-diarreontos-enterou-me-poies-pa8hseis-syndeetai/"> https://pathologia.eu/enimerosi/eswterikh-pathologia/syndromo-diarreontos-enterou-me-poies-pa8hseis-syndeetai/</a></p>κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-43429099693178773692022-05-20T21:36:00.002+03:002022-05-20T21:36:49.774+03:00Η σχέση μεταξύ της μητέρας και του παιδιού είναι βαθιά<h4><em><strong>Η σχέση μεταξύ της μητέρας και του παιδιού είναι βαθιά
και οι νέες έρευνες δείχνουν μια φυσική σύνδεση ακόμα βαθύτερη από ό,τι
είχαμε σκεφτεί.</strong></em></h4><hr />
<p>Ο βαθύς ψυχολογικός και σωματικός δεσμός που μοιράζεται η μητέρα με
το παιδί της, ξεκινά κατά τη διάρκεια της κύησης, όταν η μητέρα είναι το
παν για το αναπτυσσόμενο έμβρυο, παρέχοντας τη ζεστασιά και τη τροφή,
ενώ η καρδιά της παρέχει ένα χαλαρωτικό σταθερό ρυθμό.</p>
<p>Η φυσική σύνδεση μεταξύ της μητέρας και του εμβρύου παρέχεται από τον
πλακούντα, ένα όργανο κατασκευασμένο από κύτταρα της μητέρας και του
εμβρύου, το οποίο χρησιμεύει ως αγωγός για την ανταλλαγή θρεπτικών
ουσιών, αερίων και αποβλήτων.</p>
<p>Τα κύτταρα ενδέχεται να μεταναστεύσουν μέσω του πλακούντα, μεταξύ της
μητέρας και του εμβρύου σε πολλά όργανα του σώματος,
συμπεριλαμβανομένων των πνευμόνων, του θυρεοειδούς, των μυών, του
ήπατος, της καρδιάς, των νεφρών και του δέρματος. Αυτά μπορεί να έχουν
ένα ευρύ φάσμα επιδράσεων, από την ανακατασκευή των ιστών και την
πρόληψη του καρκίνου μέχρι την πυροδότηση διαταραχών του ανοσοποιητικού
συστήματος.</p>
<p>Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι συνηθίζεται να ενσωματώνονται
κύτταρα από ένα άτομο στους ιστούς ενός διαφορετικού προσώπου. Είμαστε
συνηθισμένοι να σκεφτόμαστε τους εαυτούς μας ως μοναδικά, αυτόνομα άτομα
και αυτά τα ξένα κύτταρα φαίνεται να διαψεύδουν την έννοια αυτή
δείχνοντας ότι οι περισσότεροι άνθρωποι μεταφέρουν κομμάτια άλλων
ατόμων. Όσο αξιοσημείωτο μπορεί να είναι αυτό, εντυπωσιακά αποτελέσματα
από μια νέα μελέτη δείχνουν ότι κύτταρα από άλλα άτομα βρίσκονται επίσης
στον εγκέφαλο.<span></span></p><a name='more'></a><p></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.psychologynow.gr/images/family-kids/mitera_paidi_mesa_1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="174" data-original-width="290" height="217" src="https://www.psychologynow.gr/images/family-kids/mitera_paidi_mesa_1.jpg" width="361" /></a></div> Σε αυτή τη μελέτη, ανδρικά κύτταρα βρέθηκαν στους εγκεφάλους των
γυναικών και ζούσαν εκεί, σε ορισμένες περιπτώσεις, για αρκετές
δεκαετίες. Μπορούμε μόνο να εικάσουμε σχετικά με το αντίκτυπο που είχαν,
αλλά αυτή η μελέτη έδειξε ότι αυτά τα κύτταρα ήταν λιγότερο συχνά στους
εγκεφάλους των γυναικών που είχαν νόσο Αλτσχάιμερ, γεγονός που
υποδηλώνει ότι μπορεί να σχετίζονται με την υγεία του εγκεφάλου.<p></p>
<p>Όλοι θεωρούμε το σώμα μας ότι είναι το δικό μας μοναδικό ον, οπότε
μας φαίνεται παράξενη η ιδέα ότι μπορούμε να θρέφουμε κύτταρα από άλλους
ανθρώπους στο σώμα μας. Ακόμη πιο παράξενη είναι η σκέψη ότι,
αν και σίγουρα θεωρούμε ότι οι δράσεις και οι αποφάσεις μας προέρχονται
από τη δραστηριότητα των δικών μας ατομικών εγκεφάλων, κύτταρα από άλλα
άτομα ζουν και λειτουργούν στην εν λόγω σύνθετη δομή.</p>
<p>Ωστόσο, η ανάμιξη των κυττάρων από γενετικά διακριτά άτομα, δεν είναι
καθόλου ασυνήθιστη. Η κατάσταση αυτή ονομάζεται χιμαιρισμός, όρος
προερχόμενος από τη Χίμαιρα της Ελληνικής μυθολογίας ένα πλάσμα που ένα
μέρος της ήταν φίδι, ένα μέρος λιοντάρι, ένα μέρος κατσίκα και έβγαζε
φωτιά από το στόμα της. Οι χίμαιρες που παρατηρούνται στη φύση είναι
πολύ λιγότερο απαίσιες φυσικά και περιλαμβάνουν πλάσματα όπως η γλίτσα
και τα κοράλλια.</p><h3><strong>Μικροχιμαιρισμός</strong></h3>
<p>Ο μικροχιμαιρισμός
είναι η επίμονη παρουσία λίγων γενετικά διακριτών κυττάρων σε έναν
οργανισμό. Παρατηρήθηκε πρώτα στον άνθρωπο πολλά χρόνια πριν, όταν τα
κύτταρα που περιέχουν το αρσενικό χρωμόσωμα «Υ» βρέθηκαν να κυκλοφορούν
στο αίμα των γυναικών μετά την εγκυμοσύνη. Δεδομένου ότι αυτά τα κύτταρα
είναι γενετικά αρσενικά δεν μπορεί να ανήκαν στις ίδιες τις γυναίκες,
αλλά κατά πάσα πιθανότητα προήλθαν από τα μωρά τους κατά τη διάρκεια της
κύησης.</p>
<p>Σε αυτή τη νέα μελέτη, οι ερευνητές παρατήρησαν ότι τα μικροχιμαιρικά
κύτταρα δεν βρέθηκαν μόνο να κυκλοφορούν στο αίμα, αλλά επίσης να είναι
ενσωματωμένα στον εγκέφαλο. Εξετάζοντας τους εγκεφάλους νεκρών γυναικών
για την παρουσία κυττάρων που περιέχουν το αρσενικό χρωμόσωμα «Υ»,
βρήκαν τέτοια κύτταρα σε πολλαπλές περιοχές του εγκεφάλου σε ποσοστό
πάνω από 60% των εγκεφάλων.</p>
<p>Επειδή η νόσος του Alzheimer είναι πιο συχνή στις γυναίκες που είχαν
πολλαπλές εγκυμοσύνες, υπάρχουν υποψίες ότι ο αριθμός των εμβρυϊκών
κυττάρων θα είναι μεγαλύτερος σε γυναίκες με τη νόσο του Alzheimer σε
σύγκριση με εκείνες που δεν είχαν καμία ένδειξη για την νευρολογική
νόσο. Τα αποτελέσματα έδειξαν ακριβώς το αντίθετο: υπήρχαν λιγότερα
εμβρυικά κύτταρα σε γυναίκες με νόσο Αλτσχάιμερ. Οι λόγοι είναι ασαφείς.</p><p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.psychologynow.gr/images/family-kids/mitera_paidi_mesa_2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="342" data-original-width="498" height="342" src="https://www.psychologynow.gr/images/family-kids/mitera_paidi_mesa_2.jpg" width="498" /></a></div><br /><p></p><p>Ο μικροχιμαιρισμός προκύπτει συνήθως από την ανταλλαγή των κυττάρων από τον πλακούντα κατά τη διάρκεια της <strong>εγκυμοσύνης</strong>, ωστόσο, υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι τα κύτταρα μπορούν να μεταφερθούν από τη μητέρα στο βρέφος μέσω του θηλασμού.</p>
<p>Εκτός από την ανταλλαγή μεταξύ της μητέρας και του εμβρύου, μπορεί να
υπάρξει ανταλλαγή των κυττάρων μεταξύ των διδύμων στη μήτρα και υπάρχει
επίσης η πιθανότητα ότι τα κύτταρα που «κατοικούν» στη μητέρα από ένα
παλαιότερο αδελφό, μπορεί να βρουν το δρόμο τους μέσω του πλακούντα σε
ένα μικρότερο αδελφάκι κατά τη διάρκεια της κύησης του τελευταίου.</p>
<p>Οι γυναίκες μπορεί να έχουν μικροχιμαιρικά κύτταρα τόσο από τη μητέρα
τους, όσο και από από τις δικές τους εγκυμοσύνες και υπάρχει ακόμη
ένδειξη για τον ανταγωνισμό μεταξύ των κυττάρων από τη γιαγιά και το
βρέφος μέσα στη μητέρα.</p>
<p>Είναι ασαφής η επίδραση που έχουν τα εμβρυϊκά μικροχιμαιρικά κύτταρα
στο σώμα της μητέρας, αν και υπάρχουν μερικές ενδιαφέρουσες πιθανότητες.
Για παράδειγμα, τα εμβρυϊκά μικροχιμαιρικά κύτταρα είναι παρόμοια με τα
βλαστοκύτταρα, με την έννοια ότι είναι σε θέση να εξελιχθούν σε μια
ποικιλία διαφορετικών ιστών και μπορεί να βοηθήσουν στην αποκατάσταση
τους.</p>
<p>Μια ερευνητική ομάδα που διερευνούσε τη δυνατότητα αυτή,
παρακολούθησε τη δραστηριότητα των εμβρυϊκών μικροχιμαιρικών κυττάρων σε
μια μητέρα αρουραίο μετά από τραυματισμό στην μητρική καρδιά:
ανακάλυψαν ότι τα εμβρυϊκά κύτταρα μετανάστευσαν στη μητρική καρδιά και
διαφοροποιήθηκαν σε κύτταρα της καρδιάς βοηθώντας στην αποκατάσταση των
ζημιών.</p>
<p>Σε μελέτες σε ζώα, τα μικροχιμαιρικά κύτταρα βρέθηκαν στους μητρικούς
εγκεφάλους όπου έγιναν νευρικά κύτταρα, γεγονός που υποδηλώνει ότι
μπορεί να ενσωματωθούν λειτουργικά στον εγκέφαλο. Είναι πιθανό ότι το
ίδιο μπορεί να ισχύει για τέτοιου είδους κύτταρα στον ανθρώπινο
εγκέφαλο.</p><p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.psychologynow.gr/images/family-kids/mitera_paidi_mesa_3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="384" data-original-width="575" height="384" src="https://www.psychologynow.gr/images/family-kids/mitera_paidi_mesa_3.jpg" width="575" /></a></div><br /><p></p><h3><strong>Τα μικροχιμαιρικά κύτταρα μπορεί επίσης να επηρεάσουν το ανοσοποιητικό σύστημα</strong></h3>
<p>Ένα εμβρυϊκό μικροχιμαιρικό κύτταρο από μια εγκυμοσύνη, αναγνωρίζεται
από το ανοσοποιητικό σύστημα της μητέρας, σαν να ανήκει εν μέρει στη
μητέρα, δεδομένου ότι το έμβρυο είναι γενετικά μισό-ταυτόσημο με τη
μητέρα, αλλά εν μέρει ξένο, που οφείλεται στη γενετική συμβολή του
πατέρα. Αυτό μπορεί να «δώσει σήμα» στο ανοσοποιητικό σύστημα να είναι
σε εγρήγορση για τα κύτταρα που είναι παρόμοια με αυτό, αλλά με κάποιες
γενετικές διαφορές.</p>
<p>Τα καρκινικά κύτταρα τα οποία προκύπτουν λόγω γενετικών μεταλλάξεων
είναι ακριβώς τέτοια κύτταρα και υπάρχουν μελέτες που δείχνουν ότι τα
μικροχιμαιρικά κύτταρα μπορεί να διεγείρουν το ανοσοποιητικό σύστημα και
να ανακόψουν την ανάπτυξη των όγκων. Πολλά περισσότερα μικροχιμαιρικά
κύτταρα, επίσης, βρίσκονται στο αίμα υγιών γυναικών σε σύγκριση με
εκείνων με καρκίνο του μαστού γεγονός που υποδηλώνει ότι τα
μικροχιμαιρικά κύτταρα μπορούν με κάποιο τρόπο να αποτρέψουν το
σχηματισμό όγκων.</p>
<p>Σε άλλες περιπτώσεις, το ανοσοποιητικό σύστημα στρέφεται εναντίον του
εαυτού, προκαλώντας σημαντικές ζημιές. Ο Μικροχιμαιρισμός είναι πιο
συχνός σε ασθενείς που πάσχουν από σκλήρυνση κατά πλάκας σε σχέση με τα
υγιή αδέλφια τους, υποδεικνύοντας ότι τα μικροχιμαιρικά κύτταρα μπορεί
να έχουν επιβλαβή ρόλο σε αυτή τη νόσο, ίσως με την πυροδότηση μιας
αυτοάνοσης επίθεσης.</p>
<p>Αυτό είναι ένα αναπτυσσόμενο νέο πεδίο έρευνας με τεράστιες
δυνατότητες για τα νέα ευρήματα, καθώς και για τις πρακτικές εφαρμογές.
Όμως, είναι επίσης μια υπενθύμιση του πόσο βαθιά είναι η διασύνδεσή μας.</p><p> <span style="font-size: 10pt;"><em>Πηγή: <a href="http://scientificamerican.com" rel="noopener noreferrer" style="background-color: white;" target="_blank">scientificamerican.com</a></em></span><br /> <span style="font-size: 10pt;"><em>Πηγή έρευνας: <a href="http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23049819" rel="noopener noreferrer" target="_blank">PLoS One</a></em></span></p><p> <a href="https://www.psychologynow.gr/arthra-psyxologias/oikogeneia-kai-paidi/goneis/1950-i-syndesi-anamesa-sti-mitera-kai-paidi-einai-pio-vathia-apo-oti-nomizame.html">https://www.psychologynow.gr/arthra-psyxologias/oikogeneia-kai-paidi/goneis/1950-i-syndesi-anamesa-sti-mitera-kai-paidi-einai-pio-vathia-apo-oti-nomizame.html</a></p><p> </p>κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-48016698512636514002022-03-30T21:59:00.002+03:002022-03-30T21:59:09.329+03:00Μήπως έχεις δυσανεξία στη λακτόζη;<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEH0lev0By-cQ0VtSKxtqQxdIyew85ULK8XAWMsZk7Oph6xAF3BsSlhai3Pc2g_1ekIuKCV7oB248IdtweF8H5npN35M7QF7PK53F82LKfKKaTpN2qvPuWJXYl04V4rLTDiclg-3Bs4mfnqB9ONZTLt_JbtHKMcTWUdWM0OTDCt57KydZi2tU5qMNM-A/s700/mipos-eheis-dysanexia-sti-laktozi.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="527" data-original-width="700" height="322" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEH0lev0By-cQ0VtSKxtqQxdIyew85ULK8XAWMsZk7Oph6xAF3BsSlhai3Pc2g_1ekIuKCV7oB248IdtweF8H5npN35M7QF7PK53F82LKfKKaTpN2qvPuWJXYl04V4rLTDiclg-3Bs4mfnqB9ONZTLt_JbtHKMcTWUdWM0OTDCt57KydZi2tU5qMNM-A/w427-h322/mipos-eheis-dysanexia-sti-laktozi.jpg" width="427" /></a></div><br /><p></p><p><b> Τι είναι η λακτόζη;</b> </p><p> Η λακτόζη είναι το φυσικό σάκχαρο, όπως και η σακχαρόζη (η γνωστή μας ζάχαρη), που βρίσκεται στο γάλα και στα υπόλοιπα γαλακτοκομικά προϊόντα. Ακριβέστερα είναι ένας <b>δισακχαρίτης </b>που αποτελείται από 2 μόρια μονοσακχαριτών, τη γλυκόζη και τη γαλακτόζη.
Η λακτόζη είναι η βασική πηγή υδατάνθρακα του γάλακτος και μάλιστα το γάλα και τα προϊόντα του είναι οι μόνες φυσικές πηγές λακτόζης που υπάρχουν! Το σώμα μας δημιουργεί ένα ένζυμο το οποίο ονομάζεται<b> λακτάση</b> που διασπά την λακτόζη σε σάκχαρα τα οποία το σώμα μας μπορεί να απορροφήσει και να χρησιμοποιήσει για ενέργεια. </p><p><b>Προσοχή: Υπάρχει και κρυμμένη λακτόζη </b></p><p> Η λακτόζη υπάρχει στις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις στο γάλα και ακόμα περισσότερο σε εκείνο που έχει χαμηλά λιπαρά. Πολύ λιγότερη ποσότητα έχει το γιαούρτι και το τυρί. Όμως, θα πρέπει να έχετε υπόψη σας ότι δεν μπορεί να είναι κανείς σίγουρος πως αποφεύγοντας τα γαλακτοκομικά είναι προστατευμένος από τη λήψη λακτόζης και κατ’ επέκταση από τα ενοχλητικά συμπτώματά της.
Τα άτομα με δυσανεξία πρέπει να διαβάζουν προσεκτικά τις ετικέτες των τροφίμων που αγοράζουν, αλλά και τη σύσταση των φαρμάκων που πρόκειται να καταναλώσουν. <span></span></p><a name='more'></a><p></p><p><b>Αυτά μπορεί να είναι</b>: </p><ul style="text-align: left;"><li>τα ψωμιά (λευκά επεξεργασμένα ψωμιά, ψωμιά τοστ, κλπ). </li><li> τα επεξεργασμένα δημητριακά και cornflakes </li><li>τα έτοιμα φαγητά και τα προτηγανισμένα </li><li>η μαργαρίνη </li><li>διάφορες έτοιμες σάλτσες για σαλάτες, κ.α </li><li> τα έτοιμα γλυκά και τα μείγματα για γλυκά, κλπ </li><li> τα διάφορα σνακ </li><li>Διάφορα προϊόντα που αναγράφουν ότι είναι μη γαλακτοκομικά, πολλές φορές μπορεί να περιέχουν λακτόζη, λόγω διάφορων προϊόντων γάλακτος που έχουν. Αυτά τα προϊόντα μπορεί να είναι: ορός γάλακτος, υποπροϊόντα γάλακτος, ξηρά στερεά γάλακτος, πηγμένο γάλα για τυρί, κλπ. </li><li>Περίπου το 20% των συνταγογραφούμενων φαρμάκων και πάνω από το 6% των μη συνταγογραφούμενων. Βέβαια για το τελευταίο πρέπει να υπάρχει βαριά μορφή δυσανεξίας για να επηρεάσει τα άτομα.</li></ul><p><b> Που οφείλεται
</b> </p><p>Η δυσανεξία στη λακτόζη οφείλεται στην λιγότερο ή περισσότερο σοβαρή ανεπάρκεια του ενζύμου λακτάσης (ή πιο επιστημονικά της β-γαλακτοσιδάσης), το οποίο είναι αυτό που διασπά τη λακτόζη σε γαλακτόζη και γλυκόζη ώστε να απορροφηθεί από το κυκλοφορικό σύστημα. </p><p> Η λακτόζη έτσι δεν αφομοιώνεται από το σώμα και οδηγεί σε αύξηση του ωσμωτικού φορτίου στο λεπτό έντερο με επακόλουθη έκκριση υγρών και κατά συνέπεια διάρροια.
Αυτή η πάθηση δε θεωρείται ασθένεια διότι είναι πάρα πολύ συχνή και φαίνεται ότι την έχουν γύρω στο 70% των ενηλίκων παγκοσμίως!!</p><p> Επίσης αφού περάσει η βρεφική ηλικία, μειώνεται κατά 10% περίπου η δράση της λακτάσης στον άνθρωπο και γενικά στην καλύτερη περίπτωση η λακτάση έχει περίπου τη μισή δράση των άλλων ενζύμων που διασπούν υδατάνθρακες. </p><p>Τα συχνότερα συμπτώματα που έχουν τα άτομα με δυσανεξία στη λακτόζη, αν καταναλώσουν κάποιο τρόφιμο που την περιέχει σε κάποια ποσότητα που δε μπορεί να διασπαστεί επαρκώς, είναι κοιλιακοί πόνοι, μετεωρισμός, στομαχικές διαταραχές, διάρροιες. </p><p><b>Τι να κάνω αν έχω δυσανεξία στη λακτόζη; </b></p><p> Μην προσπαθήσετε να κάνετε μόνοι σας διάγνωση. Εάν πιστεύετε ότι έχετε δυσανεξία στη λακτόζη πρέπει να συμβουλευτείτε τον γιατρό σας. Την ίδια ενόχληση που προκαλεί η δυσανεξία στη λακτόζη μπορεί να την προκαλέσουν και άλλες καταστάσεις όπως η νόσος του Crohn, το σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου και λοίμωξη που λεπτού εντέρου.
Ο γιατρός σας είναι το μόνο άτομο που μπορεί να επιβεβαιώσει ότι έχετε δυσανεξία στη λακτόζη ή κάποια άλλη πάθηση. Μόλις έχετε την διάγνωση μπορείτε να συνεργαστείτε με τον γιατρό σας ή τον διαιτολόγο σας ώστε να διαχειρίζεστε τα συμπτώματα. </p><p>Κάτι που πρέπει επίσης, να τονιστεί είναι ότι η δυσανεξία στη λακτόζη δεν είναι το ίδιο πράμα με την αλλεργία στο γάλα.
Ανάλογα το πόσο σοβαρή ανεπάρκεια στο ένζυμο λακτάση έχει ο ασθενής, συνηθέστερα μπορεί να καταναλώνει τυρί και πολλές φορές και γιαούρτι (κεφίρ, κλπ), αφού αυτά είναι τα ζυμωμένα προϊόντα του γάλακτος.
Αυτό σημαίνει ότι για να υποστεί ζύμωση το γάλα και να μετατραπεί σε γιαούρτι ή και τυρί, οι διάφοροι μικροοργανισμοί (γαλακτικά βακτήρια) που κάνουν τη ζύμωση “τρώνε” τη λακτόζη διασπώντας τη και μετατρέποντάς τη σε γαλακτικό οξύ. Το γιαούρτι έχει περίπου 20-30% λιγότερη λακτόζη σε σχέση με το γάλα ενώ το τυρί αν δεν είναι μαλακό περιέχει από ελάχιστη λακτόζη έως και σχεδόν μηδενική.</p><p> Κατά την πέψη επίσης, οι μικροοργανισμοί και κυρίως βακτήρια (προβιοτικά) που βρίσκονται στο γιαούρτι και τυρί λύονται (δηλαδή σπάνε τα μόριά τους) και έτσι η λακτάση τους ελευθερώνεται στον πεπτικό σωλήνα. </p><p> Επίσης, το αυξημένο ιξώδες των προϊόντων αυτών
σε σχέση με το ίδιο το γάλα οδηγεί στην αύξηση του χρόνου διέλευσης της τροφής από το πεπτικό σωλήνα πράγμα που βοηθά στη πέψη της λακτόζης.
Και η σωστή πέψη είναι κάτι που έχει να κάνει με ολόκληρο τον οργανισμό
Είναι πολύ σημαντικό να σημειωθεί ότι κάποια από τα βακτήρια που κυκλοφορούν ως προβιοτικά, όπως ο L. rhamnosus GG, δεν είναι ικανά να ζυμώσουν τη λακτόζη. Οπότε χρειάζεται προσοχή και ενημέρωση.</p><p> Και το βούτυρο γάλακτος περιέχει κάποια ποσότητα λακτόζης αν και πολύ μικρή, δεδομένου ότι αποτελείται από 80% περίπου λιπαρά. Πρέπει επίσης το άτομο να έχει πολύ σοβαρή δυσανεξία για να έχει ενοχλήσεις από την κατανάλωση βουτύρου.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirLWXRKBJrlNuR4BUIhJ9EAbfgXi6lEQaCdbYHI2PnGWX7mSeXFfnZVeVDX-e4tx015bCViqhM55qsmfXiATt2GXxmpQyqRS4ncSZ560j13Y6skD1-sBReFn6d1eRHICEoXIOc5r6208io5q7vfqwML4agA1PI8PRHcwk7QSNiwXFvL9C-yOnRzXB52A/s893/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82%20%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="297" data-original-width="893" height="210" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirLWXRKBJrlNuR4BUIhJ9EAbfgXi6lEQaCdbYHI2PnGWX7mSeXFfnZVeVDX-e4tx015bCViqhM55qsmfXiATt2GXxmpQyqRS4ncSZ560j13Y6skD1-sBReFn6d1eRHICEoXIOc5r6208io5q7vfqwML4agA1PI8PRHcwk7QSNiwXFvL9C-yOnRzXB52A/w632-h210/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82%20%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF.jpg" width="632" /></a></div><br /> <p></p><p> Τα άτομα με δυσανεξία λακτόζης δε πρέπει να φοβούνται ότι μπορεί να πάθουν προβλήματα λόγω έλλειψης ασβεστίου αφού δε μπορούν να πιουν γάλα ή ακόμα και να φάνε άλλα γαλακτοκομικά.
Μπορεί να τραφούν με εναλλακτικές πηγές ασβεστίου. </p><p><a href="https://www.proionta-tis-fisis.com/mipos-eheis-dysanexia-sti-laktozi/" target="_blank">https://www.proionta-tis-fisis.com/mipos-eheis-dysanexia-sti-laktozi/</a> </p>κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-48764770321643529512022-01-19T20:52:00.004+02:002022-01-19T20:52:25.208+02:00Ο σχηματισμός των σταλακτιτών και των σταλαγμιτών <p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://molwave.chem.auth.gr/fabchem/sites/secEdu/images/sharks_teeth_sm.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="200" data-original-width="152" height="338" src="http://molwave.chem.auth.gr/fabchem/sites/secEdu/images/sharks_teeth_sm.jpg" width="257" /></a></div><br />Ένα από τα πιο εντυπωσιακά δημιουργήματα της φύσης είναι τα υπόγεια σπήλαια με σταλακτίτες και σταλαγμίτες.<p></p><p> Στην Ελλάδα είναι πολύ γνωστά τα σπήλαια της Δηρού, των Ιωαννίνων, της Παιανίας και άλλα. </p><p>Το νερό της βροχής είναι όξινο λόγω της αντίδρασης του με το CO 2 της ατμόσφαιρας. </p><p>Έτσι όταν το όξινο νερό περνάει μέσα από τα ασβεστολιθικά πετρώματα τα διαβρώνει, μετατρέποντας αργά το ανθρακικό ασβέστιο (CaCO 3 ), σε όξινο ανθρακικό ασβέστιο (Ca(HCO 3 ) 2 ). Σαν αποτέλεσμα της διάλυσής τους τα ασβεστολιθικά πετρώματα αποσαρθρώνονται και σχηματίζονται τα σπήλαια. </p><p>Επειδή το όξινο ανθρακικό ασβέστιο που σχηματίζεται είναι ευδιάλυτο άλας στο νερό δημιουργούνται ιόντα ασβεστίου (Ca 2 + ) και διτανθρακικού ανιόντος (HCO 3 - ).</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjmXqp1vrvYQ61Cob35VMtBTjVwVdKcptdhMw7eSF7R_tD7B8HQgag_HRVRuQ0cPbCAdhAA2J6bSUqj1a0RTABSTuIitk1qvCg94LBFYZFaCdNEQzaH3zip38VKitprA7SPYB6MxRD-LMgmUmKoAcZGTl4H0zYYGehFvm_fhxKk5ELYNaZU1q2fUTonYw=s337" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="36" data-original-width="337" height="34" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjmXqp1vrvYQ61Cob35VMtBTjVwVdKcptdhMw7eSF7R_tD7B8HQgag_HRVRuQ0cPbCAdhAA2J6bSUqj1a0RTABSTuIitk1qvCg94LBFYZFaCdNEQzaH3zip38VKitprA7SPYB6MxRD-LMgmUmKoAcZGTl4H0zYYGehFvm_fhxKk5ELYNaZU1q2fUTonYw=s320" width="320" /></a></div> Όταν το νερό αυτό δημιουργεί σταγόνες (στάζει) στην οροφή του σπηλαίου, οι σταγόνες εξατμίζονται και σχηματίζεται (αποτίθεται) πάλι το λευκό στερεό ανθρακικό ασβέστιο, με βάση την αντίστροφη αντίδραση: <p></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgTO8LbhAQwFx5bf1kJ-GvpauWTx-_hzgG7SkYu7Ce39CxcANCeTtbxbYlom65eVny78tea1Rb_Zv8GzTWmrYYVeP-NLARifc13DaJtW3GloSZjQzxvkDyj0EBAV3iLCjB-696OlfP51SGd5hNQuZwxdyNbPtPUiXmPoe2ajLCmiXCnh5q6fifh33gKig=s383" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="36" data-original-width="383" height="30" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgTO8LbhAQwFx5bf1kJ-GvpauWTx-_hzgG7SkYu7Ce39CxcANCeTtbxbYlom65eVny78tea1Rb_Zv8GzTWmrYYVeP-NLARifc13DaJtW3GloSZjQzxvkDyj0EBAV3iLCjB-696OlfP51SGd5hNQuZwxdyNbPtPUiXmPoe2ajLCmiXCnh5q6fifh33gKig=s320" width="320" /></a></div><p></p><p>Έτσι σχηματίζονται οι σταλακτίτες, σταγόνα -σταγόνα για χιλιάδες χρόνια. </p><p> Μερικές φορές σταγόνες από την άκρη ενός σταλακτίτη πέφτουν στο έδαφος, εξατμίζονται, με αποτέλεσμα πάλι την απόθεση στερεό ανθρακικού ασβεστίου και το σχηματισμό των σταλαγμιτών, που ορθώνονται από το έδαφος προς την οροφή. Αυτός είναι ό λόγος που ένας σταλαγμίτης βρίσκεται συνήθως κάτω από ένα σταλακτίτη. <span></span></p><a name='more'></a><p></p><p> Πολλές φορές το νερό κυλά αργά στα τοιχώματα του σπηλαίου και με την εξάτμισή του σχηματίζει πέτρινα ποτάμια ανθρακικού ασβεστίου.
Η παρουσία αλάτων άλλων μετάλλων και άλλων ουσιών στο νερό δίνουν στους σταλακτίτες και τους σταλαγμίτες υπέροχα χρώματα. Τα άλατα του σιδήρου τους προσδίδουν το κοκκινωπό χρώμα της σκουριάς. Τα άλατα του χαλκού, πράσινο και το θείο κίτρινο. Αν δεν υπάρχουν αυτές οι προσμίξεις, οι σταλαγμίτες και οι σταλακτίτες είναι γαλακτώδεις και ημιδιαφανείς. </p><p>Οι μοναδικοί αυτοί σχηματισμοί μεγαλώνουν με πολύ αργό ρυθμό. Ένας σταλακτίτης αυξάνεται κατά μέσο όρο περίπου ένα εκατοστό το χρόνο. Επομένως γίνεται έτσι κατανοητό γιατί θα πρέπει οι επισκέπτες των σπηλαίων αυτών να είναι πολύ προσεκτικοί. Η παραμικρή φθορά θα κάνει πάρα πολλά χρόνια να αποκατασταθεί!</p><p> <a href="http://molwave.chem.auth.gr/fabchem/?q=node/89">http://molwave.chem.auth.gr/fabchem/?q=node/89</a></p>κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-86057069750406238182021-12-30T12:14:00.004+02:002021-12-30T12:14:50.671+02:00Ευχές<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjQX7BtKlPmr7baytMzSBe21nBxWXsxfGyu3Q5zxf-UZQobiFdo1Ur5lLuGWgP8K0Otojb6KPrii5m5dbc_w1M2N1m9VKg3GhQinfUAuhJesE84ldbSTMRdkx2Jn8REqmQW78TRyEOL4nZlWs_5JhVVAOV4pYNiNUeLckhUTiNROKBb24aoqnDUCSfnTQ=s600" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="600" height="407" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjQX7BtKlPmr7baytMzSBe21nBxWXsxfGyu3Q5zxf-UZQobiFdo1Ur5lLuGWgP8K0Otojb6KPrii5m5dbc_w1M2N1m9VKg3GhQinfUAuhJesE84ldbSTMRdkx2Jn8REqmQW78TRyEOL4nZlWs_5JhVVAOV4pYNiNUeLckhUTiNROKBb24aoqnDUCSfnTQ=w612-h407" width="612" /></a></div><br /><p></p>κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-91787124655885055072021-11-16T23:02:00.005+02:002021-11-16T23:04:01.421+02:00Τα πεύκα με την παράξενη κλίση προς τον Ισημερινό<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://bioximikos.gr/images/cache/d5025bdd5cdc4db645eb6b1d2bcb310a_w1100.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="702" height="645" src="https://bioximikos.gr/images/cache/d5025bdd5cdc4db645eb6b1d2bcb310a_w1100.jpg" width="566" /></a></div> Πρόκειται για το είδος πεύκου Araucaria columnaris, που δεν αναπτύσσεται σε ευθεία αλλά με μια ελαφριά κλίση. Αυτή όμως η κλίση δεν είναι καθόλου τυχαία. Σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου και να αναπτυχθεί πάντα γέρνει προς τον ισημερινό.<p></p><p> Τα πεύκα κάποτε συναντούνταν μόνο στη Νέα Καληδονία, ένα τροπικό αρχιπέλαγος στον Ειρηνικό ωκεανό. Μέσα από την καλλιέργεια, σήμερα τα συναντούμε σε όλο τον κόσμο και σε εύκρατα κλίματα. </p><p> Ο βοτανολόγος Matt Ritter από το California Polytechnic State University παρατήρησε ότι τα πεύκα στην Καλιφόρνια και τη Χαβάη, είχαν όλα την τάση να κλίνουν προς τον Νότο. Συνάδελφοί του από την Αυστραλία τον ενημέρωσαν ότι εκεί τα πεύκα έγερναν προς το Βορρά. <span></span></p><a name='more'></a><p></p><p>Η παρατήρηση αυτή ότι στο βόρειο ημισφαίριο γέρνουν προς τον Νότο και στο νότιο ημισφαίριο γέρνουν προς τον Βορρά, έκανε τους επιστήμονες να θέλουν να το ψάξουν περισσότερο. Μελέτησαν 256 πεύκα στις πέντε ηπείρους, από 18 τοποθεσίες σε γεωγραφικό πλάτος 7 έως 35° βόρεια και 12 έως 42° νότια. Κατέγραψαν το ύψος κάθε δέντρου, τη διάμετρο του κορμού, καθώς και την κατεύθυνση και το μέγεθος της κλίσης. Παρατήρησαν ότι ήταν πολύ σταθερά στο μοτίβο ανάπτυξής τους και υπολόγισαν ότι η κλίση τους είναι κατά μέσο όρο 8.05 μοίρες. Μάλιστα παρατήρησαν ότι τα πεύκα που απείχαν περισσότερο από τον ισημερινό είχαν μεγαλύτερη κλίση.</p><p> Πολλά δέντρα και λουλούδια έχουν την τάση να γέρνουν προς την πηγή του φωτός, με το φαινόμενο αυτό να λέγεται φωτοτροπισμός. Διαφέρει όμως, από την άλλη ικανότητά τους που τα βοηθά να στέκονται και να μεγαλώνουν προς πάνω, τον γεωτροπισμό, ένα μηχανισμό που λειτουργεί σε μοριακό επίπεδο και ανταποκρίνεται στα γεωτροπικά ερεθίσματα, με τις ρίζες να παρουσιάζουν θετικό γεωτροπισμό και τους βλαστούς αρνητικό. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και αν ένα δέντρο στα πρώτα χρόνια της ζωής του έχει μια κάποια κλίση όταν αναπτύσσεται, καθώς ωριμάζει διορθώνει την ασσυμετρία και μεγαλώνει προς τα πάνω. Εκτός φυσικά αν υπάρχει κάποιος άλλος περιβαλλοντικός παράγοντας που να το εμποδίσει, όπως οι πολλοί δυνατοί άνεμοι ή κάποιο φυσικό εμπόδιο. </p><p>Για κάποιο λόγο, το πεύκο του είδους Araucaria columnaris είναι το μοναδικό που αναπτύσσεται με κλίση. Άλλα είδη του γένους Araucaria από τη Νέα Καληδονία δεν παρουσιάζουν κλίση σε οποιοδήποτε μέρους του κόσμου και να αναπτυχθούν. </p><p> Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι τα πεύκα Araucaria columnaris έχουν μια γενετική ικανότητα που τους επιτρέπει να γέρνουν σε γεωγραφικά πλάτη εκτός του φυσικού τους εύρους, για να συλλέξουν περισσότερο φως από τον Ήλιο. Ενδεχομένως κάποιο ρόλο να παίζουν η βαρύτητα και το μαγνητικό πεδίο της Γης. </p><p>Πηγές:
Johns, J. W., Yost, J. M., Nicolle, D., Igic, B., & Ritter, M. K. (2017). Worldwide hemisphere‐dependent lean in Cook pines. Ecology, 98(9), 2482-2484.</p><p><a href="https://bioximikos.gr/topics/ecology/838-ta-peyka-me-tin-parakseni-klisi-pros-ton-isimerino#mainarticle">https://bioximikos.gr/topics/ecology/838-ta-peyka-me-tin-parakseni-klisi-pros-ton-isimerino#mainarticle</a></p><p><br /></p>κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-15144190601723142322021-09-26T12:11:00.005+03:002021-09-26T12:11:53.227+03:0010 +1 Λόγοι που τα φραγκόσυκα θεωρούνται υπερτροφή!<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.olivemagazine.gr/wp-content/uploads/2017/09/fragosuka_anoigma-575x867.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="531" height="800" src="https://www.olivemagazine.gr/wp-content/uploads/2017/09/fragosuka_anoigma-575x867.jpg" width="531" /></a></div> <p></p><p>Τα φραγκόσυκα είναι οι καρποί της φραγκοσυκιάς, ενός κάκτου που ανήκει στο γένος Opuntia. Οι κάκτοι της οικογένειας αυτής πήραν την ονομασία τους από την αρχαία πόλη Όπους. Μάλιστα, ο Θεόφραστος υποστήριζε ότι η φραγκοσυκιά αναπαραγόταν με τις ρίζες των φύλλων της. </p><p> Η φραγκοσυκιά προέρχεται από το Μεξικό ενώ ευδοκιμεί ιδιαίτερα στην Κεντρική και Νότια Αμερική λόγω του θερμού και ξηρού κλίματος. Η φήμη της εξαπλώθηκε αργότερα στις χώρες της Μεσογείου και πλέον η καλλιέργεια της φραγκοσυκιάς έχει επεκταθεί σε παγκόσμιο επίπεδο. </p><p>Στην Ελλάδα φυτρώνει σε πλαγιές και σε βράχια έχοντας αυτούς τους χαρακτηριστικούς καρπούς που απαντώνται σε διάφορα χρώματα (ανοιχτό πράσινο, κίτρινο, πορτοκαλί και κόκκινο) ανάλογα με τη φάση ωρίμανσης και την ποικιλία τους. Αξίζει να σημειωθεί πως τα φραγκόσυκα περιέχουν φυσικές χρωστικές ουσίες, τις βεταλαΐνες οι οποίες είναι πλούσιες σε αντιοξειδωτική δράση. </p><p> <b>Ποια είναι όμως η θρεπτική τους αξία;
</b> </p><p>Τα 150gr φραγκόσυκων αποδίδουν 61 θερμίδες, 10gr υδατάνθρακες, σχεδόν 1gr πρωτεΐνης, λιγότερο από 1gr λίπους και 5,5gr φυτικές ίνες. Τα φραγκόσυκα περιέχουν βιταμίνες Β (σε μικρή ποσότητα) ενώ είναι πλούσια σε βιταμίνη C (καλύπτει περίπου το 35% των ημερήσιων αναγκών μας). Επίσης, είναι πηγή μετάλλων – ιχνοιστοιχείων όπως ασβέστιο, μαγνήσιο, χαλκό και κάλιο.</p><p><b> 10 + 1 Λόγοι που τα φραγκόσυκα θεωρούνται υπερτροφή:</b> <span></span></p><a name='more'></a><p></p><p>1. Η αυξημένη περιεκτικότητά τους σε φυτικές ίνες και πηκτίνη μειώνει τη γλυκόζη στο αίμα. Ως εκ τούτου δρα κατά του σακχαρώδη διαβήτη. </p><p>2.Η πλούσια περιεκτικότητά του σε αντιοξειδωτικά, μετατρέπουν τα φραγκόσυκα σε φρούτα – προστάτες έναντι του καρκίνου και άλλων παθήσεων σε αρθρώσεις, μάτια, νεύρα κ.α. </p><p>3.Το μηλικό και το κιτρικό οξύ που περιέχονται στα φραγκόσυκα, συμβάλλουν στην ομαλή διεξαγωγή της πέψης.</p><p>4. Τα φραγκόσυκα συμβάλλουν στον έλεγχο του σωματικού μας βάρους καθώς προκαλούν το αίσθημα κορεσμού (λόγω φυτικών ινών) και ταυτόχρονα είναι φτωχά σε θερμίδες.</p><p>5. Έχουν διουρητική δράση κι έτσι αντιμετωπίζουν την κατακράτηση υγρών. Έχει ιδιαίτερη σημασία ότι η διουρητική τους δράση δεν προκαλεί ανισορροπία στους ηλεκτρολύτες. </p><p>6.Τα φραγκόσυκα περιέχουν κάλιο που συμβάλλει στη μείωση της πίεσης του αίματος και βεταλαΐνες που ενισχύουν την υγεία του κυκλοφορικού συστήματος. Έτσι λοιπόν η κατανάλωσή τους συσχετίζεται με την υγεία και την καλή λειτουργία της καρδιάς. </p><p>7. Έρευνες που τρέχουν ακόμη δείχνουν ότι τα φραγκόσυκα συνδέονται με τη μείωση της LDL χοληστερόλης και των τριγλυκεριδίων. </p><p>8.κατανάλωση των φραγκόσυκων πριν την κατανάλωση αλκοόλ, δρα έναντι της μέθης και καταπολεμά τα συμπτώματά της (π.χ ναυτία, ξηροστομία, πονοκέφαλο κ.α.). </p><p>9.Η πλούσια περιεκτικότητά τους σε αντιοξειδωτικά ενισχύει το ανοσοποιητικό μας σύστημα. </p><p>10.Τα φραγκόσυκα είναι χρήσιμα και στους αθλητές καθώς συμβάλλουν στην ταχεία μυϊκή αποκατάσταση μετά την προπόνηση. </p><p>11.Έχουν αντιφλεγμονώδη δράση χάρη στην περιεκτικότητά τους σε μπεταΐνη. </p><p><b>Ευεργετικά και τα φύλλα της φραγκοσυκιάς</b></p><p><b> </b>Συγκεκριμένα: </p><p> 1.Καταπολεμούν την άμμο στα νεφρά. </p><p>2.Ενισχύουν τη λειτουργία της καρδιάς. </p><p>3.Συμβάλλουν στη μείωση της γλυκόζης του αίματος.</p><p> 4.Έχουν αντιδιαρροϊκή δράση. </p><p><b>Υπάρχουν παρενέργειες;</b> </p><p>1.Η υπερκατανάλωσή τους ενδέχεται να προκαλέσει διάρροια, ναυτία και τυμπανισμό. Επίσης, εάν δεν γίνεται επαρκής λήψη υγρών, τα φραγκόσυκα δύναται να προκαλέσουν δυσκοιλιότητα. </p><p>2.Σε περίπτωση εγκυμοσύνης ή θηλασμού συμβουλευτείτε τον ιατρό σας καθώς δεν υπάρχουν σαφείς πληροφορίες για το αν ενδείκνυνται. </p><p>3. Σε περίπτωση που πάσχετε από σακχαρώδη διαβήτη και ακολουθείτε συγκεκριμένη φαρμακευτική αγωγή καλό είναι να παρακολουθείτε το σάκχαρό σας μετά την κατανάλωση φραγκόσυκων καθώς ενδέχεται να μειωθούν τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα. </p><p>Τα φραγκόσυκα περιβάλλονται από σάρκα με αγκάθια. Συνεπώς, προτού τα πιάσετε για να τα καθαρίσετε, φροντίστε να φοράτε τα κάταλληλα γάντια!
Καλή σας απόλαυση! </p><p>Κωνσταντίνα Γαζουλέα </p><p> Διαιτολόγος – Διατροφολόγος </p><p> <a href="https://www.2happy.gr/el/10-1-%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%B1-%CF%86%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CF%85%CE%BA%CE%B1-%CE%B8%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%85%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE">https://www.2happy.gr/</a></p>κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-31777974185473737912021-07-10T22:49:00.003+03:002021-07-10T22:49:32.421+03:00Λευκή vs. καστανή vs. μαύρη ζάχαρη - Θερμίδες και διατροφική αξία<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://onmed.bbend.net/media/com_news/story/2015/04/03/328236/main/4cba42705180bc148bc04149932247af_XL.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="800" height="250" src="https://onmed.bbend.net/media/com_news/story/2015/04/03/328236/main/4cba42705180bc148bc04149932247af_XL.jpg" width="400" /></a></div><br />Η ζάχαρη παράγεται κυρίως από ζαχαρότευτλα, αλλά και ζαχαροκάλαμα. Τα
ζαχαρότευτλα, μετά από ειδική επεξεργασία, συμπιέζονται ώστε να εξαχθεί
ο φυσικός χυμός τους. Ο χυμός αυτός βράζεται μέχρι να πήξει και να
αρχίσουν να δημιουργούνται οι κρύσταλλοι της ζάχαρης, οι οποίοι είναι
πλούσιοι σε μια καστανή κολλώδη ουσία, τη <b>μελάσα</b>. <p></p><p>Η <b>μελάσα αποτελεί το τελικό προϊόν από τη διαδικασία καθαρισμού της ζάχαρης</b>. Έχει σκούρο καστανό χρώμα, γλυκόπικρη γεύση και χαρακτηριστικό άρωμα καραμέλας. </p><p>Από θρεπτικής άποψης, περιέχει <b>περισσότερο σίδηρο σε σχέση με το μέλι, </b>ενώ είναι πλούσια σε <b>ψευδάργυρο, χαλκό και βιταμίνες του συμπλέγματος Β</b>, καθώς και σε <b>αντιοξειδωτικές ουσίες</b>.
Ταυτόχρονα, είναι καλή πηγή ασβεστίου, μαγνησίου και καλίου, ενώ από
θερμιδικής άποψης ένα κουταλάκι του γλυκού μελάσα (5 γραμμάρια) αποδίδει
<b>18 θερμίδες</b>. </p><p> Η μαύρη ζάχαρη συγκεντρώνει περισσότερη
μελάσα από την καστανή ζάχαρη γιατί δεν υφίσταται εκτεταμένη επεξεργασία
ώστε να απαλλαγεί από αυτήν, όπως συμβαίνει με τη λευκή κρυσταλλική
ζάχαρη (επεξεργασμένη ζάχαρη). </p><p><span style="color: #800180;"><b><span style="font-size: medium;">Στο εμπόριο κυκλοφορούν διάφορα είδη ζάχαρης</span>: </b></span></p><p><span style="font-size: medium;"> <b>Λευκή κρυσταλλική ζάχαρη</b> </span></p><a name='more'></a><p>Υφίσταται
μεγαλύτερη επεξεργασία προκειμένου να αφαιρεθεί εντελώς η μελάσα και να
μείνουν μόνο οι λευκοί καθαροί κρύσταλλοι. Πρόκειται για τη συνηθισμένη
λευκή ζάχαρη, η οποία ανάλογα με το πάχος των κρυστάλλων της
διακρίνεται σε: ραφιναρισμένη κρυσταλλική λευκή ζάχαρη (refined), λεπτή
(caster) και άχνη ζάχαρη (icing). </p><p>Η λευκή ζάχαρη <b>δεν έχει καθόλου θρεπτικά συστατικά</b>, ενώ ένα κουταλάκι του γλυκού (5 γραμμάρια) αποδίδει <b>16 θερμίδες</b>. </p><p><span style="font-size: medium;"><b> Καστανή ζάχαρη </b></span></p><p> Είναι
πιο μαλακή, έχει ανοιχτό καστανό χρώμα και είναι πιο αρωματική.
Πρόκειται στην ουσία για την λευκή ζάχαρη, η οποία μετά το τέλος του
καθαρισμού της από την μελάσα, υφίσταται χημική εξεργασία για να της
προστεθεί ξανά καθαρή μελάσα ή παράγεται από τους κρυστάλλους της
ζάχαρης του ζαχαροκάλαμου, οι οποίοι έχουν υπολείμματα μελάσας και δεν
έχουν καθαριστεί εξ ολοκλήρου. <b>Θερμιδικά αποδίδει τις ίδιες θερμίδες με την λευκή</b>, ενώ <b>δεν περιέχει ποσότητες μικροθρεπτικώ</b>ν συστατικών γιατί η μελάσα που περιέχει βρίσκεται σε πολύ μικρές συγκεντρώσεις, σε ποσοστό μόλις 10% κατά βάρος. </p><p><b><span style="font-size: medium;">Ακατέργαστη ζάχαρη</span></b></p><p>Είναι και αυτή επεξεργασμένη και συνήθως προέρχεται από ζαχαροκάλαμο με την διαφορά ότι <b>δεν περνάει το στάδιο επεξεργασίας όπου αφαιρείται εξ ολοκλήρου η μελάσα.</b> Για τον λόγο αυτό, έχει καστανό χρώμα και είναι αρκετά αρωματική. <b>Δεν έχει χημικές ουσίες, πρόσθετα</b>
ή άλλες επιβαρυντικές για το προϊόν τεχνολογικές διαδικασίες. Από τη
ζάχαρη αυτήν παράγεται η μαύρη ζάχαρη του εμπορίου. Ένα κουταλάκι του
γλυκού (5 γραμμάρια) έχει <b>15 θερμίδες</b> και ελαφρώς περισσότερα θρεπτικά συστατικά από την λευκή και την καστανή, πάλι όμως σε μικρές συγκεντρώσεις. </p><p><span style="font-size: medium;"><b> Μαύρη ζάχαρη</b></span> </p><p>Πρόκειται
στην ουσία για έναν συνδυασμό κρυστάλλων ακατέργαστης ζάχαρης από
ζαχαροκάλαμο με την προσθήκη μελάσας. Είναι περισσότερο αρωματική λόγω
της μεγαλύτερης ποσότητας μελάσας, ενώ έχει και περισσότερα θρεπτικά
συστατικά από τα άλλα είδη της ζάχαρης. Παρ' όλα αυτά, οι θερμίδες της
είναι σχεδόν ίδιες με την λευκή και την καστανή ζάχαρη. Ένα κουταλάκι
του γλυκού (5 γραμμάρια) έχει <b>17 θερμίδες</b> και αρκετά θρεπτικά συστατικά. </p><p><b>Τα διάφορα είδη ζάχαρης στην ουσία δεν έχουν καμία θερμιδική διαφορά</b>.
Αν λοιπόν διαλέξετε την μαύρη ή την καστανή ζάχαρη για τον καφέ, τα
γλυκά και τα ροφήματα μας, στην ουσία δεν κερδίζετε τίποτα σε θερμίδες.
Αλλά και στον τομέα των θρεπτικών συστατικών οι διαφορές της
ακατέργαστης, της μαύρης και της καστανής ζάχαρης είναι μικρές,
υπερέχουν όμως της λευκής κρυσταλλικής ζάχαρης, η οποία εκτός από την
γλυκύτητα δεν προσφέρει κάτι περισσότερο. </p><p>Αν λοιπόν θέλετε να
προσέξετε την υγεία και το βάρος σας, είναι χρήσιμο να μειώσετε την
κατανάλωση της ζάχαρης, οποιουδήποτε χρώματος ή προέλευσης. </p><p><a href="https://www.onmed.gr/diatrofi/story/328236/lefki-kastani-i-mayri-zaxari-osa-thelete-na-kserete" target="_blank"> https://www.onmed.gr/</a></p><p> </p>κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-57438936840988371042021-04-02T18:34:00.002+03:002021-04-02T18:34:16.429+03:00Σύνθεση ουρίας: Ένα τυχαίο πείραμα που γεφύρωσε την Οργανική με την Ανόργανη Χημεία<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://bioximikos.gr/images/cache/fa85a85a57f2937f38c09df56b33f566_w1100.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="560" data-original-width="800" height="421" src="https://bioximikos.gr/images/cache/fa85a85a57f2937f38c09df56b33f566_w1100.jpeg" width="602" /></a></div><br /> <p></p><p>Ο άνθρακας είναι το θεμέλιο όλων των βιολογικών μορίων. Είναι το στοιχείο της ζωής! Μάλιστα, </p><p>υπήρχε μια εποχή που νομίζαμε ότι οι ενώσεις άνθρακα μπορούσαν να παράγονται μόνο από ζωντανούς οργανισμούς. Γι’ αυτό το λόγο οι χημικοί εκείνης της εποχής τις ονόμασαν οργανικές ενώσεις, και συνεχίζουμε να τις αποκαλούμε έτσι μέχρι και σήμερα. </p><p><b>18ος αιώνας: Βιταλισμός - Μυστηριώδης προέλευση των ενώσεων που προέρχονται από ζωντανούς (οργανικούς) οργανισμούς.</b> </p><p> Στα τέλη του 18ου αιώνα, όταν η χημεία άρχισε να εξελίσσεται από αλχημιστική τέχνη σε σύγχρονη επιστήμη, υπήρχε μια γενική συμφωνία ότι τα χημικά πειράματα μπορούσαν να αποκαλύψουν τους νόμους που διέπουν τη χημεία των άψυχων, ανόργανων ενώσεων. </p><p> Ωστόσο, οι χημικοί εκείνης της εποχής θεωρούσαν ότι τα βιολογικά μόρια ήταν σχεδόν μυστικιστικής προέλευσης.</p><p> Οι ενώσεις που μπορούσαν να απομονωθούν από ζωντανούς οργανισμούς, φαινόταν να έχουν εντελώς διαφορετική σύνθεση και ιδιότητες από τις ανόργανες. Αυτή η μεγάλη διαφορά στη χημική συμπεριφορά μεταξύ των ενώσεων θεωρούνταν ότι σχετίζεται στενά με την προέλευσή τους. Οι ανόργανες ουσίες μπορούσαν να εξαχθούν από τα ορυκτά ή τα νερά της Γης, ενώ οι οργανικές ουσίες βρίσκονταν μόνο στους ιστούς ζωντανών οργανισμών. </p><p>Αυτές οι ανεξήγητες διαφορές, οδήγησαν πολλούς φυσιολόγους της εποχής να πιστεύουν ότι η μοναδική εξήγηση ήταν ότι οι οργανικές ενώσεις μπορούσαν να παραχθούν μόνο από οργανισμούς υπό την καθοδήγηση μιας δύναμης που υπάρχει αποκλειστικά στα έμβια όντα. Αυτή η δύναμη αναφερόταν ως ζωτική δύναμη (vital force > Vitalism = Βιταλισμός).<span></span></p><a name='more'></a><p></p><p> Η ζωτική δύναμη θεωρούνταν μια έμφυτη ιδιότητα όλων των οργανικών ουσιών που ήταν αδύνατο να μετρηθεί ή να εξαχθεί με χημικές διαδικασίες. Ο βιταλισμός υποστήριζε ότι καμία ουσία που παράγεται από ζωντανούς οργανισμούς δεν μπορούσε να συντεθεί συνδυάζοντας άψυχα χημικά σε ένα άψυχο δοχείο στο εργαστήριο. Έτσι, υπήρχε μια γενική αντίληψη ότι ήταν αδύνατο να παραχθούν οργανικές ουσίες εξ ολοκλήρου από ανόργανες. Η απόπειρα μιας τέτοιας εργαστηριακής παρασκευής θεωρούνταν μάταιη λόγω της απουσίας «ζωτικής δύναμης», ενός παράγοντα ενεργοποίησης που υπάρχει σε όλα τα έμβια όντα αλλά απουσιάζει από άψυχα αντικείμενα.</p><p> Αυτό το δόγμα μιας «ζωτικής δύναμης» κυριαρχούσε από την επιστήμη μέχρι και την τέχνη. Απαιτούνταν μια «ζωτική δύναμη» (σε αυτήν την περίπτωση «γαλβανική»), για να ζωντανέψει το τέρας του Frankenstein, στο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας της Mary Shelley (1797-1851) που γράφτηκε το 1816. </p><p>Το 1770, ο Σουηδός χημικός Torbern Bergman διαχώρισε τους όρους «οργανικές» και «ανόργανες» χημικές ουσίες, όπου οργανικές ήταν οι ενώσεις που προέρχονταν από ζωντανούς οργανισμούς.</p><p> <b>19ος αιώνας</b> </p><p><b>1816</b>: 1ο πλήγμα στον Βιταλισμό - Michel Chevreul - Μια οργανική ένωση μπορεί να μετατραπεί σε άλλες οργανικές ενώσεις χωρίς τη μεσολάβηση μιας εξωτερικής ζωτικής δύναμης
Το 1816, ο βιταλισμός δέχτηκε το πρώτο πλήγμα όταν ο Michel Chevreul ανακάλυψε πως μια οργανική ένωση (λίπος) μπορεί να μετατραπεί σε άλλες (λιπαρά οξέα και γλυκερίνη) χωρίς τη μεσολάβηση μιας εξωτερικής ζωτικής δύναμης.
Οι χημικοί πίστευαν ότι το σαπούνι ήταν το προϊόν του λίπους όταν αντιδρά με αλκάλια. Ωστόσο, ο Chevreul απέδειξε ότι ένα αλκάλιο διασπά το λίπος σε σαπούνι, το οποίο ήταν το άλας ενός οργανικού οξέος και μια αλκοόλη, την οποία ονόμασε γλυκερίνη, και ότι το σαπούνι μπορεί να διαχωριστεί σε αρκετές καθαρές οργανικές ενώσεις, τις οποίες ονόμασε «λιπαρά οξέα». </p><p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://bioximikos.gr/images/cache/e9052ce694fbdb790ce257ea012d2fc2_w553.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="319" data-original-width="553" src="https://bioximikos.gr/images/cache/e9052ce694fbdb790ce257ea012d2fc2_w553.jpg" /></a></div><br /><p></p><p>
<b>1828</b>: <b>Τέλος Βιταλισμού - Friedrich Wöhler-Τυχαίο πείραμα - Ουρία - Οι οργανικές ενώσεις μπορούν να παρασκευαστούν από ανόργανες</b> </p><p>Το εννοιολογικό χάσμα μεταξύ των διαδικασιών in vivo και της ανάλυσης in vitro, μεταξύ της ζωής και του δοκιμαστικού σωλήνα, γεφυρώθηκε το 1828 όταν ο Γερμανός Friedrich Wöhler κατάφερε από κυανικό αμμωνίο NH4OCN, μια ανόργανη ένωση, να συνθέσει την «οργανική» ένωση ουρία, ένα συστατικό των ούρων, χωρίς να χρειάζεται νεφρό και κάποιο ζώο. </p><p> Η πρώτη σημαντική σύνθεση μιας οργανικής ένωσης από ανόργανα υλικά ήταν στην πραγματικότητα μια τυχαία ανακάλυψη του Friedrich Wöhler, ο οποίος αν και είχε σπουδάσει ιατρική γοητεύτηκε στην πορεία από τη χημεία. Ο Wohler δεν προσπαθούσε να καταρρίψει τη θεωρία του βιταλισμού, απλά προσπαθούσε να συνθέσει την ανόργανη ουσία κυανικό αμμώνιο NH4OCN στο εργαστήριο του.</p><p> Κάνοντας πειράματα, παρατήρησε ότι όταν συνδύαζε κυανικό οξύ και αμμωνία, προς μεγάλη του έκπληξη, έπαιρνε ένα λευκό κρυσταλλικό στερεό προϊόν που δεν είχε τις ιδιότητες του κυανικού αμμωνίου. </p><p>Μετά από συγκριτικές αναλύσεις, συνειδητοποίησε ότι αυτή η λευκή σκόνη ήταν ταυτόσημη της ουρίας (CO(NH2)2). Στο άρθρο που δημοσίευσε το 1828 στον τόμο 12 του Poggendorf's Annalen der Physik und Chemie που ονομάζεται «Über künstliche Bildung des Harnstoffs» ή «Σχετικά με τον τεχνητό σχηματισμό ουρίας» ο Wöhler περιγράφει μερικές ιδιότητες του άγνωστου προϊόντος και σημειώνει: </p><p> <i>«Αυτή η ομοιότητα (του προϊόντος που ελήφθη) με την ουρία με ώθησε να κάνω συγκριτικά πειράματα με καθαρή ουρία που απομονώθηκε από ούρα, τα οποία απέδειξαν αναμφίβολα ότι η ουρία των ούρων και η προηγούμενη κρυσταλλική ουσία ή κυανικό αμμώνιο, αν μπορεί να ονομαστεί έτσι, είναι εντελώς πανομοιότυπες ενώσεις.</i>» </p><p>Συζητώντας τα ευρήματά του, ο Wöhler σημειώνει: </p><p> <i>«Εάν, ωστόσο, συνδυάζοντας κυανικό οξύ και αμμωνία παράγεται μόνο ουρία, η ουρία πρέπει να έχει την ίδια σύνθεση (στοιχείων) με αυτήν που λαμβάνεται κατά τον υπολογισμό της από τον τύπο των αλάτων κυανικού οξέος. πράγμα που συμβαίνει... »</i> </p><p>Ο Wöhler συμπέρανε ότι η θερμότητα μετέτρεψε το προκύπτον (ασταθές) ενδιάμεσο κυανικό αμμώνιο σε ουρία. </p><p> Έρευνες από το 1828 έχουν μελετήσει το λεπτομερές μονοπάτι μετασχηματισμού του κυανικού αμμωνίου σε ουρία, της αντίδρασης Wöhler. Ένας πιθανός μοριακός μηχανισμός αυτής της συγκυριακής σύνθεσης της ουρίας είναι η αντίδραση να προχωράει σε δύο στάδια: Το πρώτο βήμα περιλαμβάνει τη διάσπαση του κυανικού αμμωνίου σε αμμωνία και ισοκυανικό ή κυανικό οξύ, και το δεύτερο, το οποίο είναι το κύριο στάδιο αντίδρασης (και πιθανώς το βήμα καθορισμού ρυθμού), περιλαμβάνει μια πυρηνόφιλη επίθεση της αμμωνίας είτε στο ισοκυανικό οξύ (το πιο σταθερό ταυτομερές), αποδίδοντας ουρία είτε στο κυανικό οξύ ακολουθούμενο από ταυτομερισμό. </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://bioximikos.gr/images/cache/beccce6ec1dfefc71e64257c17c13810_w583.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="165" data-original-width="583" src="https://bioximikos.gr/images/cache/beccce6ec1dfefc71e64257c17c13810_w583.jpg" /></a></div><br /> <p></p><p>
Από αυτό το τυχαίο αποτέλεσμα, ο Wöhler κατέληξε σωστά στο συμπέρασμα ότι τα άτομα μπορούν να διαταχθούν σε μόρια με διάφορους τρόπους, και ότι οι ιδιότητες των προκυπτόντων μορίων εξαρτώνται από τη μοριακή αρχιτεκτονική τους. Η ανόργανη ένωση κυανικό αμμώνιο είναι πλέον γνωστό ότι είναι ένα ισομερές της ουρίας. Και τα δύο περιέχουν τον ίδιο τύπο και αριθμό ατόμων, αλλά έχουν διαφορετική δομική οργάνωση.</p><p> Ο ισομερισμός ήταν μια νέα ιδέα εκείνη την εποχή, καθώς υπήρχε η αντίληψη ότι κάθε ένωση έχει έναν μοναδικό τύπο. Λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1824, ο Wöhler και ο Justus von Liebig είχαν αποδείξει ότι ο εμπειρικός τύπος του κυανικού αργύρου και του βροντώδη αργύρου ήταν ταυτόσημοι (AgNCO). (Το φαινόμενο του ισομερισμού περιγράφηκε για πρώτη φορά το 1831 από τον Berzelius).</p><p>Στην εισαγωγή του άρθρου του, ο Wöhler σημειώνει ότι<i>Q</i></p><p><i> «...Αυτή η έρευνα έδωσε το απροσδόκητο αποτέλεσμα ότι από την ανάμιξη κυανικού οξέος και αμμωνίας συντίθεται ουρία, είναι ιδιαίτερα περίεργο το γεγονός ότι αντιπροσωπεύει τον τεχνητό (in vitro) σχηματισμό μιας οργανικής ένωσης, το λεγόμενο «animalischem Stoff» από ανόργανες ενώσεις».</i> </p><p>Το πείραμα του Wöhler είναι γενικά αναγνωρισμένο ως το πρώτο που γεφύρωσε το τεχνητό χάσμα μεταξύ οργανικής και ανόργανης χημείας και οδήγησε στην γέννηση της Οργανικής Χημείας όπως τη γνωρίζουμε σήμερα που έχει ως αντικείμενο μελέτης της τις ενώσεις του άνθρακα. </p><p> Από τότε, ο μοναδικός χαρακτήρας των οργανικών ενώσεων αναγνωρίστηκε ως συνέπεια μιας περίπλοκης μοριακής αρχιτεκτονικής παρά μιας ζωτικής δύναμης. Τα βιολογικά μόρια ήταν απλά χημικές ενώσεις που μπορούσαν να παρασκευαστούν και να χρησιμοποιηθούν στο εργαστήριο. </p><p>Ενθαρρυμένοι από την ανακάλυψη του Wöhler, και άλλοι κατάφεραν να συνθέσουν απλές οργανικές ενώσεις από ανόργανες, και από περίπου το 1860 ήταν πλέον γενικά αναγνωρισμένο ότι δεν ήταν απαραίτητη μια ζωτική δύναμη για τη σύνθεση και τη μετατροπή οργανικών ενώσεων. </p><p> Σήμερα, η Χημεία είναι ενοποιημένη. Η διάκριση μεταξύ οργανικής και ανόργανης χημείας, η οποία άρχισε για ιστορικούς λόγους, διατηρήθηκε απλώς για εκπαιδευτικούς λόγους. </p><p>Σε μια επιστολή προς το φίλο του Berzelius, στις 22 Φεβρουαρίου 1828, ο Wöhler αναφέρει πως κατέληξε στο συμπέρασμα ότι παρασκεύασε «τεχνητή» ουρία στο εργαστήριο του:</p><p> <i>I can no longer, as it were, hold back my chemical urine; and I have to let out that I can make urea without needing a kidney, whether of man or dog: the ammonium salt of cyanic acid is urea.
Perhaps you can remember the experiments that I performed in those happy days when I was still working with you, when I found that whenever one tried to combine cyanic acid with ammonia a white crystalline solid appeared that behaved like neither cyanic acid nor ammonia....I took this up again as a subject that would fit into a short time interval, a small undertaking that would quickly be completed and – thank God – would not require a single weighing.
The supposed ammonium cyanate was easily obtained by reacting lead cyanate with ammonia solution....Four-sided right-angled prisms, beautifully crystalline, were obtained. When these were treated with acids, no cyanic acid was liberated, and with alkali, no trace of ammonia. But with nitric acid lustrous flakes of an easily crystallized compound, strongly acid in character, were formed; I was disposed to accept this as a new acid because when it was heated, neither nitric nor nitrous acid was evolved, but a great deal of ammonia. Then I found that if it were saturated with alkali, the so-called ammonium cyanate reappeared; and this could be extracted with alcohol. Now, quite suddenly I had it! All that was needed was to compare urea from urine with this urea from a cyanate.
</i> </p><p>Η επιστολή συνεχίζει περιγράφοντας πώς αυτή η ανακάλυψη προστίθεται στα ζεύγη ουσιών παρόμοιας σύνθεσης αλλά διαφορετικών ιδιοτήτων.</p><p> *Να σημειωθεί ότι, η χημική σύνθεση του Wöhler δεν αντιπροσωπεύει την αντίδραση που πραγματοποιείται στο ήπαρ των θηλαστικών για τη σύνθεση ουρίας. Ο μηχανισμός αυτής της διαδικασίας διευκρινίστηκε από τον Γερμανό ιατρό Hans A. Krebs και τον φοιτητή του Kurt Henseleit το 1932. Αυτός ο «κύκλος ουρίας» παρατηρείται μόνο σε ζωντανά κύτταρα μέσα από μια σειρά ενζυμικών αντιδράσεων στα μιτοχόνδρια και το κυτοσόλιο, αντίστοιχα.</p><p> Πηγές: </p><ol style="text-align: left;"><li> Wöhler, F. (1828). Ueber künstliche bildung des harnstoffs. Annalen der Physik, 88(2), 253-256.</li><li>Tsipis, C. A., & Karipidis, P. A. (2003). Mechanism of a chemical classic: quantum chemical investigation of the autocatalyzed reaction of the serendipitous Wöhler synthesis of urea. Journal of the American Chemical Society, 125(8), 2307-2318. </li><li>Wilkinson, I. (2002). History of Clinical Chemistry.Ejifcc,13(4), 114.
Kinne-Saffran, E., &</li><li>Kinne, R. K. H. (1999). Vitalism and synthesis of urea. American journal of nephrology, 19(2), 290-294. </li><li>Wade, L. G., Jr. Organic Chemistry, 2nd ed.; Prentice Hall: Englewood Cliffs, NJ, 1991; p 1.</li><li>Batchelor, J. D., Carpenter, E. E., Holder, G. N., Eagle, C. T., Fielder, J., & Cummings, J. (1998). Recreation of Wöhler’s Synthesis of Urea: An Undergraduate Organic Laboratory Exercise. The Chemical Educator, 3(6), 1-7.</li><li> Menor-Salván, C. (2018). From the Dawn of Organic Chemistry to Astrobiology: Urea as a Foundational Component in the Origin of Nucleobases and Nucleotides. In Prebiotic Chemistry and Chemical Evolution of Nucleic Acids (pp. 85-142). Springer, Cham.</li><li> Chemie heute, Schroedel Verlag, Klasse 9/10. Chapter 3: Chemie der Kohlenwasserstoffe. Excursus pg. 64, ISBN 978-3-507-86192-3. </li><li> https://www.britannica.com </li></ol><p>Πηγές εικόνων:</p><p> berzelius-solutions.com</p><p><br /></p><p><a href="https://bioximikos.gr/images/cache/fa85a85a57f2937f38c09df56b33f566_w1100.jpeg"> https://bioximikos.gr/topics/biochemistry-molecular-biology/835-synthesi-ourias-ena-tyxaio-peirama-pou-gefyrose-tin-organiki-me-tin-anorgani-ximeia#mainarticle </a></p>κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-88063952711602365302021-01-13T10:02:00.000+02:002021-01-13T10:02:12.387+02:00Alexis St. Martin: Το ανθρώπινο πειραματόζωο<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjinMoTD2JYHSlmiwxgEtJkzaotFAkwepP5_RdOYhCLu4ulP4iBlg7akfFo4qYA39aBC0Y6ochKqZaZA42xvtxd4qnH-UaT_v1puMT8W6p1Jl1mz3tj_sKNBCHko4g1kPNHC2atwsdMt9K/s768/0ba125eedd52952fd507563b4e373890_w768.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="566" data-original-width="768" height="330" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjinMoTD2JYHSlmiwxgEtJkzaotFAkwepP5_RdOYhCLu4ulP4iBlg7akfFo4qYA39aBC0Y6ochKqZaZA42xvtxd4qnH-UaT_v1puMT8W6p1Jl1mz3tj_sKNBCHko4g1kPNHC2atwsdMt9K/w447-h330/0ba125eedd52952fd507563b4e373890_w768.jpg" width="447" /></a></div><br />Ο αμερικανός William Beaumont παρατήρησε για πρώτη φορά τις διαδικασίες που συνέβαιναν στο εσωτερικό ενός στομάχου σε έναν ζωντανό άντρα, στον οποίο ένας πυροβολισμός του είχε δημιουργήσει μια βαθιά πληγή που δεν επουλωνόταν. <p></p><p>Στις αρχές του 1800 η διαδικασία της πέψης ήταν ένα μυστήριο τυλιγμένο από εικασίες και συζητήσεις. Οι άνθρωποι δε γνώριζαν τι πραγματικά συνέβαινε μέσα στο στομάχι. Ο 17ος και ο 18ος αιώνας γέννησαν μια μεγάλη συζήτηση μεταξύ εκείνων που πίστευαν ότι ήταν μια χημική διαδικασία και εκείνων που επέμειναν ότι ήταν μηχανική διαδικασία (κονιορτοποίηση). Παράλληλα, πολλοί φυσιολόγοι πίστευαν στον Βιταλισμό (Vitalism), οι οποίοι υποστήριζαν ότι σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να περιγραφούν οι ανθρώπινες διαδικασίες με τόσο μη πνευματικούς όρους. </p><p> Μπαίνοντας στον 19ου αιώνα, στην Ευρώπη το ενδιαφέρον των ερευνητών για τις πεπτικές διαδικασίες ήταν πολύ μεγάλο δημιουργώντας πολλές φορές έντονες διαμάχες, ειδικά στη Γαλλία.
Εκείνη τη περίοδο η ιατρική στην Αμερική είχε μείνει πίσω και, κατά συνέπεια, κανένας μεγάλος αμερικανός ερευνητής δεν συνέβαλε σε αυτήν τη συζήτηση στην Ευρώπη. Έτσι ο αμερικανός William Beaumont, δεν γνώριζε τη διαμάχη και το ενδιαφέρον για την πέψη στην Ευρώπη. Ωστόσο, όταν παρουσιαστεί μπροστά του ένα επιστημονικό «θαύμα» θα έχει τα μέσα να ξεπεράσει τις έρευνές τους.
Ο Beaumont έγινε γιατρός μαθητεύοντας δίπλα στον Benjamin Chandler, έναν αναγνωρισμένο γιατρό στο Vermont. </p><p>Εκείνη την εποχή, το πιο κοινό μέσο για την απόκτηση ιατρικής εκπαίδευσης ήταν μαθητεύοντας δίπλα σε έναν άλλο γιατρό. Ο Beaumont πιστοποιήθηκε για να ασκήσει ιατρική από την Third Medical Society του Vermont το 1812. Στη συνέχεια, απέκτησε περαιτέρω χειρουργική εμπειρία στο στρατό των ΗΠΑ κατά τον πόλεμο του 1812. Μετά το τέλος του Πολέμου, άνοιξε ιατρείο στο Plattsburgh, New York, όπου γνώρισε τη μελλοντική του σύζυγο, Deborah Greene.
Ο Beaumont απέκτησε εμπειρία στη φροντίδα στρατιωτών και πραγματοποίησε πολλές αυτοψίες. Κατά τη μάχη της Υόρκης, πέρασε δύο ημέρες ακρωτηριάζοντας άκρα. Κανένας από τους 200 ασθενείς του δεν πέθανε. Ωστόσο, εννέα χρόνια αργότερα, όταν θα τοποθετηθεί στο Fort Michilimackinac, Mackinac Island, Michigan Territory, θα συναντήσει ένα τραύμα όπως κανένα άλλο. </p><p>Ο Beaumont ήταν ο μόνος γιατρός στο νησί, όταν στις 6 Ιουνίου 1822, κλήθηκε να φροντίσει έναν 19 χρόνο Γάλλο-Καναδό κυνηγό, υπάλληλο της American Fur Company, που είχε πυροβοληθεί κατά λάθος στο στομάχι από κοντινή απόσταση. </p><p>Ο Beaumont δε γνώριζε τότε ότι αυτή η κλήση θα του έδινε την ευκαιρία να αλλάξει την πορεία όλων όσων γνωρίζαμε για την πέψη, καθώς και να οδηγήσει στην ανάπτυξη της πειραματικής ιατρικής.
Το τραύμα ήταν σοκαριστικό. Ένα μεγάλο μέρος της πλευράς του ανατινάχτηκε. Αρκετά όργανα υπέστησαν ρήξη. </p><p>Ο Beaumont ήταν σίγουρος ότι ο ασθενής του, ο Alexis St. Martin, θα πεθάνει, αλλά ο Beaumont πραγματοποίησε αρκετές χειρουργικές επεμβάσεις χωρίς αντισηπτικό και χωρίς αναισθησία στον St. Martin για αρκετούς μήνες και τελικά καθώς περνούσε ο καιρός εκείνος κατάφερε να αναρρώσει.</p><p><span style="font-size: medium;"><b> Παράθυρο στην πέψη <span></span></b></span></p><a name='more'></a><p></p><p>Παρά τη μεγάλη προσπάθεια του Beaumont να κλείσει το τραύμα, είχε αφήσει μια ανοιχτή τρύπα στο στομάχι του St. Martin, πράγμα που σήμαινε ότι όταν έτρωγε, έπρεπε να βάζει ένα κάλυμμα ή κάποια γάζα πάνω από τη τρύπα για να μην εξέρχεται το φαγητό.</p><p> Ο St. Martin κατάφερε να επιβιώσει από τον τραυματισμό του, που ήταν πυροβολισμός στην κοιλία, επειδή ανέπτυξε αυτό που ονομάζεται γαστρικό συρίγγιο (gastrocutaneous fistula). </p><p>Όταν πυροβολήθηκε η σφαίρα διαπέρασε το δέρμα, το λίπος και τον μυ του κοιλιακού τοιχώματος και μπήκε στη συνέχεια στο στομάχι του. Καθώς το τραύμα επουλώθηκε, το στομάχι και το κοιλιακό τοίχωμα προσκολλήθηκαν μαζί, αφήνοντάς τον με ένα άνοιγμα μέσα στο δέρμα προς το εσωτερικό του στομάχου. Το ισχυρό οξύ του στομάχου ουσιαστικά απολύμανε την πληγή από μέσα προς τα έξω, καθιστώντας ασφαλές να μείνει ανοιχτή. Το αποτέλεσμα: ένα μόνιμο παράθυρο στο στομάχι του. </p><p>Από μια συγκεκριμένη γωνία, ο Beaumont μπορούσε να κοιτάξει απευθείας στο στομάχι και να παρατηρήσει την κίνησή του τη στιγμή που συμβαίνουν οι πεπτικές διαδικασίες. Κανείς στην ιστορία της επιστήμης δεν έχει παρατηρήσει την πέψη μέσα σε έναν ζωντανό άνθρωπο.</p><p><span style="font-size: medium;"><b> Η αρχή των πειραμάτων </b></span></p><p> Η μόνιμη αναπηρία του St. Martin του κόστισε τη δουλειά του στην American Fur Company. Χάνοντας τη δουλειά του σήμαινε ότι χρειαζόταν βοήθεια από την κοινότητα, αλλά ο St. Martin δεν θεωρούνταν ντόπιος στο νησί Mackinac. Οι ηγέτες του νησιού πρότειναν να τον στείλουν πίσω στο Quebec. Έτσι, ο Beaumont πήρε τον St. Martin στο σπίτι του και τον προσέλαβε ως άνθρωπο για όλες τις δουλείες. </p><p> Η ιδέα της διεξαγωγής πειραμάτων στον St. Martin ήρθε στον Beaumont την άνοιξη του 1825 και τον Μάιο ξεκίνησε τις έρευνές του. Από το 1825 έως το 1833, ο Beaumont πραγματοποίησε τέσσερις σειρές πειραμάτων ενώ μεταφερόταν παράλληλα σε διάφορες στρατιωτικές βάσεις. Αυτές οι μελέτες διακόπτονταν για διάφορες περιόδους, που κυμαίνονταν από αρκετούς μήνες έως τέσσερα χρόνια.</p><p> Αν και δεν είχε ερευνητική εμπειρία ή εκπαίδευση, ο Beaumont ήταν προσεκτικός παρατηρητής, κρατούσε σημειώσεις και δούλευε με μεθοδευμένο τρόπο.</p><p> Οι σημειώσεις του Beaumont για τον τραυματισμό του St. Martin γίνονται η αρχή ενός βιβλίου για το γαστρικό σύστημα. </p><p>Για τα επόμενα χρόνια, ο Beaumont κατέγραφε ό, τι έμπαινε στο στομάχι του St. Martin και στη συνέχεια παρατηρούσε τι τους συνέβαινε. Πήρε επίσης δείγματα γαστρικών εκκρίσεων και τα έστειλε στους χημικούς της εποχής για ανάλυση. </p><p>Με μία μεταξωτή κλωστή έριχνε με ελεγχόμενο τρόπο στο στομάχι του ασθενή διάφορες τροφές όπως, μαγειρευτό βόειο κρέας, αλατισμένο βόειο κρέας, αλατισμένο χοιρινό κρέας, ωμό βόειο κρέας, μπαγιάτικο ψωμί ή λάχανο και στη συνέχεια έκλεινε τη τρύπα με έναν επίδεσμο. Παρακολουθούσε ουσιαστικά την πέψη να συμβαίνει σε πραγματικό χρόνο. </p><p>Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε για χρόνια. Ο St. Martin παντρεύτηκε και απέκτησε έξι παιδιά ενώ συνέχισε να εργάζεται στο σπίτι του γιατρού. Στη μία, δύο και τρεις η ώρα κάθε μέρα ο Beaumont παρατηρούσε τον τρόπο με τον οποίο πέπτονταν κάθε συστατικό και κατέγραφε προσεκτικά τις παρατηρήσεις του. Όταν ο St. Martin παραπονέθηκε ότι δεν αισθανόταν καλά, ο Beaumont παρατήρησε μια σειρά από λευκές κηλίδες στο στομάχι. Αργότερα συνειδητοποίησε ότι κοιτούσε πρόσωπο με πρόσωπο τη δυσπεψία. </p><p>Ο Beaumont μελέτησε επίσης τις επιπτώσεις της θερμοκρασίας στην πέψη. Διαπίστωσε ότι τα τρόφιμα αφομοιώνονταν ταχύτερα σε ζεστό γαστρικό υγρό από ότι σε ψυχρότερο γαστρικό υγρό. Σήμερα, καταλαβαίνουμε ότι αυτό συμβαίνει επειδή οι χημικές αντιδράσεις προχωρούν πιο γρήγορα όταν η θερμοκρασία είναι υψηλότερη. </p><p>Ο Beaumont διαπίστωσε ότι το κρέας που τοποθετείται <b>απευθείας στο στομάχι</b> του St. Martin αποικοδομείται πιο γρήγορα από ό, τι σε έναν δοκιμαστικό σωλήνα. Υπάρχει λοιπόν και κάτι άλλο, εκτός από το οξύ, που βοηθάει στην πέψη μέσα στο στομάχι. Ο Beaumont έβλεπε τα ένζυμα να δουλεύουν, πρωτεΐνες που επιταχύνουν την πέψη του οξέος στο στομάχι. </p><p> Κατέγραψε ακόμα και τι επίδραση έχουν οι <b>μεταβολές της διάθεσης</b> του St. Martin στην πέψη. Σημείωσε ότι η ευερεθιστότητα φαίνεται να αναστέλλει την πέψη, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό που ανακάλυψε. </p><p>Μάλιστα, κάποια στιγμή, έγλυψε το άδειο στομάχι του St. Martin, ανακαλύπτοντας πως δεν είχε όξινη γεύση έως ότου να αρχίσει να αποικοδομεί τα τρόφιμα. </p><p>Οι σημειώσεις για το βιβλίο του είναι γεμάτες πρωτοποριακές επιστημονικές ανακαλύψεις. Αλλά συνεχώς κάτι παρεμποδίζει τη σχέση του Beaumont με το στομάχι…ο ιδιοκτήτης του, ο ασθενής του, Alexis St. Martin. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο St. Martin κάποια στιγμή κουράστηκε να παίζει το ρόλο του πειραματόζωου και έφυγε από το σπίτι του Beaumont. Ο Beaumont χρειάστηκε ενάμιση χρόνο για να τον βρει και να τον πείσει να επιστρέψει. Δεν θα αφήσει το ιατρικό του θαύμα να ξεφύγει ξανά. Κατατάσσει τον St. Martin στο στρατό, όπου η τιμωρία για την λιποταξία είναι ο θάνατος. </p><p> Αυτό που θέλει να μάθει τώρα ο Beaumont είναι αν υπάρχει διαφορά μεταξύ της κατανάλωσης τροφής με φυσικό τρόπο σε σχέση με την απλή τοποθέτηση τροφής στο στομάχι. Δοκιμάζει πολλά διαφορετικά τρόφιμα, πρόβειο κρέας, στρείδια, χοιρινό, για να δει ποιες είναι οι διαφορές. Αυτό που βρίσκει είναι ότι όταν η τροφή περνάει πρώτα από το στόμα αποικοδομείται γρηγορότερα από όταν τοποθετείται απευθείας στο στομάχι. Αυτό συμβαίνει γιατί το στόμα διασπά τη τροφή και απελευθερώνει ένζυμα που επιταχύνουν την πεπτική διαδικασία. </p><p>Ο Beaumont σχεδίαζε να πραγματοποιήσει διαλέξεις για να δείξει τα πειράματά του, αλλά ο St. Martin έφευγε συχνά. Το 1832 οι Beaumont και St. Martin (ο οποίος δεν μπορούσε να διαβάσει) υπέγραψαν συμβόλαιο που έδινε στο Beaumont το αποκλειστικό δικαίωμα να εκτελεί πειράματα στον St. Martin. Αυτό το έγγραφο ήταν το πρώτο τέτοιο συμβόλαιο στην ιστορία του ανθρώπινου επιστημονικού πειραματισμού. </p><p><span style="font-size: medium;"><b>Τελικό Διαζύγιο </b></span></p><p> Στα 10 χρόνια από τότε που ο St. Martin μπήκε στη φροντίδα του Beaumont, ο Beaumont ανακάλυψε περισσότερα για το ανθρώπινο πεπτικό σύστημα από οποιονδήποτε επιστήμονα πριν από αυτόν.</p><p> Αλλά η ποιότητα ζωής του St. Martin δεν ήταν η καλύτερη. Μετά το θάνατο ενός από τα παιδιά του, φεύγει για αυτό που λέει είναι ένα «σύντομο» ταξίδι στον Καναδά. Ο St. Martin δεν επέστρεψε ποτέ. </p><p> Μετά από τόσα πολλά χρόνια, ήταν έτοιμος να συνεχίσει τη ζωή του. Εγκαταστάθηκε στον αγαπημένο του Καναδά, όπου έζησε μέχρι την ηλικία των 86 ετών. Η τρύπα στο στομάχι του δεν έκλεισε ποτέ. </p><p>Αν και ο ανθρώπινος δοκιμαστικός σωλήνας του δεν επιστρέφει ποτέ, το 1833, σε ηλικία 48 ετών, ο Beaumont αποφασίζει να δημοσιεύσει το πρωτοποριακό βιβλίο του ούτως ή άλλως. </p><p>Το «Experiments and Observations on the Gastric Juice and the Physiology of Digestion», είναι ένα βιβλίο 280 σελίδων χωρισμένο σε δύο ενότητες. Το πρώτο περιέχει γενικές παρατηρήσεις για διάφορα θέματα στη γαστρεντερολογία. Το δεύτερο περιέχει μια περιγραφή των 238 πειραμάτων, που ολοκληρώνεται με 51 συμπεράσματα. </p><p>Από τις πιο σημαντικές συνεισφορές του Beaumont ήταν:</p><ol style="text-align: left;"><li> Ακριβέστερη και πληρέστερη περιγραφή του γαστρικού υγρού </li><li> Επιβεβαίωση προηγούμενων παρατηρήσεων ότι το υδροχλωρικό οξύ ήταν το σημαντικό οξύ του γαστρικού υγρού </li><li>Αναγνώριση ότι το γαστρικό υγρό και η βλέννα ήταν ξεχωριστές εκκρίσεις </li><li>Απόδειξη της επίδρασης της ψυχικής διαταραχής στην έκκριση του γαστρικού υγρού και της πέψης </li><li>Ακριβέστερη και πληρέστερη σύγκριση της δράσης του γαστρικού υγρού εντός και εκτός του στομάχου </li><li>Αμφισβήτηση πολλών λανθασμένων απόψεων </li><li> Πρώτη ολοκληρωμένη μελέτη των κινήσεων του στομάχου </li><li> Έναν πίνακα πέψης διαφόρων ειδών τροφίμων </li></ol><p> <b>Τα πειράματα ήταν η τελική απόδειξη ότι η διαδικασία της πέψης είναι ουσιαστικά μια χημική διαδικασία.</b> Ο Beaumont αποκάλυψε για το στομάχι περισσότερα από όσα ήταν γνωστά μέχρι τότε. Κέρδισε την αναγνώριση τόσο στην Ευρώπη όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το βιβλίο του έγινε η πιο έγκυρη πηγή για το πεπτικό σύστημα, οι διατροφικοί πίνακες του συνέχισαν να χρησιμοποιούνται για τα επόμενα 100 χρόνια. <b>Είχε γίνει ο πατέρας της γαστρικής φυσιολογίας</b>. </p><p>Ο Beaumont υπηρέτησε ως στρατιωτικός ιατρός σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Για 19 χρόνια διατηρούσε και ένα ιδιωτικό ιατρείο στο St. Louis. Διορίστηκε επίσης Καθηγητής Χειρουργικής στη σχολή Ιατρικής του Πανεπιστημίου του St. Louis το 1837. Όταν ένας στρατηγός τον διέταξε στη Φλόριντα το 1839, ο Beaumont παραιτήθηκε από το στρατό. Πέθανε στις 25 Απριλίου 1853 από τραυματισμό στο κεφάλι μετά από ολίσθηση σε σκαλοπάτια με πάγο.</p><p><b> Η σχέση μεταξύ του ασθενή St. Martin και του γιατρού που πειραματίστηκε πάνω του ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, ηθικά αμφίβολη</b> Το αν αυτή η σχέση, ασθενή-γιατρού, ήταν ηθικά υγιής συζητείται εδώ και πολλά χρόνια. Ο Beaumont είχε υποσχεθεί να ράψει τελικά το στομάχι του άνδρα. Αλλά δεν το έκανε ποτέ. Πόσο σκληρά προσπάθησε να κλείσει τη τρύπα του St. Martin; Δε το γνωρίζουμε. Παρόλο που η «gastric fistula» παρείχε μια άνευ προηγουμένου επιστημονική ευκαιρία, επηρέασε επίσης την ποιότητα ζωής του κυνηγού. Τελικά ο γιατρός ενδιαφέρθηκε περισσότερο για την προώθηση της επιστήμης από την υγεία του ασθενούς του; ή οι πράξεις του ήταν πραγματικά, όπως έγραψε ο Beaumont, «απλά κίνητρα φιλανθρωπίας»; </p><p> Πηγές: </p><p>Houghton, H. A. (1933). The Beaumont-St. Martin Contract and the Descendants of Dr. Beaumont. Bulletin of the New York Academy of Medicine, 9(10), 564.</p><p> Myers JS. Life and letters of Dr. William Beaumont. St. Louis: C. V. Mosby, 1912. </p><p> Osler W. William Beaumont. A pioneer American physiologist. JAMA. 1902;39:1223–31. </p><p>Roberts, C. S. (1990).William Beaumont, the man and the opportunity.</p><p> https://www.encyclopedia.com/people/medicine/medicine-biographies/william-beaumont </p><p>https://www.lib.uchicago.edu/e/scrc/findingaids/view.php?eadid=ICU.SPCL.BEAUMONT </p><p>https://books.google.ca/books?id=H6F4_9joRkgC&dq=gastric%20juice&pg=PA20#v=onepage&q&f=false </p><p> Roberts, C. S. (1990). William Beaumont, the man and the opportunity. </p><p>Markel, H. (2009). Experiments and observations: how William Beaumont and Alexis St. Martin seized the moment of scientific progress. JAMA, 302(7), 804-806.</p><p> Ruff, P. W. (1985). William Beaumont (1785-1853) and the physiology of digestion. Zeitschrift fur arztliche Fortbildung, 79(24), 1059.</p><p> Zollinger, R. M. (1983). The legacies of William Beaumont, pioneer investigator.</p><p> Protas, M., Yilmaz, E., Patel, A. P., Iwanaga, J., Oskouian, R. J., & Tubbs, R. S. (2018). Review of Treatment of Gunshot Wounds to Head in Late 19th Century. World neurosurgery, 116, 396-401. </p><p> Πηγές εικόνων:</p><p> William Beaumont & Alexis St. Martin, by Dean Cornwell
Πηγή: Βιοχημικός.</p><p><a href="Ο Beaumont σχεδίαζε να πραγματοποιήσει διαλέξεις για να δείξει τα πειράματά του, αλλά ο St. Martin έφευγε συχνά. Το 1832 οι Beaumont και St. Martin (ο οποίος δεν μπορούσε να διαβάσει) υπέγραψαν συμβόλαιο που έδινε στο Beaumont το αποκλειστικό δικαίωμα να εκτελεί πειράματα στον St. Martin. Αυτό το έγγραφο ήταν το πρώτο τέτοιο συμβόλαιο στην ιστορία του ανθρώπινου επιστημονικού πειραματισμού. Τελικό Διαζύγιο Στα 10 χρόνια από τότε που ο St. Martin μπήκε στη φροντίδα του Beaumont, ο Beaumont ανακάλυψε περισσότερα για το ανθρώπινο πεπτικό σύστημα από οποιονδήποτε επιστήμονα πριν από αυτόν. Αλλά η ποιότητα ζωής του St. Martin δεν ήταν η καλύτερη. Μετά το θάνατο ενός από τα παιδιά του, φεύγει για αυτό που λέει είναι ένα «σύντομο» ταξίδι στον Καναδά. Ο St. Martin δεν επέστρεψε ποτέ. Μετά από τόσα πολλά χρόνια, ήταν έτοιμος να συνεχίσει τη ζωή του. Εγκαταστάθηκε στον αγαπημένο του Καναδά, όπου έζησε μέχρι την ηλικία των 86 ετών. Η τρύπα στο στομάχι του δεν έκλεισε ποτέ. Αν και ο ανθρώπινος δοκιμαστικός σωλήνας του δεν επιστρέφει ποτέ, το 1833, σε ηλικία 48 ετών, ο Beaumont αποφασίζει να δημοσιεύσει το πρωτοποριακό βιβλίο του ούτως ή άλλως. Το «Experiments and Observations on the Gastric Juice and the Physiology of Digestion», είναι ένα βιβλίο 280 σελίδων χωρισμένο σε δύο ενότητες. Το πρώτο περιέχει γενικές παρατηρήσεις για διάφορα θέματα στη γαστρεντερολογία. Το δεύτερο περιέχει μια περιγραφή των 238 πειραμάτων, που ολοκληρώνεται με 51 συμπεράσματα. Από τις πιο σημαντικές συνεισφορές του Beaumont ήταν: Ακριβέστερη και πληρέστερη περιγραφή του γαστρικού υγρού Επιβεβαίωση προηγούμενων παρατηρήσεων ότι το υδροχλωρικό οξύ ήταν το σημαντικό οξύ του γαστρικού υγρού Αναγνώριση ότι το γαστρικό υγρό και η βλέννα ήταν ξεχωριστές εκκρίσεις Απόδειξη της επίδρασης της ψυχικής διαταραχής στην έκκριση του γαστρικού υγρού και της πέψης Ακριβέστερη και πληρέστερη σύγκριση της δράσης του γαστρικού υγρού εντός και εκτός του στομάχου Αμφισβήτηση πολλών λανθασμένων απόψεων Πρώτη ολοκληρωμένη μελέτη των κινήσεων του στομάχου Έναν πίνακα πέψης διαφόρων ειδών τροφίμων Τα πειράματα ήταν η τελική απόδειξη ότι η διαδικασία της πέψης είναι ουσιαστικά μια χημική διαδικασία. Ο Beaumont αποκάλυψε για το στομάχι περισσότερα από όσα ήταν γνωστά μέχρι τότε. Κέρδισε την αναγνώριση τόσο στην Ευρώπη όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το βιβλίο του έγινε η πιο έγκυρη πηγή για το πεπτικό σύστημα, οι διατροφικοί πίνακες του συνέχισαν να χρησιμοποιούνται για τα επόμενα 100 χρόνια. Είχε γίνει ο πατέρας της γαστρικής φυσιολογίας. Ο Beaumont υπηρέτησε ως στρατιωτικός ιατρός σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Για 19 χρόνια διατηρούσε και ένα ιδιωτικό ιατρείο στο St. Louis. Διορίστηκε επίσης Καθηγητής Χειρουργικής στη σχολή Ιατρικής του Πανεπιστημίου του St. Louis το 1837. Όταν ένας στρατηγός τον διέταξε στη Φλόριντα το 1839, ο Beaumont παραιτήθηκε από το στρατό. Πέθανε στις 25 Απριλίου 1853 από τραυματισμό στο κεφάλι μετά από ολίσθηση σε σκαλοπάτια με πάγο. Η σχέση μεταξύ του ασθενή St. Martin και του γιατρού που πειραματίστηκε πάνω του ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, ηθικά αμφίβολη Το αν αυτή η σχέση, ασθενή-γιατρού, ήταν ηθικά υγιής συζητείται εδώ και πολλά χρόνια. Ο Beaumont είχε υποσχεθεί να ράψει τελικά το στομάχι του άνδρα. Αλλά δεν το έκανε ποτέ. Πόσο σκληρά προσπάθησε να κλείσει τη τρύπα του St. Martin; Δε το γνωρίζουμε. Παρόλο που η «gastric fistula» παρείχε μια άνευ προηγουμένου επιστημονική ευκαιρία, επηρέασε επίσης την ποιότητα ζωής του κυνηγού. Τελικά ο γιατρός ενδιαφέρθηκε περισσότερο για την προώθηση της επιστήμης από την υγεία του ασθενούς του; ή οι πράξεις του ήταν πραγματικά, όπως έγραψε ο Beaumont, «απλά κίνητρα φιλανθρωπίας»; ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ 1836. Αναγνωρίζεται η πεψίνη 1836. Αναγνωρίζεται η πεψίνη 1824. Το HCl κάνει την πέψη 1824. Το HCl κάνει την πέψη Ένα νέο συνθετικό πολυμερές μπορεί να αντικαταστήσει τις δοκιμές στα ζώα Ένα νέο συνθετικό πολυμερές μπορεί να αντικαταστήσει τις δοκιμές στα ζώα Η βιοχημεία του έρωτα Η βιοχημεία του έρωτα Οι θεραπευτικές ιδιότητες της ρητίνης Οι θεραπευτικές ιδιότητες της ρητίνης Πηγές: Houghton, H. A. (1933). The Beaumont-St. Martin Contract and the Descendants of Dr. Beaumont. Bulletin of the New York Academy of Medicine, 9(10), 564. Myers JS. Life and letters of Dr. William Beaumont. St. Louis: C. V. Mosby, 1912. Osler W. William Beaumont. A pioneer American physiologist. JAMA. 1902;39:1223–31. Roberts, C. S. (1990). William Beaumont, the man and the opportunity. https://www.encyclopedia.com/people/medicine/medicine-biographies/william-beaumont https://www.lib.uchicago.edu/e/scrc/findingaids/view.php?eadid=ICU.SPCL.BEAUMONT https://books.google.ca/books?id=H6F4_9joRkgC&dq=gastric%20juice&pg=PA20#v=onepage&q&f=false Roberts, C. S. (1990). William Beaumont, the man and the opportunity. Markel, H. (2009). Experiments and observations: how William Beaumont and Alexis St. Martin seized the moment of scientific progress. JAMA, 302(7), 804-806. Ruff, P. W. (1985). William Beaumont (1785-1853) and the physiology of digestion. Zeitschrift fur arztliche Fortbildung, 79(24), 1059. Zollinger, R. M. (1983). The legacies of William Beaumont, pioneer investigator. Protas, M., Yilmaz, E., Patel, A. P., Iwanaga, J., Oskouian, R. J., & Tubbs, R. S. (2018). Review of Treatment of Gunshot Wounds to Head in Late 19th Century. World neurosurgery, 116, 396-401. Πηγές εικόνων: William Beaumont & Alexis St. Martin, by Dean Cornwell--Πηγή: Βιοχημικός. https://bioximikos.gr/topics/physiology-anatomy/834-alexis-st-martin-anthropino-peiramatozoo#mainarticle "> https://bioximikos.gr/topics/physiology-anatomy/834-alexis-st-martin-anthropino-peiramatozoo#mainarticle </a></p>κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-12541422557191346952020-12-31T19:56:00.001+02:002020-12-31T19:56:15.965+02:00Ευχές για καλή χρονιά<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEho2wr_TzOoMVVVp2BpXCeJY3nfOLo4VHT90xJi2h15nodGWJhzWTTvqnoOTu8LeV_dGZf8Vejfhpukih_zet-0HCKO6F_s1CCm4Dll5LnbpZ26tlTs7lB3j6jrz0oTsTJUnjRvsaxVFS-N/s700/331086c4931782cbb5fd8ba8f278b91f_XL.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="404" data-original-width="700" height="361" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEho2wr_TzOoMVVVp2BpXCeJY3nfOLo4VHT90xJi2h15nodGWJhzWTTvqnoOTu8LeV_dGZf8Vejfhpukih_zet-0HCKO6F_s1CCm4Dll5LnbpZ26tlTs7lB3j6jrz0oTsTJUnjRvsaxVFS-N/w623-h361/331086c4931782cbb5fd8ba8f278b91f_XL.jpg" width="623" /></a></div><br /> <p></p>κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-69152811903908798102020-12-24T19:06:00.002+02:002020-12-24T19:06:30.941+02:00Καλά Χριστούγεννα<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgR3gkptFz_rI5zxuvGlmnzc55ozJsIuO7qc3sdo4i7qT0MvdSCwQiA8hyphenhyphenHpIfu4G9dDA-_sc9vFcLAGkFKrJwP7RkD_6NOmXVtHIsomqPCTEQRxAr5D8trWM_sirrMyNfVZzR4INPpgUXo/s1200/1DF1CB5B-58E3-471C-90CE-AF9D968F60D8-e1514127724696.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="540" data-original-width="1200" height="278" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgR3gkptFz_rI5zxuvGlmnzc55ozJsIuO7qc3sdo4i7qT0MvdSCwQiA8hyphenhyphenHpIfu4G9dDA-_sc9vFcLAGkFKrJwP7RkD_6NOmXVtHIsomqPCTEQRxAr5D8trWM_sirrMyNfVZzR4INPpgUXo/w618-h278/1DF1CB5B-58E3-471C-90CE-AF9D968F60D8-e1514127724696.jpeg" width="618" /></a></div><br /><p></p>κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-51054400154917803832020-11-27T16:21:00.002+02:002020-11-27T16:22:48.253+02:00Λωτός: Όλα όσα πρέπει να ξέρεις για το μυθικό φρούτο <p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.lifo.gr/icache/870/1160/1/1572683_lotos_lifol_1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="600" height="797" src="https://www.lifo.gr/icache/870/1160/1/1572683_lotos_lifol_1.jpg" width="597" /></a></div><br /><p></p><p>H εξωτική του γεύση και η ευωδιά του θυμίζουν μάνγκο, αλλά ο λωτός είναι φρούτο σαφώς φθηνότερο και όχι απαραίτητα εισαγόμενο, μια και η Ελλάδα, όπως και οι άλλες μεσογειακές χώρες, παράγουν άφθονους λωτούς κάθε φθινόπωρο, όταν το δέντρο χάνει όλα του τα φύλλα και κρατάει μόνο τους λαμπερούς καρπούς του. Ο λωτός μεγαλώνει από αρχαιοτάτων χρόνων στην Κίνα, στην Κορέα και στην Ιαπωνία (χώρες στις οποίες θεωρείται σύμβολο υγείας, πλούτου και χαράς), ακόμα και στη νότια Μ. Βρετανία.</p><p>Ο λωτός (επιστημονική ονομασία Διόσπυρος, Diospyros) είναι φρούτο του
ομώνυμου γένους φυτών που ανήκει στην οικογένεια των Εβενοειδών
(Ebenaceae). Περιλαμβάνει περίπου 200 είδη των τροπικών περιοχών, κυρίως
των ανατολικών αλλά και των εύκρατων, ευδοκιμούν σε πολλά εδάφη αλλά
κυρίως προτιμούν ζεστά και ηλιόλουστα μέρη. Στην ελληνική χλωρίδα
συναντώνται 20 είδη.</p>
<p>Ο καρπός του έχει σχεδόν σφαιρικό σχήμα, πορτοκαλί χρώμα και στυφή
γεύση, μόλις κοπεί από το δέντρο. Αν αφεθεί μερικές μέρες, γίνεται
γλυκός και ζουμερός. Ο λωτός, αν και ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής καρπός
στους Έλληνες από τους μυθικούς χρόνους του Ομήρου, δεν αποτελεί ένα από
τα κύρια καταναλωτικά προϊόντα της σύγχρονης ελληνικής αγοράς. Έτσι, η
ελληνική παραγωγή φρέσκου λωτού δεν ξεπερνά τους 2.000 τόνους ετησίως.
Από την ποσότητα αυτή κάποια διακινείται στην εσωτερική αγορά ενώ η
υπόλοιπη εξάγεται στην Ουκρανία και στη Ρωσία.</p><p> Ο λωτός είναι φυλλοβόλο δέντρο, που ο καρπός του ωριμάζει τους μήνες
Νοέμβριο και Δεκέμβριο και διατίθεται στην ελληνική αγορά προς
κατανάλωση. Σύμφωνα με το Υπουργείο Γεωργίας των Ηνωμένων Πολιτειών
(USDA), η μερίδα του λωτού ζυγίζει περίπου 168-170 γραμμάρια (1 μέτριος
λωτός). Αυτή η ποσότητα ισοδυναμεί περίπου με 1 φλιτζάνι του τσαγιού
ψιλοκομμένο φρέσκο λωτό.<span></span></p><a name='more'></a><p></p><p>Κάποιοι πρωτακούσαμε να γίνεται λόγος γι' αυτόν στα <b>ομηρικά έπη,</b> κάποιοι και στα ποιήματα του <b>Σεφέρη (</b>«Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει; Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να 'ναι για μας πλωτός; Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει για την ψυχή που νάρκωσε κι ανάθρεψε ο λωτός;...»), πάντα σε σχέση με τη νάρκωση και τη λησμονιά που δήθεν φέρνει (στη Χώρα των Λωτοφάγων ο Οδυσσέας πάσχιζε να πείσει τους συντρόφους του να μη φάνε λωτούς, γιατί θα τους έφερναν λησμονιά και θα τους εμπόδιζαν να φτάσουν στην Ιθάκη, αν και ερευνητές υποστηρίζουν ότι δεν έτρωγαν το φρούτο αλλά το λουλούδι του λωτού/νούφαρου, που έχει<b> παραισθησιογόνες ουσίες</b>*). </p><p>Πάντως, ακόμα και το ξύλο του δέντρου του λωτού φημίζεται για τη χρήση του: τα καλύτερα μπαστούνια γκόλφ γίνονται από αυτό! </p><p> Έχει τα κόλπα και τα μυστικά του ο λωτός και είναι χρήσιμο να τα γνωρίζουμε όταν τους αγοράζουμε, αλλιώς η πρώτη γευστική εμπειρία από αυτόν μπορεί να καταλήξει σε τραγωδία: μια ποικιλία λωτών (η πιο συνηθισμένη στην ελληνική αγορά), η <b>hachiya</b> (είναι πιο έντονα πορτοκαλί και έχουν σχήμα ντομάτας, είναι δηλαδή κάπως πεπιεσμένοι στο κοτσάνι), όταν δεν είναι ώριμη, στεγνώνει εντελώς για λίγα λεπτά το στόμα και <b>μουδιάζει τη γλώσσα</b>! Εξού και είναι οι λωτοί που προτιμάμε ή να φάμε ωμούς, όμως μόνο όταν είναι καλά γινωμένοι (τότε χάνουν εντελώς την ενοχλητική τους ιδιότητα και γίνονται γλυκείς και απολαυστικοί) ή να ασχοληθούμε μαζί τους πιο δημιουργικά, φτιάχνοντας μαρμελάδες, σορμπέ και κέικ. </p><p><b>Πώς καταλαβαίνουμε ότι αυτοί οι λωτοί είναι έτοιμοι;</b> Η φλούδα τους γίνεται σχεδόν διαφανής, σαν να ξεχωρίζει από τη σάρκα του φρούτου, και όταν τους πιέζουμε ελαφρά βουλιάζει και σκίζεται εύκολα. Τότε μπορούμε να κόψουμε οριζόντια το πάνω μέρος τους, αφήνοντας το κοτσάνι και να τους βάλουμε στην κατάψυξη για ένα δροσερό σορμπέ! Όταν έχουν παγώσει, τους σερβίρουμε με κουταλάκι, απλώς αφαιρώντας το «καπάκι» τους. Οι λωτοί της ποικιλίας hachiya τρώγονται, λοιπόν, μόλις μαλακώσουν καλά και δεν κρατούν πολύ καιρό εκτός ψυγείου. </p><p>Αντίθετα, οι λωτοί της ποικιλίας <b>fuyu</b> είναι πιο κιτρινωποί και τρώγονται όπως το μήλο, ακόμα και με τη λεπτή τους φλούδα (προτιμήστε βιολογικούς λωτούς, που δεν είναι ραντισμένοι, αλλιώς, αν θέλετε να τους φάτε με τη φλούδα, ξεπλύντε τους καλά με κρύο νερό). Η ποικιλία αυτή κρατάει περισσότερες μέρες σε δροσερό μέρος. Ωριμάζει πολύ αργά, άρα δεν χρειάζεται ψυγείο. Είναι απίστευτα αρωματικοί, ακόμα και όταν τους προσθέτουμε σε χειμωνιάτικες πράσινες ή ανάμεικτες σαλάτες με μια έντονη βινεγκρέτ, ξηρούς καρπούς ή αποξηραμένα φρούτα. </p><p>Μαζί με τον γλυκό λωτό στις σαλάτες μπορούμε να συμπληρώσουμε πικρότερα ψιλοκομένα λαχανικά, όπως τα τσίκορι, η ρόκα και τα φύλλα μουστάρδας, για μια πολυσύνθετη γεύση. Οι λωτοί fuyu, κομμένοι σαν φέτες μήλου, διπλώνουν ταιριαστά γύρω από φέτες προσούτο, σπεκ ή καπνιστού ζαμπόν και κομμένοι σε κομματάκια ακουμπούν σε κύβους από καπνιστό ηπειρώτικο τυρί μετσοβόνε. Αυτοί οι συνδυασμοί είναι πρωτότυπα καλωσορίσματα πριν από το γιορτινό τραπέζι, με το πρώτο ποτήρι ροζέ ή λευκό ξηρό ελληνικό αφρώδες. Η δροσερή γεύση των λωτών fuyu ταιριάζει με πέστροφα ή καπνιστό σολομό, δηλαδή με οποιοδήποτε λιπαρό ψαρικό, και κομμένοι σε κυβάκια χρωματίζουν και αρωματίζουν τις φυλλώδεις χειμωνιάτικες πράσινες σαλάτες.</p><p> Οι λωτοί είναι <b>φρούτα αρωματικά και απολαυστικά, θρεπτικά και τονωτικά.</b> Η σάρκα τους περιέχει πολύτιμες φυτικές ίνες σε διπλή ποσότητα από το μήλο μάλιστα (όταν ακούμε φυτικές ίνες, αυτό σημαίνει καλύτερη λειτουργία του πεπτικού συστήματος), όπως και φαινόλες (ουσίες βοηθητικές για το κυκλοφορικό), μαγνήσιο, κάλιο, σίδηρο και καροτίνη. Με την αρωματική σάρκα τους γίνονται κάθε χρόνο ολοένα και πιο δημοφιλείς και γεμίζουν τους πάγκους στα σούπερ μάρκετ και στις λαϊκές αγορές. Εκεί θα βρείτε τους καλύτερους μη συσκευασμένους, επιλέγοντας την ποικιλία που προτιμάτε, ανάλογα με τη χρήση που έχετε κατά νου. </p><p> <a href="https://www.lifo.gr/articles/taste_articles/260916/lotos-ola-osa-prepei-na-ksereis-gia-to-mythiko-froyto-mia-syntagi-gia-keik">https://www.lifo.gr/articles/taste_articles/260916/lotos-ola-osa-prepei-na-ksereis-gia-to-mythiko-froyto-mia-syntagi-gia-keik</a></p><p> <a href="https://www.mednutrition.gr/portal/efarmoges/leksiko-diatrofis/15743-lotos">https://www.mednutrition.gr/portal/efarmoges/leksiko-diatrofis/15743-lotos</a></p><p> </p>κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-51933876909727355822020-11-06T20:35:00.000+02:002020-11-06T20:35:06.216+02:00Τρόφιμα – Ψημένα ή ωμά;<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCJWG5niB4ytPB_qY1ixVwhsGMlAgC0Kl6XfG_zdn80EqUMT7uzNFPRkHstfHHo5p6t6fN5NFMSUxhx9W-oewVj7SbYyPzM8in6gX00M4mVb2HvMrAZK3kVuvkVVHqKRAK8Mv_UE1yhqXD/s900/Trofima-PSimena-i-wma.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="767" data-original-width="900" height="397" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCJWG5niB4ytPB_qY1ixVwhsGMlAgC0Kl6XfG_zdn80EqUMT7uzNFPRkHstfHHo5p6t6fN5NFMSUxhx9W-oewVj7SbYyPzM8in6gX00M4mVb2HvMrAZK3kVuvkVVHqKRAK8Mv_UE1yhqXD/w465-h397/Trofima-PSimena-i-wma.jpg" width="465" /></a></div><p><br />Μπορεί ο τρόπος που καταναλώνετε τις τροφές, ωμές ή μαγειρεμένες, να επηρεάσει την απορρόφηση θρεπτικών συστατικών από τον οργανισμό σας; Κι όμως, σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και το ελαφρύ μαγείρεμα μπορεί να σας στερήσει από πολύτιμες βιταμίνες, ενώ σε άλλες το μαγείρεμα θεωρείται απαραίτητο.</p><p> Ενώ η διατροφή όλων των ειδών του ζωικού βασιλείου αποτελείται αποκλειστικά από ωμά, μη μαγειρεμένα τρόφιμα, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπινων πολιτισμών έχει αναπτυχθεί εισάγοντας τη θερμική επεξεργασία των τροφών στις διατροφικές τους πρακτικές. Καταρχήν, το κατάλληλο μαγείρεμα αυξάνει τη μικροβιολογική ασφάλεια των τροφίμων, σκοτώνοντας τα παθογόνα για τον άνθρωπο μικρόβια. Ωστόσο, το ζήτημα που τίθεται είναι τι σημαίνει μια τέτοια επεξεργασία για την ποιότητα του τροφίμου, αν επηρεάζεται η περιεκτικότητα του σε θρεπτικά συστατικά, οι οργανοληπτικές του ιδιότητες, η επίδρασή του στην υγεία, ποιο είναι το κόστος και ποιο το όφελος από μια τέτοια διαδικασία. Η απάντηση στο ερώτημα για το αν πρέπει να τρόφιμα να καταναλώνονται ωμά ή μαγειρεμένα δεν είναι τόσο απλή και εμπεριέχει την έννοια της εξειδίκευσης ανά τρόφιμο.</p><p> Είναι γεγονός ότι κατά βάση οι ωμές τροφές έχουν την καλύτερη ισορροπία νερού και θρεπτικών ουσιών. Ο τρόπος με τον οποίο τα τρόφιμα μαγειρεύονται είναι πολύ σημαντικός για την αποφυγή της απώλειας της θρεπτικής της αξίας. Σχεδόν κάθε διαδικασία επεξεργασίας των τροφίμων, στις περισσότερες περιπτώσεις, ελαττώνει την περιεκτικότητά τους σε θρεπτικά συστατικά. Ειδικότερα, οι διαδικασίες που εκθέτουν τα τρόφιμα σε υψηλές θερμοκρασίες οδηγούν στη μεγαλύτερη απώλεια θρεπτικών συστατικών. Είναι αρκετά εντυπωσιακό ότι ακόμα και πέντε λεπτά παραπάνω στο μαγείρεμα είναι ικανά να διαδραματίσουν τεράστιο ρόλο στη διατροφική αξία ενός γεύματος. Υπάρχουν, όμως, και οι περιπτώσεις όπου η θέρμανση των τροφίμων τα κάνει εδώδιμα και εύπεπτα, όπως για παράδειγμα τα όσπρια. Από την άλλη, πρέπει να λαμβάνουμε υπ’ όψη ότι κάθε τρόφιμο είναι μοναδικό, έχει διαφορετικό γενετικό προφίλ, διαφορετική ευαισθησία και θα πρέπει να του φερόμαστε ανάλογα σε ότι έχει να κάνει με τον τρόπο και τον χρόνο μαγειρέματος. </p><p>Για τις <b>τροφές που μπορούν να καταναλωθούν είτε ωμές είτε μαγειρεμένες,</b> κάποια παραδείγματα θα μας πείσουν για το ότι είναι εύλογος ο προβληματισμός για τον τρόπο κατανάλωσής τους. <span></span></p><a name='more'></a><p></p><p><b> Πράσινα λαχανικά:</b> Με όποιο τρόπο και αν μαγειρεύονται τα λαχανικά, καταστρέφεται σημαντικό μέρος των υδατοδιαλυτών βιταμινών (π.χ. βιταμίνες Α και του συμπλέγματος Β) και των αντιοξειδωτικών (π.χ. βιταμίνη C) που περιέχουν, εξαιτίας της υψηλής θερμοκρασίας. Επίσης, τα θρεπτικά συστατικά μπορεί να «ξεπλυθούν» από τα λαχανικά μέσω των υγρών που χρησιμοποιούνται σε διάφορους τρόπους μαγειρέματος. Για παράδειγμα με βράσιμο 10-20 λεπτών μπορεί να χαθεί μέχρι 55% της βιταμίνης C από τα πράσινα λαχανικά, ενώ το βράσιμο προκαλεί απώλεια των αντιοξειδωτικών φλαβονοειδών κατά 30% και 50% από το φρέσκο κρεμμύδι και το σπανάκι αντίστοιχα. </p><p><b>Πατάτα:</b> Χρήσιμη οδηγία για τη συγκράτηση των θρεπτικών συστατικών είναι για παράδειγμα, κατά την παρασκευή πουρέ να χρησιμοποιηθεί το νερό, μέσα στο οποίο έχουν ψηθεί οι πατάτες, αντί για γάλα. Για την προφύλαξη των βιταμινών C, E και φυλλικού οξέος, η πατάτα πρέπει να ψήνεται σε ανοξείδωτα ή γυάλινα σκεύη. </p><p><b>Ντομάτα: </b>Πρόσφατες μελέτες έδειξαν το παράδοξο της ντομάτας. Αν και με το ψήσιμο υπήρχε η αναμενόμενη απώλεια σε βιταμίνη C, παράλληλα η ψητή ντομάτα παρείχε 3 φορές περισσότερο λυκοπένιο, ένα ευεργετικό αντιοξειδωτικό φυτοχημικό. Το ψήσιμο απελευθέρωσε το λυκοπένιο στην επιφάνεια της ντομάτας καθιστώντας το πιο βιοδιαθέσιμο, καλύτερα και ταχύτερα απορροφήσιμο. Συμπερασματκά, το μαγείρεμα κάνει την ντομάτα περισσότερο υγιεινή για την καρδιά και αυξάνει κατά πολύ της αντικαρκινικές της ιδιότητες. </p><p><b>Καρότα:</b> Ναι μεν το βράσιμο των καρότων οδηγεί σε απώλειες υδατοδιαλυτών βιταμινών (π.χ. 79% μείωση στο φυλλικό οξύ) αλλά μπορεί επίσης να αποδεσμεύσει ορισμένες ευεργετκές βιοδραστικές ενώσεις όπως η βήτα-καροτίνη, η οποία διαφορετικά θα ήταν λιγότερο διαθέσιμη στη διάρκεια της χώνευσης καθώς η θέρμανση διασπά τα τοιχώματα των φυτικών κυττάρων. </p><p><b>Σκόρδο</b>: Μελέτες έχουν δείξει ότι η θέρμανση οδηγεί σε απώλειες των λιπο- και υδατοδιαλυτών συστατικών του με φαρμακολογικές ιδιότητες. 60 δευτερόλεπτα σε φούρνο μικροκυμάτων και 45 λεπτά στο φούρνο είναι ικανά να αναστείλουν τις αντικαρκινικές ιδιότητες του σκόρδου.</p><p><b> Αμύγδαλα:</b> Αν και οι πρωτεΐνες και οι φυτικές ίνες δεν υφίστανται καμία αλλαγή μεταξύ ωμών και ψημένων αμυγδάλων, εντούτοις, το ψήσιμο αυξάνει τις θερμίδες ανά γραμμάριο τροφίμου και οδηγεί σε μείωση 15% των ευεργετικών πολυακόρεστων λιπαρών τους οξέων. Επίσης, έχουν καταγραφεί απώλειες σε βιταμίνες του συμπλέγματος Β. </p><p><b>Τροφές που τρώγονται μόνο μαγειρεμένες</b> </p><p><b> Φασόλια</b>: Τα ωμά φασόλια δεν είναι βρώσιμα και η απλή διαδικασία της θέρμανσης (π.χ. βράσιμο) καθιστά εύπεπτη την πρωτεΐνη τους καταστρέφοντας ή απενεργοποιώντας συγκεκριμένους αντι-θρεπτικούς παράγοντες που περιέχουν, όπως οι αναστολείς τρυψίνης. Ωστόσο, το ψήσιμό τους προκαλεί ελάττωση της περιεκτικότητάς τους σε απαραίτητα μέταλλα και ιχνοστοιχεία: 49% στο ασβέστιο, 51% σε σίδηρο. 65% σε μαγνήσιο, 65% σε φώσφορο, 64% σε κάλιο, 50% σε σελήνιο και ψευδάργυρο. </p><p><b> Κρέας</b>: Το ψήσιμο στα κάρβουνα είναι πολύ δημοφιλές λόγω της ωραίας γεύσης που δίνει στο κρέας. Από μία άποψη, είναι ένας υγιεινός εναλλακτικός τρόπος μαγειρέματος καθώς το ποσοστό των κορεσμένων λιπαρών μειώνεται κατά τη διαδικασία του ψησίματος. Όμως, από την άλλη, το ψήσιμο ελλοχεύει κινδύνους για την υγεία καθώς παράγονται καρκινογόνα συστατικά, όπως οι ετεροκυκλικές αμίνες και οι πολυκυκλικοί αρωματικοί υδρογονάνθρακες. Το ψήσιμο στα κάρβουνα προκαλεί το σχηματισμό των περισσότερων τέτοιων ενώσεων. Ακολουθούν το τηγάνισμα, το ψήσιμο στη σχάρα με την πηγή θερμότητας πάνω από το κρέας. Το ψήσιμο στο φούρνο, σε βαθύ τηγάνι με χαμηλές θερμοκρασίες και παρουσία υγρών, σε τηγάνι με συχνό ανακάτεμα, όπως επίσης το σιγανό ψήσιμο σε κατσαρόλα συνοδεύονται από τη δημιουργία πολύ λιγότερων καρκινογόνων ουσιών. </p><p>Στο ερώτημα, λοιπόν, ψημένα ή ωμά δεν υπάρχει μία απάντηση. Το σίγουρο είναι ότι ο τρόπος και ο χρόνος μαγειρέματος επηρεάζει τη διατροφική αξία και είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε πού ωφελεί και πού όχι.</p><p><a href="https://www.melistas.gr/blog/arthra/trofima-psimena-i-oma/">https://www.melistas.gr/blog/arthra/trofima-psimena-i-oma/</a> </p>κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-57561581062443570252020-10-14T16:06:00.002+03:002020-10-14T16:06:41.710+03:00Αποβάλλουμε τοξίνες μέσω του ιδρώτα;<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://bioximikos.gr/images/cache/e55ed8af5a0bdc7292f0f15dfbd88575_w1100.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="449" data-original-width="800" height="350" src="https://bioximikos.gr/images/cache/e55ed8af5a0bdc7292f0f15dfbd88575_w1100.jpg" width="622" /></a></div><p><br /> </p><p> Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί μια βιομηχανία αποτοξίνωσης μέσω του ιδρώτα, και σχεδόν μας παρουσιάζουν ότι το σώμα μας θα αποβάλλει τις τοξίνες μέσω του ιδρώτα, όπως αποβάλει ο Wolverine τις σφαίρες. </p><p></p><p> Υπάρχουν πολλοί καλοί λόγοι για να ιδρώσετε. Η αποτοξίνωση του σώματός δεν είναι ένας από αυτούς. Ο κύριος λόγος που ιδρώνουμε είναι να ρίξουμε τη θερμοκρασία σώματος. </p><p><b> «Τοξικές» ουσίες</b> </p><p> Η λέξη «τοξικές» ουσίες, χρησιμοποιείται λίγο λάθος. Τοξίνες είναι επιβλαβείς ουσίες που παράγονται από ζώντες οργανισμούς φυτικούς αλλά και ζωικούς. Αλλά η λέξη χρησιμοποιείται επίσης υπό μια ευρύτερη έννοια για όλα τα πράγματα που είναι βλαβερά για το σώμα, ανεξάρτητα από την πηγή προέλευσης τους.
Χωρίς καν να λάβουμε υπόψη φάρμακα και αλκοόλ, το ανθρώπινο σώμα, ήδη από μόνο του, έχει να ασχοληθεί με πολλές τέτοιες τοξικές ουσίες για να παραμείνει ζωντανό. Για αρχή πρέπει να διαχειριστεί τα παραπροϊόντα του μεταβολισμού, που παράγει το ίδιο. Αυτές οι ενώσεις, σε φυσιολογικές συγκεντρώσεις, δεν είναι βλαβερές, αλλά αν αυξηθούν, προκαλούν προβλήματα. Για παράδειγμα, από τη διάσπαση των πρωτεϊνών προκύπτουν αμμωνία και ουρία, από τα δύο εκατομμύρια περίπου ερυθρά αιμοσφαίρια που ανακυκλώνετε κάθε δευτερόλεπτο προέρχεται χολερυθρίνη, παράγει επίσης διοξείδιο του άνθρακα, το οποίο εκπνέετε. </p><p><b>Την αποτοξίνωση αναλαμβάνουν τα μεγάλα όπλα </b></p><p>Το σώμα σας όντως πρέπει να αποβάλει τις τοξίνες. Όμως, δε βασίζεται στον ιδρώτα για να το κάνει. Γι’ αυτό το σκοπό έχουμε το ήπαρ και τους νεφρούς. </p><p><b>Το ήπαρ είναι εργοστάσιο αποτοξίνωσης</b>. <span></span></p><a name='more'></a><p></p><p> Τροποποιεί, χημικά, τοξικά μεταβολικά παραπροϊόντα, όπως αμμωνία, και τα βοηθά να μετατραπούν σε λιγότερο τοξικά, όπως η ουρία. Έχει, επίσης, ισχυρά, πολλαπλών χρήσεων ένζυμα που μετατρέπουν τα φάρμακα και άλλα μόρια σε λιγότερο βλαβερά. Και για πολλά άλλα παραπροϊόντα, όπως η χολερυθρίνη, από τα ερυθρά αιμοσφαίρια, το ήπαρ τα πετάει στη χολή που την αποβάλουμε. </p><p> <b>Οι νεφροί είναι εξίσου εντυπωσιακοί</b>. </p><p>Έχουν ενσωματωμένα φίλτρα αίματος. Παραπροϊόντα από το ήπαρ εισέρχονται στην κυκλοφορία του αίματος και τελικά στους νεφρούς. Κρατούν τα περισσότερα από τα χρήσιμα υλικά που λαμβάνει το σώμα, όπως τα θρεπτικά συστατικά, και αποβάλλουν τα υπόλοιπα στα ούρα. Οι νεφροί φιλτράρουν τα μεταβολικά απόβλητα όπως η ουρία, διασπούν μόρια από το ήπαρ, μικρές ποσότητες από ουσίες, όπως ορμόνες και φάρμακα και ίχνη μιας σειράς τοξικών ουσιών. Διατηρούν επίσης σε υγιή επίπεδα τα μεταλλικά στοιχεία, το νερό και τους ηλεκτρολύτες στο αίμα. </p><p><b>Σε κάθε μύθο, υπάρχει συνήθως ένας κόκκος αλήθειας, αλλά παρερμηνευμένος</b> .</p><p> Η ιδέα ότι ο ιδρώτας είναι σημαντικός για το φιλτράρισμα μπορεί να προήλθε από το γεγονός ότι οι ιδρωτοποιοί αδένες είναι στην πραγματικότητα αρκετά παρόμοιοι με τους νεφρούς όσο αναφορά τη δομή και τις ικανότητές τους.
Δεύτερον, γιατί όντως έχουν βρεθεί στον ιδρώτα τοξικές ουσίες. Όμως «Πρέπει πάντα να ρωτάτε «πόσο;»», λέει ο χημικός Joe Schwarcz. Αν κοιτάξετε τον ιδρώτα, μπορεί να βρείτε πολλές ουσίες, αλλά η παρουσία μιας χημικής ουσίας δεν μπορεί να εξισώνεται με την παρουσία κινδύνου. Αν και θα συναντήσουμε στον ιδρώτας και τα ούρα πολλά ίδια στοιχεία, στα ούρα η συγκέντρωση είναι πολύ μεγαλύτερη. Αντίθετα, στον ιδρώτα οι ποσότητες είναι τόσο μικρές που δεν υπάρχει καν όφελος για την υγεία να τις ξεφορτωθούμε. </p><p><b>Αν όμως αποβάλλουμε μεγάλες ποσότητες ιδρώτα τότε ίσως αποβάλουμε μεγάλη ποσότητα ουσιών;
</b> </p><p>Ακόμα και εάν κάνετε έντονη άσκηση, δεν υπάρχει κανένας τρόπος να ιδρώσετε τόσο πολύ ώστε να απαλλαγείτε από τις τοξικές ουσίες. Οι ποσότητες που αποβάλλονται είναι πάρα πολύ μικρές. Είναι σαν κάποιον να βρίσκεται μέσα σε μια μπανιέρα με νερό και να ανησυχεί ότι θα πνιγεί. Αν του αφαιρέσουμε μια σταγόνα από τη γεμάτη μπανιέρα, θεωρητικά μειώνουμε τον κίνδυνο, επειδή η πιθανότητα πνιγμού είναι χαμηλότερη σε λιγότερο νερό, αλλά το να απαλλαγούμε από μια τόσο μικρή ποσότητα νερού θα είναι ουσιαστικά ανούσιο. </p><p><b>Αν το δέρμα σας έχει αναλάβει τη δουλειά των νεφρών, μάλλον έχετε μεγαλύτερα προβλήματα να ανησυχείτε</b> </p><p> Υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις όπου το δέρμα μπορεί να αναλάβει μέρος της λειτουργίας των νεφρών και να αρχίσει να αποβάλει από τον ιδρώτα μεγαλύτερο μέρος όσων θα έπρεπε να αποβάλει από τα ούρα. Αλλά αυτές οι περιπτώσεις περιλαμβάνουν νεφρική ανεπάρκεια και χολέρα.
Φυσικά, κανένα από αυτά τα στοιχεία δεν έχει εμποδίσει την ανάπτυξη της βιομηχανίας αποτοξίνωσης μέσω του ιδρώτα. Αν το παρατραβήξουν, η θεραπεία εφίδρωσης μπορεί να γίνει θανάσιμη, ειδικά για τους εύπιστους.
Μια 35χρονη γυναίκα στο Κεμπέκ πέθανε μετά από μια θεραπεία αποτοξίνωσης σπα, όπου την είχαν αλείψει με λάσπη, μετά την τύλιξαν με πλαστικό και έβαλαν ένα χάρτινο κουτί πάνω από το κεφάλι της. Έμεινε κάτω από κουβέρτες για εννέα ώρες, ιδρώνοντας. Ώρες μετά τη θεραπεία, ήταν νεκρή από την υπερβολική υπερθέρμανση.</p><dl class="fields-container"><dd class="field-entry sources"> <span class="field-label">Πηγές: </span>
<span class="field-value"><ol><li>Porucznik, C. A., Cox, K. J., Wilkins, D. G., Anderson, D. J.,
Bailey, N. M., Szczotka, K. M., & Stanford, J. B. (2015). A
preliminary study of biomonitoring for bisphenol-A in human
sweat. Journal of analytical toxicology, 39(7), 562-566. </li><li>Hodge, B. D., & Brodell, R. T. (2018). Anatomy, Skin, Sweat Glands. In StatPearls [Internet]. StatPearls Publishing.</li><li>Sato, K., Kang, W. H., Saga, K., & Sato, K. T. (1989). Biology
of sweat glands and their disorders. I. Normal sweat gland
function. Journal of the American Academy of Dermatology, 20(4),
537-563. </li><li>Low, P. A. (2012). Sweating. In Primer on the Autonomic Nervous System (pp. 249-251). Academic Press. </li><li>Imbeault, P., Ravanelli, N., & Chevrier, J. (2018). Can POPs be
substantially popped out through sweat?. Environment international, 111,
131-132. </li><li>Ishihara, N., & Matsushiro, T. (1986). Biliary and urinary
excretion of metals in humans. Archives of Environmental Health: An
International Journal, 41(5), 324-330. </li><li>Genuis, S. J., Birkholz, D., Rodushkin, I., & Beesoon, S.
(2011). Blood, urine, and sweat (BUS) study: monitoring and elimination
of bioaccumulated toxic elements. Archives of environmental
contamination and toxicology, 61(2), 344-357. </li><li>Genuis, S. J., Beesoon, S., Birkholz, D., & Lobo, R. A. (2012).
Human excretion of bisphenol A: blood, urine, and sweat (BUS)
study. Journal of Environmental and Public Health, 2012. </li><li>Porucznik, C. A., Cox, K. J., Wilkins, D. G., Anderson, D. J.,
Bailey, N. M., Szczotka, K. M., & Stanford, J. B. (2015). A
preliminary study of biomonitoring for bisphenol-A in human
sweat. Journal of analytical toxicology, 39(7), 562-566. </li><li>Agu, K. A. (2017). Can sweat glands act as temporary or permanent replacement for the excretory function of kidney?. <i>Emergent Life Sciences Research</i>, <i>3</i>, 37-41.</li><li>Excretion and the liver <a href="https://www.rsc.org/Education/Teachers/Resources/cfb/excretion.htm">rsc.org</a></li><li><a href="https://www.cbc.ca/news/canada/montreal/quebec-sweating-death-accused-lose-appeal-1.4393120"><span data-contrast="none">https://www.cbc.ca/news/canada/montreal/quebec-sweating-death-accused-lose-appeal-1.4393120</span></a><span data-ccp-props="{"201341983":0,"335559739":200,"335559740":276}"></span></li></ol></span>
</dd></dl>
<div class="content-links">
<p>Πηγές εικόνων:</p>
<ul class="list-unstyled"><li class="content-links-a">
<a href="https://healthline.com" rel="noopener" target="_blank">https://healthline.com<span id="copylink" style="left: -9999px; position: absolute;">--Πηγή:
Βιοχημικός.
https://bioximikos.gr/topics/biochemistry-molecular-biology/806-apovalloume-toksines-meso-tou-idrota#mainarticle</span></a> </li></ul>
</div><p> </p><p><a href=" Πηγές: Porucznik, C. A., Cox, K. J., Wilkins, D. G., Anderson, D. J., Bailey, N. M., Szczotka, K. M., & Stanford, J. B. (2015). A preliminary study of biomonitoring for bisphenol-A in human sweat. Journal of analytical toxicology, 39(7), 562-566. Hodge, B. D., & Brodell, R. T. (2018). Anatomy, Skin, Sweat Glands. In StatPearls [Internet]. StatPearls Publishing. Sato, K., Kang, W. H., Saga, K., & Sato, K. T. (1989). Biology of sweat glands and their disorders. I. Normal sweat gland function. Journal of the American Academy of Dermatology, 20(4), 537-563. Low, P. A. (2012). Sweating. In Primer on the Autonomic Nervous System (pp. 249-251). Academic Press. Imbeault, P., Ravanelli, N., & Chevrier, J. (2018). Can POPs be substantially popped out through sweat?. Environment international, 111, 131-132. Ishihara, N., & Matsushiro, T. (1986). Biliary and urinary excretion of metals in humans. Archives of Environmental Health: An International Journal, 41(5), 324-330. Genuis, S. J., Birkholz, D., Rodushkin, I., & Beesoon, S. (2011). Blood, urine, and sweat (BUS) study: monitoring and elimination of bioaccumulated toxic elements. Archives of environmental contamination and toxicology, 61(2), 344-357. Genuis, S. J., Beesoon, S., Birkholz, D., & Lobo, R. A. (2012). Human excretion of bisphenol A: blood, urine, and sweat (BUS) study. Journal of Environmental and Public Health, 2012. Porucznik, C. A., Cox, K. J., Wilkins, D. G., Anderson, D. J., Bailey, N. M., Szczotka, K. M., & Stanford, J. B. (2015). A preliminary study of biomonitoring for bisphenol-A in human sweat. Journal of analytical toxicology, 39(7), 562-566. Agu, K. A. (2017). Can sweat glands act as temporary or permanent replacement for the excretory function of kidney?. Emergent Life Sciences Research, 3, 37-41. Excretion and the liver rsc.org https://www.cbc.ca/news/canada/montreal/quebec-sweating-death-accused-lose-appeal-1.4393120 Πηγές εικόνων: https://healthline.com--Πηγή: Βιοχημικός. https://bioximikos.gr/topics/biochemistry-molecular-biology/806-apovalloume-toksines-meso-tou-idrota#mainarticle " target="_blank"> https://bioximikos.gr/topics/biochemistry-molecular-biology/806-apovalloume-toksines-meso-tou-idrota#mainarticle</a></p>κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-77553825751329428942020-09-16T22:09:00.003+03:002020-09-16T22:09:53.280+03:00Να πως μοιάζει μια χελώνα από μέσα <p> Οι χελώνες ζουν σε αυτόν τον πλανήτη 157 εκατομμύρια χρόνια, αλλά πάντα υπάρχει μια σύγχυση ως προς την κατασκευή στα κόκαλα.</p><p> Πώς μπορεί ένα τέτοιο είδος να εξελίσσεται με τόσο περίεργη σπονδυλική στήλη; </p><p>Κανένα άλλο ζώο δεν έχει κάποιο κόκαλο που να γίνεται κέλυφος όπως η χελώνα. Δείτε λοιπόν πόσο περίεργο είναι το κέλυφος.
Αντίθετα με τα άλλα ζώα, η χελώνα δεν μπορεί να αποχωριστεί από το καβούκι της εντελώς. Κι αυτό γιατί το καβούκι είναι στην πραγματικότητα μέρος του σκελετού της.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjotN3WHOi5nCJ1ubWutxf1I8WFxGevYk_civZN7haeIqeg90JsbL3QS3qOdb9gMSbowFBvldQ5bZpVSoKg0oOTmHIHdL3WTQ30LebLnhYe0TC5Bk-aOBvFhxgUii7OrZTfQ-R2XVELWC8/s640/tromaktiko4455.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="383" data-original-width="640" height="366" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjotN3WHOi5nCJ1ubWutxf1I8WFxGevYk_civZN7haeIqeg90JsbL3QS3qOdb9gMSbowFBvldQ5bZpVSoKg0oOTmHIHdL3WTQ30LebLnhYe0TC5Bk-aOBvFhxgUii7OrZTfQ-R2XVELWC8/w611-h366/tromaktiko4455.jpg" width="611" /></a></div><br /><p></p><p>Δείτε πόσος χώρος υπάρχει στο εσωτερικό κέντρο του. <span></span></p><a name='more'></a>Δεν είναι απλώς λίπος μέσα στην τεράστια κοιλότητα. Να μια εικόνα των εσωτερικών της οργάνων τα οποία φαίνονται όλα τακτοποιημένα πολύ καλά. <p></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivJ9sSaxFdpYK98Eits9-uMiOv8FtXTLE5kH1rp_i0GEzgMop5dGt3UDe7eayHzJ11dfzbYEwmHeHmf0Xv_8owOT72zYV1yXPlXIEpZ4gLY15zVyBXKRpw160WmvQ0pPiQWF4T23TNiHo/s640/tromaktiko4456.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="398" data-original-width="640" height="382" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivJ9sSaxFdpYK98Eits9-uMiOv8FtXTLE5kH1rp_i0GEzgMop5dGt3UDe7eayHzJ11dfzbYEwmHeHmf0Xv_8owOT72zYV1yXPlXIEpZ4gLY15zVyBXKRpw160WmvQ0pPiQWF4T23TNiHo/w614-h382/tromaktiko4456.jpg" width="614" /></a></div><br /> <p></p><p>
<b>Το καβούκι συγκρατεί την σπονδυλική στήλη και τα πλευρά. </b></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOqJS67EZvQVMAoHXKOPA8kkTDfeTD406r1bZEevfXt8x6YMvkGkiT5DzGi8KUcZ9t5x2RmFABT4nnnJSyjgLdEvMSbEK_nl0fHPEGSknHhfRz7AbqVQ2CwNf9CksSELY0RWSv7YABX2g/s640/tromaktiko4457.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="550" data-original-width="640" height="525" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOqJS67EZvQVMAoHXKOPA8kkTDfeTD406r1bZEevfXt8x6YMvkGkiT5DzGi8KUcZ9t5x2RmFABT4nnnJSyjgLdEvMSbEK_nl0fHPEGSknHhfRz7AbqVQ2CwNf9CksSELY0RWSv7YABX2g/w610-h525/tromaktiko4457.jpg" width="610" /></a></div><p> </p><p>Να γιατί μια χελώνα μπορεί να μαζεύει το κεφάλι μέσα στο καβούκι. Στοίχημα ότι λίγοι το γνωρίζουν. Έτσι αν ποτέ δεν το είχατε σκεφτεί, οι χελώνες είναι καταπληκτικές. Απλά θυμηθείτε πως είναι βασικά σαύρες που φορούν μόνιμη στολή! </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaNOjmCvFlJbTyLED6PfvDqZA2SDthmPdz7M9ld-2mZG5NhWAVcIuQrXZ27FvPCsHix7SdXESRYgwZ324WbrvxFx5fNOwDOUtCOiTekwiYcZoYoXv0wkksxoGdRo7zuzJQXoyznBdtuZc/s640/tromaktiko4458.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="396" data-original-width="640" height="374" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaNOjmCvFlJbTyLED6PfvDqZA2SDthmPdz7M9ld-2mZG5NhWAVcIuQrXZ27FvPCsHix7SdXESRYgwZ324WbrvxFx5fNOwDOUtCOiTekwiYcZoYoXv0wkksxoGdRo7zuzJQXoyznBdtuZc/w605-h374/tromaktiko4458.jpg" width="605" /></a></div><br /><a href="https://www.tromaktiko.gr/62513/na-pos-miazi-mia-chelona-apo-mesa-sigoura-den-ine-afto-pou-nomizete-pics/" target="_blank"> https://www.tromaktiko.gr/62513/na-pos-miazi-mia-chelona-apo-mesa-sigoura-den-ine-afto-pou-nomizete-pics/</a><p></p>κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-68845804512708407802020-08-26T18:25:00.002+03:002020-08-26T18:25:23.850+03:00Πώς ο οργανισμός μας μετράει το χρόνο<p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://www.rizospastis.gr/getImage.do?size=large&id=17079" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="Το φως που πέφτει στα μάτια κάνει την επίφυση να μειώσει την παραγωγή μελατονίνης, ορμόνης που παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία ύπνου - εγρήγορσης. Το σήμα για τη μείωση της μελατονίνης διαδίδεται από τον αμφιβληστροειδή, μέσω του οπτικού νεύρου, στον υπερχιασματικό πυρήνα. Η σύνδεση του τελευταίου με την επίφυση είναι έμμεση" border="0" data-original-height="428" data-original-width="600" src="https://www.rizospastis.gr/getImage.do?size=large&id=17079" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: #0b5394;"><b>Το φως που πέφτει στα μάτια κάνει την επίφυση να μειώσει την παραγωγή
μελατονίνης, ορμόνης που παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία ύπνου -
εγρήγορσης. Το σήμα για τη μείωση της μελατονίνης διαδίδεται από τον
αμφιβληστροειδή, μέσω του οπτικού νεύρου, στον υπερχιασματικό πυρήνα. Η
σύνδεση του τελευταίου με την επίφυση είναι έμμεση</b></span></td></tr></tbody></table><span style="color: #38761d;"> </span><p></p><p>
Η Γενετική αποκάλυψε ότι συναφή μοριακά ρολόγια λειτουργούν τόσο στις μύγες των φρούτων, όσο και στα ποντίκια και τους ανθρώπους. </p><p>Η μεταβολή των βιολογικών ρυθμών λόγω μετακίνησης σε τόπο με μεγάλη διαφορά ώρας είναι γνωστό πρόβλημα σε όποιον έχει κάνει υπερατλαντικό ή ακόμα πιο μακρινό ταξίδι (κατά μήκος γεωγραφικού παραλλήλου). Χρειάζεται περίπου μια βδομάδα για να προσαρμοστεί πλήρως ο οργανισμός στη νέα ώρα. </p><p>Οπως διαπιστώθηκε από μελέτες, οι πρώτες από τις οποίες χρονολογούνται από το 1960, το βασικό στοιχείο του βιολογικού ρολογιού του ανθρώπου είναι ο <span style="color: #0b5394;"><b>υπερχιασματικός πυρήνας</b></span>, μια ομάδα νευρικών κυττάρων στη βάση του εγκεφάλου, στην περιοχή που ονομάζεται υποθάλαμος. </p><p>Οταν το φως πέφτει πάνω στον αμφιβληστροειδή χιτώνα των ματιών, ειδικά νεύρα στέλνουν σήματα στον υπερχιασματικό πυρήνα, ο οποίος ρυθμίζει στη συνέχεια μια πλειάδα ενεργών βιολογικών ουσιών. Οι ουσίες αυτές ερεθίζουν για παράδειγμα την <b>επίφυση</b>. Με βάση τα σήματα που λαμβάνει η επίφυση παράγει διαφορετική ποσότητα <b>μελατονίνης </b>(αποκαλείται και ορμόνη ύπνου). </p><p>Καθώς πλησιάζει η νύχτα,<strike>..</strike><span></span></p><a name='more'></a>η επίφυση αρχίζει να παράγει περισσότερη μελατονίνη. Οταν η συγκέντρωσή της στο αίμα αυξάνεται, <b>μειώνεται ελαφρώς η θερμοκρασί</b>α του σώματος και ο άνθρωπος <b>νιώθει αυξανόμενη υπνηλία</b>. <p></p><p>Αν και το φως φαίνεται να επαναρυθμίζει το βιολογικό ρολόι καθημερινά, ο κύκλος ημέρας - νύχτας, γνωστός και σαν<b> κιρκαδικός κύκλος ή ρυθμός</b> συνεχίζει να βρίσκεται σε λειτουργία ακόμα κι όταν ο άνθρωπος αποκλειστεί για καιρό σε μέρος που δεν έχει εναλλαγές φωτισμού. Μελέτες που έγιναν σε έγκλειστους επί εβδομάδες σε καταφύγια έδειξαν ότι το βιολογικό ρολόι μπορεί να διατηρεί τον κύκλο των 24,18 ωρών ανεξάρτητα από το φωτισμό του περιβάλλοντος. </p><p>Απέδειξαν επίσης, ότι ο <b>κιρκαδικός ρυθμός είναι ανεξάρτητος από την ηλικία</b> και το ίδιο σταθερός ακόμα και σε ηλικιωμένα άτομα.
Πρόσφατες έρευνες οδήγησαν στην <b>ανακάλυψη των γονιδίων και των πρωτεϊνών</b> που σχετίζονται με τα βιολογικά ρολόγια. </p><p>Σε ένα βάθος χρόνου, οι ανακαλύψεις αυτές αναμένεται να οδηγήσουν όχι μόνο σε φαρμακευτικές αγωγές γι' αυτούς που είναι αναγκασμένοι να κάνουν συχνά μακρινά αεροπορικά ταξίδια, αλλά και για μια σειρά διαταραχές του ύπνου, ακόμα και για την εποχική κατάθλιψη. </p><p> Χρησιμοποιώντας μύγες των φρούτων που εξαιτίας μεταλλάξεων εμφάνιζαν διαφορετικό κιρκαδικό ρυθμό διαπιστώθηκε ότι υπάρχει ένα γονίδιο που προσδιορίζει την περίοδο του ρολογιού (δηλαδή αν θα είναι εικοσιτετράωρη, μεγαλύτερη ή μικρότερη από 24 ώρες, ή δε θα υπάρχει καθόλου). </p><p>Ερευνώντας παραπέρα βρήκαν και δεύτερο γονίδιο που η τροποποίησή του είχε σαν αποτέλεσμα την <b>ανυπαρξία κιρκαδικού ρυθμού. </b>Στη συνέχεια παρασκεύασαν τις πρωτεΐνες που κωδικοποιούν τα δύο αυτά γονίδια και διαπίστωσαν ότι συνδέονται μεταξύ τους. </p><p>Συγκεκριμένα, τα δύο γονίδια παραμένουν ενεργά μέχρι που οι συγκεντρώσεις των πρωτεϊνών τους ανέβουν τόσο, ώστε να σχηματίσουν αρκετό σύμπλοκο (το αποτέλεσμα της ένωσης των πρωτεϊνών), το οποίο μπαίνοντας στον πυρήνα του κυττάρου να απενεργοποιήσει τα γονίδια που τις παράγουν. Μετά από μερικές ώρες τα ένζυμα του κυττάρου αποικοδομούν το σύμπλοκο και τα γονίδια ξαναρχίζουν να παράγουν πρωτεΐνες, επαναλαμβάνοντας τον κύκλο.</p><p> Οι ερευνητές δεν άργησαν να βρουν τα αντίστοιχα δύο γονίδια τόσο στα ποντίκια, όσο και στον άνθρωπο. Αλλά τι ενεργοποιεί αυτό το μηχανισμό εξαρχής. Παραπέρα έρευνες οδήγησαν στην ανακάλυψη <b>άλλων δύο γονιδίων</b> που κωδικοποιούν πρωτεΐνες ικανές να θέσουν σε λειτουργία ή να σταματήσουν εντελώς τη λειτουργία του βιολογικού ρολογιού. </p><p>Από κοινού, <b>τα τέσσερα γονίδια και οι αντίστοιχες πρωτεΐνες τ</b>ους φαίνεται να παρέχουν το μηχανισμό διατήρησης των κιρκαδικών ρυθμών σε όλο το ζωικό βασίλειο, από τα ψάρια και τους βατράχους, μέχρι τα ποντίκια και τους ανθρώπους. </p><p>Τώρα οι επιστήμονες ερευνούν τους βιοχημικούς μηχανισμούς με τους οποίους τα βιολογικά ρολόγια καθορίζουν διάφορες βιολογικές δραστηριότητες.</p><p>Επιμέλεια:<b>Σταύρος Ξενικουδάκης</b><br />Πηγή: «Scientific American»</p><p> <b><a href="https://www.rizospastis.gr/story.do?id=569846">https://www.rizospastis.gr/story.do?id=569846</a></b></p>κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-33493208979820250092020-08-20T15:26:00.002+03:002020-08-20T15:26:00.710+03:00Πώς να ρυθμίσετε τη μελατονίνη και να βελτιώσετε τον ύπνο σας<p>Το σκοτάδι στέλνει στον εγκέφαλο σας ένα σήμα που λέει ότι είναι η ώρα
να κοιμηθείτε. Είναι χρήσιμο να αποφύγετε την έκθεση σε φώτα όπως αυτά
της τηλεόρασης ή από την οθόνη του κινητού τηλεφώνου πριν πάτε για ύπνο. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://meygeia.gr/wp-content/uploads/2017/12/sleeping-featured-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="334" data-original-width="500" src="https://meygeia.gr/wp-content/uploads/2017/12/sleeping-featured-1.jpg" /></a></div><p><b>Θέλετε να ρυθμίσετε τη μελατονίνη σας και να έχετε πιο καλό ύπνο;</b> </p><p> Η μελατονίνη είναι η ορμόνη που είναι υπεύθυνη για τη ρύθμιση πολλών βιολογικών λειτουργιών (μεταξύ αυτών, ρυθμίζει τη διαδικασία του ύπνου και το να μένετε ξύπνιοι). Γι ‘αυτό είναι τόσο σημαντικό να ρυθμίσετε τη μελατονίνη αν θέλετε να ξεκουραστείτε καλά και να αποφύγετε τις συνήθεις διαταραχές του ύπνου, όπως είναι η αϋπνία. </p><p>Θα σας εξηγήσουμε πώς μπορείτε λοιπόν να ρυθμίσετε τη μελατονίνη σε αυτό το άρθρο.
<b> </b></p><p><b>Τι πρέπει να γνωρίζετε για τη μελατονίνη</b> </p><p>Πρώτον, είναι βασικό να γνωρίζετε τα βασικά στοιχεία για αυτή τη σημαντική ορμόνη. </p><p> Η μελατονίνη διεξάγει πολλές εξειδικευμένες λειτουργίες, όπως είναι η ρύθμιση του κύκλου του ύπνου. Παράγεται κατά τη διάρκεια της νύχτας στον επιζωογονικό αδένα, ο οποίος βρίσκεται στον εγκέφαλο. </p><p> Τη νύχτα, η μελατονίνη: </p><ul style="text-align: left;"><li>Διατηρεί τον καρδιακό παλμό και την αρτηριακή σας πίεση. </li><li>Χαλαρώνει τους αμφιβληστροειδείς σας. <br /></li><li>Βοηθά στην απελευθέρωση των ελεύθερων ριζών. </li></ul><p>Ο αδένας στέλνει την ορμόνη σε όλο σας το σώμα και συγχρονίζεται με τον καρδιακό σας ρυθμό.</p><p> Όταν τα επίπεδα της μελατονίνης σας είναι φυσιολογικά, μπορείτε να κοιμηθείτε και να ξεκουραστείτε σωστά.
Το κύριο πρόβλημα με αυτή την ορμόνη συμβαίνει όταν τα επίπεδα της μειώνονται. Αυτό συνήθως συμβαίνει όταν είστε αγχωμένοι, ενώ παράλληλα ακολουθείτε μια κακή διατροφή, κάνετε μια υπερβολικά καθιστική ζωή ή εκθέτετε τον εαυτό σας σε πολύ τεχνητό φως τη νύχτα. </p><p> <u>Ποια είναι η συνέπεια; Η αϋπνία.</u></p><p> Επιπλέον, η μελατονίνη διεγείρει την παραγωγή της <b>αυξητικής ορμόνης </b>καθώς και τις ορμόνες για την αποκατάσταση ιστών και μυών.
Είναι επειδή ακριβώς βοηθάει στην ανάπτυξη και την αποκατάσταση των μυών που χρειαζόσασταν να κοιμηθείτε περισσότερο ως παιδιά παρά ως ενήλικες. Τα σώματα σας “σας ζητούν” επίσης περισσότερο ύπνο όταν είστε άρρωστοι ή προπονείστε έντονα στο γυμναστήριο. </p><p> Λες και αυτό δεν ήταν αρκετό, η μελατονίνη εκτελεί επίσης τις ακόλουθες λειτουργίες: </p><ul style="text-align: left;"><li> Ρυθμίζει την όρεξη. </li><li>Παίζει ρόλο στην ανάπτυξη και λειτουργία των όρχεων και των ωοθηκών. </li><li>Δρα ως ισχυρό αντιοξειδωτικό. </li><li>Ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα αναστέλλοντας ορισμένους ιούς και βακτήρια.</li></ul><p> <b>Μελατονίνη και σερατονίνη </b></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://meygeia.gr/wp-content/uploads/2017/12/mela-and-sera.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="534" data-original-width="800" height="342" src="https://meygeia.gr/wp-content/uploads/2017/12/mela-and-sera.jpg" width="512" /></a></div> <p></p><p>Ενώ θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτές οι δύο είναι “αντίθετες” ορμόνες, δρουν μαζί, γι ‘αυτό χρειάζεστε φυσιολογικά επίπεδα και των δύο αυτών ορμονών. </p><ul style="text-align: left;"><li> Με τον ίδιο τρόπο που η παραγωγή μελατονίνης αυξάνεται στο σκοτάδι, η παραγωγή σεροτονίνης αυξάνεται στο φως. </li><li> Οι αμφιβληστροειδείς σας συλλαμβάνουν το ηλιακό φως και το φως φτάνει στον επίφυτο αδένα. Όταν συμβαίνει αυτό, η παραγωγή μελατονίνης σταματά και ο αδένας αρχίζει να δημιουργεί σεροτονίνη. </li></ul><p>Το αντίθετο συμβαίνει όταν βρίσκεστε σε σκοτεινό περιβάλλον. </p><p><span style="color: #2b00fe;"><b><span style="color: #0b5394;">Είναι σημαντικό να καταλάβετε ότι το τεχνητό φως δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη φυσική λειτουργία του ήλιου</span>.
</b></span>Αυτό μπορεί να εξηγεί γιατί θέλετε να παραμένετε στο σπίτι ή να ξεκουράζεστε πιο συχνά κατά τη διάρκεια του χειμώνα, ενώ το καλοκαίρι, ξυπνάτε με περισσότερη ενέργεια και κάνετε περισσότερες δραστηριότητες (εκτός από το ρόλο που παίζει η θερμοκρασία, φυσικά). </p><p>Όταν δεν έχετε τα επαρκή επίπεδα σεροτονίνης, το σώμα σας αρχίζει να ποθεί τα τρόφιμα με υψηλή περιεκτικότητα σε θερμίδες ή ανθυγιεινά: μπισκότα, καραμέλες, σοκολάτα, παγωτό κλπ. </p><p>Εν τω μεταξύ, η έλλειψη μελατονίνης προκαλεί αϋπνία και προβλήματα ύπνου. </p><p>Ταυτόχρονα, μια περίσσεια μπορεί να οδηγήσει σε υπνηλία, αδιαφορία, αδυναμία κ.λπ.</p><p> Θα πρέπει επίσης να αναφερθεί μια άλλη πολύ “δημοφιλής” ορμόνη για να κατανοήσετε τη σημασία της μελατονίνης και της σεροτονίνης: η<b> κορτιζόλη.
</b> </p><p><span style="color: #0b5394;"><b>Η κορτιζόλη είναι γνωστή ως η «ορμόνη του στρες»</b></span>. Όπως υποδηλώνει το όνομά της, είναι υπεύθυνη για την αύξηση και τη μείωση των συμπτωμάτων στρες. Επιπλέον, έχει επίσης αξιοσημείωτη επίδραση στις διαδικασίες ύπνου και αφύπνισης. </p><p> Υπό καθεστώς άγχους, υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται περισσότερο ύπνο και υπάρχουν και εκείνοι που δεν μπορούν να κλείσουν τα μάτια τους κατά της διάρκεια ολόκληρης της νύχτας.
Μπορεί να εξηγηθεί από την κορτιζόλη που εξισορροπεί την παραγωγή των ορμονών που είναι υπεύθυνες για την ανάπαυση ή ανάληψη δράσης. </p><p><b>Τροφές που αυξάνουν την παραγωγή μελατονίνης
</b> </p><p>Μια υγιεινή διατροφή είναι απαραίτητη για την ομαλοποίηση των επιπέδων της μελατονίνης και για τον ύπνο των 7 έως 8 συνιστώμενων ωρών κάθε βράδυ. Σύμφωνα και με τη μελέτη του Δρ. Xiao Meng υπάρχουν ορισμένες τροφές οι οποίες μπορούν να βοηθήσουν την παραγωγή μελατονίνης. </p><p> Πάνω απ ‘όλα, τα τροπικά φρούτα, όπως ο ανανάς, ή τα εσπεριδοειδή, όπως τα πορτοκάλια, συνιστώνται ιδιαίτερα. </p><p> Μπορείτε επίσης να βοηθήσετε το σώμα σας να παράγει περισσότερη μελατονίνη με τα εξής: </p><ul style="text-align: left;"><li>Αποξηραμένα φρούτα </li><li>Αβγά </li><li>Ψάρι </li><li>Όσπρια </li><li>Βρώμη και κριθάρι </li><li>Καλαμπόκι </li><li>Ρύζι </li></ul><p>Για να βελτιώσετε ακόμα περισσότερο τα επίπεδα μελατονίνης, προσθέστε στη διατροφή σας και τα παρακάτω: </p><ul style="text-align: left;"><li> Ντομάτες </li><li>Πατάτες </li><li>Κόκκινο κρασί </li><li>Γαλακτοκομικά προϊόντα </li><li>Τόνος </li></ul><p> <b>Συνήθειες για να ρυθμίσετε τη μελατονίνη</b> </p><p> Εκτός από την κατανάλωση μιας ισορροπημένης και υγιεινής διατροφής, προτείνονται κάποιες συνήθειες που μπορεί να είναι χρήσιμες για την εξίσωση των επιπέδων της μελατονίνης: </p><p><b>1. <u>Κοιμηθείτε σε σκοτεινό δωμάτιο</u> </b></p><p>Το δωμάτιό σας πρέπει να έχει παντζούρια ή κουρτίνες που να εμποδίζουν το φως να έρχεται μέσα. Αυτό περιλαμβάνει τα φώτα του δρόμου.
Τα φώτα σηματοδοτούν στον εγκέφαλο ότι “ήρθε η ώρα να κοιμηθείτε”. Ένα σκοτεινό δωμάτιο εξασφαλίζει έναν πιο ευχάριστο και πλήρη ύπνο. </p><p><b>2. <u>Μην παρακολουθείτε τηλεόραση πριν πέσετε για ύπνο</u></b> </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://meygeia.gr/wp-content/uploads/2017/12/no-tv-before-sleeping.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="333" data-original-width="500" height="213" src="https://meygeia.gr/wp-content/uploads/2017/12/no-tv-before-sleeping.jpg" width="320" /></a></div> Εκτός από την φωτεινή οθόνη, θα πρέπει να έχετε κατά νου ότι ορισμένες σκηνές, ήχοι ή νέα «ξυπνάνε» το μυαλό και το εμποδίζουν να εισέλθει σε μια κατάσταση ηρεμίας.
Αυτός είναι ακριβώς ο λόγος για τον οποίο είναι καλή ιδέα να μην έχετε μια τηλεόραση στην κρεβατοκάμαρά σας για να ρυθμίσετε τη μελατονίνη. Το ίδιο ισχύει για τα τηλέφωνα. Χρησιμοποιήστε τα μέχρι μια ώρα το πολύ πριν πέσετε στο κρεβάτι. <p></p><p><b>3. </b><u><b>Άσκηση το βράδυ</b> </u></p><p><u> </u>Η άσκηση είναι πολύ σημαντική για την υγεία σας και κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό. Ωστόσο, όταν ασκείστε το βράδυ, το σώμα και το μυαλό σας παραμένουν σε λειτουργία εγρήγορσης για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, καθιστώντας το πιο δύσκολο να κουραστείτε. </p><p>Θα είναι πιο δύσκολο να ξυπνήσετε το πρωί εάν το σώμα σας δεν είχε αρκετό χρόνο για να αποκαταστήσει τις βλάβες που προκλήθηκαν από τη σωματική δραστηριότητα. </p><p>Είναι καλύτερο να έχετε ολοκληρώσει όλες τις σωματικές δραστηριότητες πριν το απόγευμα προκειμένου να ξεκουραστείτε σωστά. </p><p>Αν θέλετε και εσείς καλύτερο ύπνο χρησιμοποιήστε τις συμβουλές μας για να μπορέσετε να ρυθμίσετε τη μελατονίνη.</p><p> <a href="https://meygeia.gr/pos-na-rythmisete-ti-melatonini-kai-na-veltiosete-ton-ypno-sas/">https://meygeia.gr/pos-na-rythmisete-ti-melatonini-kai-na-veltiosete-ton-ypno-sas/</a></p>κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7720537080467847392.post-44899992181218810692020-08-18T15:15:00.001+03:002020-08-18T15:15:00.143+03:00Πόσο σας ενοχλεί το αναμμένο φως και τι σημαίνει αυτό για τον ύπνο σας<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://ygeiamou.gr/wp-content/uploads/2019/05/190530172116_sleep.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="450" data-original-width="800" height="346" src="https://ygeiamou.gr/wp-content/uploads/2019/05/190530172116_sleep.jpg" width="614" /></a></div> <p></p><p><b>Ανήκετε σε αυτούς που εκλαμβάνουν ακόμη και ένα χαμηλό φως ως πολύ φωτεινό ή σε εκείνους που δεν ενοχλούνται ακόμη και αν έχουν ξεχάσει τα φώτα αναμμένα;</b></p><p> Ακόμη και το φως ενός κεριού είναι αρκετά φωτεινό για να καθυστερήσει και να διαταράξει τον ύπνο μας υποστηρίζουν οι ερευνητές σε έρευνα που δημοσιεύθηκε στην PNAS. </p><p>Μερικοί άνθρωποι όπως εξηγούν είναι τόσο ευαίσθητοι που ένα τόσο αμυδρό φως μπορεί να τους αφήσει ξάγρυπνους. Υπενθυμίζουν δε ότι η έκθεση στο τεχνητό φως μετά το σούρουπο καθυστερεί την αύξηση της ορμόνης του ύπνου, της <b>μελατονίνης.</b> </p><p> Μελετώντας τον τρόπο που διαφορετικά επίπεδα φωτός επηρεάζουν τους ανθρώπους οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα επίπεδα ευαισθησίας ορισμένων ανθρώπων είναι έως και 58 φορές υψηλότερα από των υπολοίπων. </p><p> Αυστραλοί ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Monash εξέτασαν την επίδραση του τεχνητού φωτισμού στο μοτίβο του ύπνου των ανθρώπων και διαπίστωσαν ότι ορισμένοι άνθρωποι μπορούν να αντέξουν έως και 60 φορές μεγαλύτερη ένταση φωτός σε σύγκριση με άλλους χωρίς να διαταραχθεί η ικανότητά τους να κοιμηθούν!</p><p> Οι ερευνητές μελέτησαν την επίδραση του τεχνητού φωτός σε μια ομάδα 55 ανδρών και γυναικών.</p><p> Διαπίστωσαν ότι το χαμηλό επίπεδο φωτισμού – τόσο χαμηλό ώστε να είναι αδύνατο το διάβασμα – μπορούσε να παρεμποδίσει την έκκριση μελατονίνης κατά 50% στον μέσο άνθρωπο. </p><p> Ωστόσο η ίδια μείωση μελατονίνης παρατηρείται σε μερικούς ανθρώπους με φως ακόμη χαμηλότερης έντασης – στο 25% της προαναφερθείσας – που αντιστοιχεί σε λίγα αναμμένα κεριά ή στο μισό της έντασης του φωτός μιας λάμπας σε φώτα του δρόμου. </p><p> Από την άλλη μεριά εκείνοι με μεγαλύτερη ανοχή στο φως δεν παρουσίασαν μείωση κατά 50% των επιπέδων μελατονίνης παρά μόνο όταν εκτίθεντο σε φως τέτοιας έντασης αντίστοιχης με την ανατολή του ήλιου.
«Για μερικούς ανθρώπους ένα χαμηλό φως για διάβασμα μπορεί να γίνεται αντιληπτό ως πολύ φωτεινό, ενώ άλλοι μπορεί να μην καταλαβαίνουν καν την διαφορά από το απόλυτο σκοτάδι» εξηγεί ο αναπληρωτής καθηγητής Sean Cain.
Ο ίδιος πάντως πρόσθεσε ότι χαμηλώνει τα φώτα στο σπίτι του τόσο πολύ ώστε να μη σκοντάφτει στα έπιπλα.</p><p> Στο πλαίσιο της έρευνας οι 55 συμμετέχοντες ακολούθησαν ένα αυστηρό πρόγραμμα ύπνου για οκτώ εβδομάδες και εκτέθηκαν σε φως για μια βραδιά την εβδομάδα σε εργαστηριακές συνθήκες. </p><p>Παρατηρήθηκε ότι φως έντασης 10 Lux – ισοδύναμο με ένα φως του δρόμου – μπορεί να καθυστερήσει την έλευση του ύπνου κατά 22 λεπτά. </p><p>Τα 30 Lux η χαμηλότερη συνιστώμενη ένταση φωτός για διάβασμα οδηγούσαν σε καθυστέρηση στην έλευση του ύπνου κατά 77 λεπτά, ενώ τα 50 Lux, ισοδύναμα με λάμπτήρα 45 watt καθυστερούσαν την έλευση του ύπνου κατά 109 λεπτά! </p><p> Η ευαισθησία των ανθρώπων στην ένταση του φωτός μπορεί να είναι σύμφωνα με τους ερευνητές ένας υποτιμημένος παράγοντας του του τρόπου με τον οποίο το βιολογικό ρολόι επηρεάζει την υγεία μας.</p><p><a href="https://ygeiamou.gr/%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%82/27541/poso-sas-enochli-to-anammeno-fos-ke-ti-simeni-afto-gia-ton-ipno-sas/"> https://ygeiamou.gr</a></p>κυρ-βιολογίαhttp://www.blogger.com/profile/04538667665647282906noreply@blogger.com0