Μήπως έχεις απορία......

Μπορούν τα φυτά να καούν από το φως του Ήλιου;

Οι άνθρωποι και πολλά ζώα παθαίνουν εγκαύματα από τον ήλιο. Γιατί δεν ισχύει αυτό και για τα φυτά;
Ένας οργανισμός που εκτίθεται υπερβολικά στην υπεριώδη ακτινοβολία του Ήλιου αρχίζει να μετατρέπει το οξυγόνο που περιέχουν τα επιφανειακά κύτταρα σε ελεύθερες ρίζες οξυγόνου, οι οποίες καταστρέφουν τα κύτταρα. Το ίδιο πρόβλημα έχουν και τα φυτά, τα οποία όμως έχουν αναπτύξει έναν ειδικό μηχανισμό που τα προστατεύει από τη βλαβερή ακτινοβολία.
Αν ένα φυτό δεχτεί περισσότερο ηλιακό φως απ’ ό,τι χρειάζεται, παράγει ζεαξανθίνη, μια ουσία που ανήκει στην οικογένεια των καροτενοειδών. Η ουσία αυτή φροντίζει να μεταφερθεί ένα ηλεκτρόνιο στη χλωροφύλλη που υπάρχει στην επιφάνεια, εμποδίζοντάς τη να δομήσει ελεύθερες ρίζες. Στη συνέχεια, η θετικά φορτισμένη ζεαξανθίνη ενώνεται με την αρνητικά φορτισμένη χλωροφύλλη και κατά τη διαδικασία αυτή το πλεόνασμα ηλιακού φωτός μετατρέπεται σε εντελώς αβλαβή θερμότητα.
Οι επιστήμονες γνωρίζουν τη διαδικασία αυτή στην παραμικρή της λεπτομέρεια, επειδή μπορούν να καταγράψουν τις χημικές αντιδράσεις που γίνονται ακόμη και σε εκατομμυριοστό δισεκατομμυριοστού του δευτερολέπτου, όταν δηλαδή ένα μονωμένο φωτόνιο φτάνει στο φυτό.

Πώς προσανατολίζονται οι μέλισσες;

Πώς γνωρίζουν οι μέλισσες προς το πού πρέπει να πετάξουν, όταν δημιουργείται ένα νέο μελίσσι;
Όταν μια αποικία μελισσών διαιρείται την άνοιξη, μόνο ελάχιστες μέλισσες –οι λεγόμενες μέλισσες-ανιχνευτές– γνωρίζουν το δρόμο για το νέο μελίσσι. Μέχρι στιγμής υπάρχουν δύο θεωρίες για το πώς αυτές οδηγούν την αποικία στο σωστό δρόμο.
Ορισμένοι βιολόγοι συμπεριφοράς θεωρούν ότι οι μέλισσες-ανιχνευτές πετούν πολλές φορές μέσα από το σμήνος με μεγάλη ταχύτητα. Με τον τρόπο αυτό, υποδεικνύουν στις άλλες μέλισσες προς ποια κατεύθυνση βρίσκεται η νέα φωλιά. Άλλοι ερευνητές πιστεύουν ότι οι ανιχνευτές πετούν μπροστά από το σμήνος και καθοδηγούν τις υπόλοιπες μέλισσες αφήνοντας πίσω τους στον αέρα ένα αρωματικό «ίχνος» από φερομόνες, τις οποίες απελευθερώνουν από έναν αδένα στο πίσω μέρος του σώματός τους.
Μια νέα έρευνα, που έγινε από το Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ της Αυστραλίας και το Πανεπιστήμιο Cornell των ΗΠΑ, δείχνει ότι μάλλον ισχύει η πρώτη θεωρία. Σε πειράματα όπου χρησιμοποιήθηκαν έως και 11.500 μέλισσες, οι επιστήμονες κάλυψαν με χρώμα τους αδένες φερομόνης των μελισσών, αποκλείοντας έτσι την έκλυση της αρωματικής ουσίας. Αποδείχθηκε ότι αυτές οι μέλισσες εύρισκαν τη φωλιά το ίδιο εύκολα και γρήγορα με τα δύο σμήνη ελέγχου του πειράματος. Η θεωρία ενισχύεται και από άλλες παρατηρήσεις, στις οποίες ορισμένες μέλισσες πετούσαν γρήγορα μέσα από το σμήνος.

http://www.scienceillustrated.gr/?p=1411